εἶναι χωρίον πλησίον εἰς τὴν Τοκάτην καὶ λέγεται τουρκιστὶ Κιὸκ-Σούν, κατ’ ἄλλους εἷναι ἡ λεγομένη Κούκουσις καὶ Κούκουσα καὶ εὑρίσκεται εἰς τὰ σύνορα τῆς Καππαδοκίας καὶ τῆς ἐλάσσονος Ἀρμενίας, τιμωμένη μὲ θρόνον Ἐπισκόπου). Ἀπὸ δὲ τῆς Κουκουσοῦ ἐξωρίσθη εἰς Ἀραβισσόν, ἥτις τώρα ὀνομάζεται Ἀραπισσός, ὡς λέγουσί τινες· ἀπὸ δὲ τῆς Ἀραπισσοῦ ἐξωρίσθη εἰς Πιτυοῦντα (ἡ ὁποία καὶ τώρα οὕτως ὀνομάζεται, οὖσα πλησίον εἰς τὴν Τοκάτην καὶ λεγομένη κατ’ ἄλλους Μπίζερε). Αὐτοὶ δὲ οἱ τρεῖς εἰρημένοι τόποι ἦσαν ὄχι μόνον ἔρημοι καὶ ἐστερημένοι τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ καὶ ἐπολεμοῦντο ὑπὸ τῶν πλησιοχώρων Ἰσαύρων. Ἐκεῖ λοιπὸν εὑρισκόμενος ἐξόριστος ὁ μέγας οὗτος Πατὴρ καὶ ἔνσαρκος ἄγγελος, ἐκλήθη εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὑπὸ τοῦ Δεσπότου τῶν ἁπάντων, διὰ μέσου Πέτρου καὶ Ἰωάννου τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων καὶ οὕτω μετέβη λοιπὸν ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰς οὐρανίους σκηνάς. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἀπεθησαυρίσθη εἰς τὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας, ὁμοῦ μετὰ τῶν ἁγίων λειψάνων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βασιλίσκου καὶ Λουκιανοῦ, καθὼς παρ’ αὐτῶν τῶν ἰδίων ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτὸν ἔτι ζῶντα, δι’ ὀπτασίας νυκτερινῆς.

Ἀφοῦ δὲ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου, οἵτινες τὸν συνώδευσαν εἰς τὴν ἐξορίαν, ἐνεταφίασαν αὐτόν, ἐπῆγαν εἰς Ρώμην, ὅπου κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν Πάπας ἦτο ὁ Ἅγιος Ἰννοκέντιος καὶ βασιλεὺς ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἀρκαδίου Ὀνώριος καὶ διηγήθησαν εἰς αὐτοὺς ἐξ ἀρχῆς ὅλας τὰς τιμωρίας, τὰς ὁποίας ἐποίησαν εἰς τὸν θεῖον Χρυσόστομον· δηλαδὴ ὅτι ἐπλήρωσαν ἀνθρώπους διὰ νὰ τὸν φονεύσωσιν, ὅτε ἐπήγαινον αὐτὸν εἰς τὴν ἐξορίαν καὶ ὅτι ἐκεῖνοι πολλὰς τοῦ ἔκαμνον τυραννίας, διὰ νὰ πράξωσι τὴν ἐντολὴν τῶν ἐχθρῶν του, ὅτε ὡς Ἄγγελον ὑπεδέχετο αὐτὸν ἡ Ἀνατολή, ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν ἠθέλησε νὰ γίνῃ τοιοῦτος φόνος καὶ τὸν ἐφύλαξεν. Ἐπίσης διηγήθησαν εἰς αὐτοὺς πῶς ἐφάνησαν εἰς αὐτὸν οἰ ἔνδοξοι Ἀπόστολοι· ὁμοίως δὲ καὶ τὸν μέγαν σεισμὸν τὸν ὁποῖον ἔκαμεν ὁ Θεὸς μετὰ τὴν ἐξορίαν τοῦ δικαίου, ὅστις ἐχάλασε τὰ βασίλεια καὶ σχεδὸν ἅπασαν τὴν πόλιν, τὴν φοβερὰν χάλαζαν, ἥτις ἐπροξένησε τόσην ζημίαν, ὥστε καὶ αὐτὴν τὴν στήλην τῆς μυσαρᾶς Εὐδοξίας συνέτριψεν· τὸ θεῖον πῦρ τὸ ὁποῖον ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖον ἔβλαψε πολὺ τὸν Ναὸν ἐκ τοῦ ὁποίου θαυμασίως διεδόθη καὶ πρὸς τὸ ἀνάκτορον, διότι ἐντὸς τριῶν ὡρῶν κατέκαυσεν αὐτὸ τελείως. Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ Ρωμαῖοι ἐχάρησαν ὁμοῦ καὶ ἐλυπήθησαν. Καὶ ἐλυπήθησαν μὲν διὰ τὰς βασάνους τῶν πονηρῶν ἐκείνων κατὰ τοῦ Ἁγίου, ἐχάρησαν δὲ διὰ τὴν σταθερότητα αὐτοῦ, ἐξαιρέτως δὲ ὁ Πάπας καὶ ὁ βασιλεὺς ἐξεκαύθησαν ὑπὸ θείου ζήλου καὶ ἔγραψαν ἀμφότεροι ἐπιστολὰς πρὸς τὸν Ἀρκάδιον ἐλέγχοντες τὴν παρανομίαν καὶ ἀδικίαν αὐτοῦ.