ὅτι δὲν ἀνεστήθη, ἀλλ’ οἱ Μαθηταί του τὸν ἔκλεψαν; ἐνθυμήθητι δὲ πάλιν τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου, ὅτι εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ Εὐαγγελίου ἐξεδιώκοντο ἐκ παντὸς τόπου καὶ ὅτι ἐκρύπτοντο εἰς τὰς πόλεις, καὶ ὁ μὲν Παῦλος ἦτο κεκρυμμένος εἰς τὴν πορφυροπώλιδα γυναῖκα, ὁ δὲ Πέτρος εἰς τὸν Σίμωνα τὸν σκυτοτόμον καὶ δὲν εἶχον τελείως παρρησίαν εἰς τοὺς πλουσίους· ὕστερον ὅμως ὅλα ἔγιναν εὔκολα εἰς αὐτούς· οὕτω καὶ σύ, ἀδελφέ, μὴ λυπῆσαι, ἂν τώρα συμβαίνωσι λυπηρά, διότι ὕστερον θὰ ἐπακολουθήσωσι τὰ χαροποιά. Ἤκουσα δὲ καὶ διὰ τὸν φλύαρον ἐκεῖνον Ἀρσάκιον [4], τὸν ὁποῖον ἐκάθισεν ἡ βασίλισσα Πατριάρχην εἰς τὸν θρόνον μου, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἔθλιψε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς Παρθένους, οἵτινες μὲ ὑπερησπίζοντο καὶ δὲν ἠθέλησαν νὰ συγκοινωνήσωσι μὲ αὐτόν, ἐκ τῶν ὀποίων πολλοὶ καὶ ἀπέθανον ἐν τῇ φυλακῇ δι’ ἀγάπην μου. Ἐκεῖνος, λέγω, ὁ προβατόσχημος λύκος, ὁ ὁποῖος ἔχει μὲν σχῆμα Ἐπισκόπου, εἶναι δὲ μοιχὸς κατ’ ἀλήθειαν, διότι καθὼς ἡ γυνὴ ὀνομάζεται μοιχαλίς, ὅταν, ζῶντος τοῦ ἀνδρός της, λάβῃ ἄλλον ἄνδρα, οὕτω αὐτὸς εἶναι μοιχὸς οὐχὶ κατὰ σάρκα, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα, ἐπειδή, ζῶντος ἐμοῦ τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, αὐτὸς ἥρπασε τὸν θρόνον μου.
Ταῦτά σοι, ἀδελφὲ Κυριακέ, γράφομεν ἀπὸ τὴν Κουκουσόν, ὅπου ἐξωρίσθημεν κατὰ προσταγὴν τῆς βασιλίσσης. Πολλαὶ δὲ θλίψεις καὶ πειρασμοί μοι ἠκολούθησαν καθ’ ὁδόν, ἀλλ’ ὅμως δι’ αὐτὰ δὲν ἐφρόντισα. Ὅταν δὲ ἤλθομεν εἰς τὴν χώραν τῶν Καππαδοκῶν καὶ εἰς τὴν Ταυροκιλικίαν, χοροὶ Ἁγίων Πατέρων μᾶς προϋπήντων ἀλλὰ καὶ πλῆθος Μοναχῶν καὶ Παρθένων, οἵτινες ἔχυνον βρύσεις δακρύων ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς των καὶ ἔκλαιον ἀπαρηγόρητα, βλέποντες ἡμᾶς ὅτι ἐφερόμεθα εἰς τὴν ἐξορίαν καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι συμφερώτερον ἦτο εἰς τὸν κόσμον νὰ σβεσθῇ ὁ ἥλιος ἢ νὰ σιωπήσῃ τὸ στόμα τοῦ Ἰωάννου. Οἱ λόγοι οὗτοι μὲ ἐτάραξαν καὶ μὲ ἐλύπησαν, ἀδελφέ, περισσότερον, ἀφ’ ὅσον ὅλα τὰ δεινὰ τὰ ὁποῖα ἔπαθον, ἐπειδὴ καὶ ἔβλεπον ὅλους κλαίοντας· διὰ δὲ τὰ ἄλλα, ὅσα μοι συνέβησαν, οὐδόλως ἐφρόντισα. Κατὰ πολλὰ δὲ μᾶς περιεποιήθη καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ταύτης τῆς πόλεως, καὶ πολλὴν ἀγάπην ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς, ὥστε ἐὰν ἦτο δυνατὸν καὶ ἐὰν δὲν ἐφυλάττομεν τοὺς ὅρους καὶ Κανόνας, τοὺς μὴ συγχωροῦντας νὰ γίνωνται μεταθέσεις Ἐπισκόπων καὶ νὰ μὴ εἶναι δύο Ἐπίσκοποι ἐν μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ Ἐπισκοπῇ, βεβαίως ἤθελε δώσει καὶ τὸν θρόνον του εἰς ἡμᾶς. Δέομαι λοιπὸν καὶ ἀντιβολῶ, ἀπόρριψον, ἀδελφέ, τὴν λύπην καὶ ἀθυμίαν ἀπὸ τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐνθυμοῦ καὶ ἡμᾶς εἰς τὰς πρὸς Θεὸν ἱκεσίας σου.