ἀλλὰ νὰ διατάξῃ νὰ γράψωσι τὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τὰ ἱερὰ δίπτυχα καὶ νὰ στείλῃ τὸν Θεόφιλον εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ ὑπάγῃ καὶ ὁ ἴδιος δι’ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν. Ταύτας τὰς ἐντολὰς ὁ βασιλεὺς ἀσμένως δεξάμενος καὶ ἔχων ἀπόφασιν νὰ τὰς ἐκτελέσῃ, ἔγραψε πρὸς τὸν Θεόφιλον οὕτως· «Ἐτάραξας ὅλην τὴν οἰκουμένην καὶ ἔλαβες τὴν τοποκρατορίαν σατανικῶς ἐφ’ ἑαυτοῦ σου, χωρὶς νὰ σεβασθῇς νόμους ἐκκλησιαστικούς, οὔτε βασιλικὴν ἐξουσίαν· ὅθεν ἀναχώρησον εὐθὺς ἄνευ οὐδεμιᾶς προφάσεως καὶ ὕπαγε εἰς τὴν Θεσσαλονίκην νὰ κριθῇς ὑπὸ τοῦ Ρώμης Ἀρχιεπισκόπου». Λαβὼν τὴν ἐπιστολὴν ταύτην ὁ Θεόφιλος ἐταράχθη βλέπων τὰς ἀπειλὰς τοῦ αὐτοκράτορος· ὅμως δὲν ἐπρόφθασε νὰ ὑπάγῃ εἰς Θεσσαλονίκην, διότι ὁ Θεὸς τοῦ ἔστειλεν ἀνίατον ἀσθένειαν καὶ ὀδυνώμενος ὑπὸ λιθιάσεως ὡμολόγει παρρησίᾳ τὰς κακουργίας, τὰς ὁποίας ἔπραξεν εἰς τὸν Χρυσόστομον καὶ διὰ τὰς ὁποίας δικαίως ἐπαιδεύετο, ἕως οὗ κακῶς ἐξεψύχησεν.

Ὄχι δὲ μόνον ὁ Θεόφιλος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι συνεκοινώνησαν εἰς τὴν ἐξορίαν τοῦ Χρυσοστόμου ἐτιμωρήθησαν ὑπὸ θεηλάτου πληγῆς, κακῶς οἱ κακοὶ ἀπολεσθέντες· ἐξόχως δὲ ἡ Εὐδοξία ἔπεσεν εἰς αἱμόρροιαν καὶ ἐσάπισεν ὅλον τὸ σῶμά της, ὥστε ἐξ αὐτοῦ σκώληκες ἐξήρχοντο καὶ δυσωδία ἀνυπόφορος, ἐξ ὧν ἐγνώρισεν, ὅτι διὰ τὸν Ἅγιον τιμωρεῖται. Διὸ παρεκάλει αὐτὸν μὲ γοερὰς φωνάς, ἀπέδωκε τὸν ἀμπελῶνα εἰς τὴν χήραν ὡς καὶ τὰς ἄλλας ἀδικίας, τὰς ὁποίας ἐποίησε καὶ μὲ πολλὰς ὀδύνας ἐξεψύχησε. Καὶ πάλιν οὐδὲ μετὰ θάνατον ἔμεινεν ἀτιμώρητος, διότι ἔτρεμεν ὁ τάφος αὐτῆς, εἰς ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων ἀνείκαστον, ὁ ὁποῖος κλόνος ἐκράτησε τριάκοντα τρία ἔτη, ἕως οὖ ἔφεραν ἀπὸ τῆς ἐξορίας τὸ ἅγιον λείψανον. Ἀφῆκε δὲ ἡ Εὐδοξία θυγατέρας τέσσαρας· Πουλχερίαν, Φουλίαν, Ἀρκαδίαν καὶ Μαρίαν καὶ ἕνα υἱὸν ὀνόματι Θεοδόσιον. Ἐβασίλευσε δὲ ὁ Ἀρκάδιος ἔτη δέκα τέσσαρα καὶ ἐτελεύτησεν, ὀκταετοῦς ὄντος τοῦ νέου Θεοδοσίου, αἱ δὲ ἀδελφαὶ τοῦ Θεοδοσίου δὲν ἐνυμφεύθησαν. Ἐκυβέρνα δὲ τὸ βασίλειον ἡ Πουλχερία, οὖσα τότε ἐτῶν δέκα ἐννέα, ἕως οὗ ἦλθεν ὁ Θεοδόσιος εἰς ἡλικίαν νόμιμον.

Βασιλεύοντος δὲ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ ἤδη ἔτη τριάκοντα, ὁ Ἅγιος Πρόκλος, μαθητὴς καὶ Διάκονος χρηματίσας τοῦ θείου Χρυσοστόμου, κοινῇ ψήφῳ ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Κατὰ δὲ τὸν τέταρτον χρόνον τῆς πατριαρχίας τοῦ Πρόκλου, ἤτοι ἐν ἔτει υλε’ (435), ἔπεισε τὸν βασιλέα καὶ ἔπεμψε διὰ νὰ φέρωσιν εἰς Κωνσταντινούπολιν τὸ λείψανον τοῦ θείου πατρός. Φθάσαντες οἱ ἀπεσταλμένοι