Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀνέφεραν εἰς τὸν βασιλέα Χοσρόην τὴν ὑπόθεσιν και παραστησάμενοι τὸν Ἅγιον, ἠρώτησαν αὐτὸν τίς ἦτο καὶ διατί τὴν πάτριον θρησκείαν ἠρνήθη. Ὁ δὲ Ἅγιος δὲν ἠθέλησε νὰ συντύχῃ κἂν μὲ τὴν λαλιὰν αὐτῶν. Ὅτι καθὼς ἀφῆκε τὴν θρησκείαν τῶν Περσῶν, οὕτω καὶ τὰς πράξεις καὶ τὴν λαλιάν των ἐμίσησεν. Ὅθεν ἀπεκρίνατο μὲ διερμηνέα λέγων· «Διότι ἡ θρησκεία σας εἶναι πλάνη δαιμόνων καὶ φοβερὰ ἀπώλεια, εἰς τὴν ὁποίαν ἤμην καὶ ἐγὼ πεπλανημένος ἕνα καιρόν ὅμως ἀφήνων τὸ σκότος ἦλθον εἰς τὸ φῶς καὶ προσκυνῶ τὸν δημιουργὸν ἁπάσης τῆς κτίσεως». Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ ἄρχων· «Ἐὰν οἱ Ἰουδαῖοι ἐσταύρωσαν τὸν Θεόν σας, πῶς σὺ τὸν προτιμᾷς τῆς ἰδικῆς μας θρησκείας, ἄθλιε;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Θεληματικῶς ἐσταυρώθη, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν ὡς φιλάνθρωπος. Ἀλλὰ σεῖς οἱ ἀνόητοι προσκυνεῖτε πῦρ, σελήνην καὶ ἥλιον». Τότε λέγει ὁ ἄρχων· «Ἄφες τὰ ἄχρηστα λόγια καὶ πρόσελθε εἰς τὸ πάτριον σέβας, νὰ λάβῃς πολλὴν τιμὴν καὶ ἄπειρα χαρίσματα». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀποκριθεὶς εἶπεν· «Ἀπὸ καιρὸν ταῦτα ἐξ ὅλης ψυχῆς κατεφρόνησα, προτιμήσας τὸ εὐτελὲς τοῦτο σχῆμα τῶν Μοναχῶν ὡς ἅγιον καὶ σεβάσμιον, διὰ τοῦ ὁποίου ἐλπίζω νὰ κληρονομήσω Βασιλείαν οὐράνιον· πῶς λοιπὸν νὰ τὸ ἀθετήσω διὰ δωρεὰς φθαρτοῦ βασιλέως καὶ διὰ εὐτελῆ καὶ γήϊνα χαρίσματα;».

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ ἄρχων τὸν ἐδοκίμασε πολλάκις μὲ κολακείας καὶ φοβερίσματα καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀλλάξῃ τὴν γνώμην του, μάλιστα καὶ στερεώτερος ἐδεικνύετο, προσέταξε, νὰ τὸν δείρουν μὲ ράβδους ἀσπλάγχνως καὶ καθὼς τὸν ἐμαστίγωνον οἱ δήμιοι, τοῦ ἔλεγεν ὁ ἄρχων· «Ἐὰν δὲν προσκυνήσῃς τὸν ἥλιον, πᾶσαν ἡμέραν ἔχεις νὰ λαμβάνῃς τόσας μάστιγας, ὅσας σοῦ ἔδωσα σήμερον, ἕως νὰ διαλυθοῦν αἱ σάρκες σου». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Εἴ τι θέλεις κάμε μου, ὅτι ἐγὼ δὲν ἀπαρνοῦμαι τὸν ποιητὴν καὶ σωτῆρά μου». Τότε ὁ τύραννος προστάσσει νὰ τοῦ βάλουν ξύλα εἰς τοὺς μηρούς, νὰ κοίτεται τανυστὸς ἀνάσκελα, καὶ νὰ σφίγγουν τὰ ξύλα τινὲς ἀνδρειωμένοι ὅσον ἠδύναντο· καὶ οὕτως ὁ Μάρτυς ἐβασανίζετο ὥραν πολλὴν μεγάλως στενοχωρούμενος ἔπειτα πάλιν τὸν ἐφυλάκισαν. Ὁ δὲ Σελλάριος, ὁ ὁποῖος ἐφύλαττε τοὺς δεσμίους, ἦτο Χριστιανὸς καὶ ἄφηνε καθ’ ἑκάστην τὸν ὑπηρέτην τοῦ Ἁγίου νὰ εἰσέρχεται εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὅστις τὸν ὑπηρέτει ἐπιμελέστατα. Πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι Χριστιανοί, καὶ μάλιστα τὰ παιδία τοῦ προρρηθέντος Ἰεσδίν, εἰσερχόμενοι ἔπιπτον εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ καταφιλοῦντες τὰ δεσμά του ἐζητοῦσαν τὴν εὐλογίαν του. Ὁ δὲ Ἅγιος ὡς ταπεινόφρων ἐλυπεῖτο καὶ τοὺς ἠμπόδιζε, μὴ θέλων τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον.