ὁ Μοναχὸς τινὰς ἀπὸ τοὺς στρατιώτας καὶ ἀκούων αὐτοὺς νὰ ὁμιλοῦν Ἑλληνικὰ ἐθαύμασεν. Ὁμοίως καὶ ἐκεῖνοι ἐξέστησαν ἰδόντες εἰς τὴν Περσίδα Μοναχὸν καὶ ἐρωτῶντες αὐτὸν πόθεν ἦτο καὶ πῶς εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη εὑρέθη, τοὺς εἶπε καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν. Ὅθεν ἐπῆραν εἰς μεγάλην εὐλάβειαν τὸν Μοναχόν. Καὶ φιλεύοντες αὐτὸν εἰς τὰς σκηνάς των ἡμέρας τινὰς ἐπῆγαν εἰς τὴν Ἀρμενίαν καὶ ἀπ’ ἐκεῖ εὗρον καὶ ἄλλους πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἐπήγαιναν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπελθὼν εἰς τὴν συνοδείαν των ἔφθασεν εἰς δύο χρόνους εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον, βαστῶν καὶ τὸ μοναχικὸν τοῦ Ἁγίου κολλόβιον, ἤτοι μανδύαν, καὶ διηγήθη εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ εἰς τοὺς ἄλλους ὅσα ἐγράψαμεν ἄνωθεν διὰ τὸν Ἅγιον Ἀναστάσιον [6]. Εἰς τὸ τέλος δὲ εἶπε καὶ τοῦτο τὸ θαυμάσιον, ὅπερ ἐτέλεσε τὸ κολλόβιον. Εἰς τὴν Μονή, εἰς τὴν ὁποίαν ἐνεταφίασαν τὸ ἅγιον λείψανον, ἦτο ἕνας νέος Μοναχός, ὅστις εἶχε πονηρὸν καὶ κακὸν δαιμόνιον· ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἔλαβε τὸ κολλόβιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀναστασίου καὶ ἐνέδυσε μὲ αὐτὸ τὸν δαιμονιζόμενον καὶ παρευθὺς (ὢ ταχείας ἰατρείας!), καθὼς φεύγει τὸ σκότος ἀπὸ τὸ φῶς, οὕτως ἔφυγεν ὁ δαίμων ἀπὸ τὸν πάσχοντα, μὴ ὑποφέρων ἐκείνου τοῦ μαρτυρικοῦ ράσου τὴν ἁγιότητα, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει δόξα, τιμὴ, καὶ προσκύνησις νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.