εὐσεβείας σπέρματα καὶ ἐκαρποφόρει τὸν στάχυν τῆς πίστεως. Καὶ ὅσον παρήρχοντο αἱ ἡμέραι, τοσοῦτον ηὔξανεν ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν καρδίαν του. Ἀπαρνησάμενος λοιπὸν πατρίδα, πλοῦτον καὶ συγγενεῖς καὶ στρατείαν τὴν πρόσκαιρον, διὰ νὰ πλουτήσῃ τὴν ἐπουράνιον, ἀπῆλθε πρῶτον εἰς Ἱεράπολιν καὶ διέμεινεν ὀλίγον καιρὸν εἴς τινα Χριστιανὸν χρυσοχόον Πέρσην, τὸν ὁποῖον καὶ παρεκάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσῃ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, διὰ νὰ καθαρισθῇ παντὸς ρύπου τῆς μαγικῆς σαπρίας καὶ νὰ γίνῃ δοῦλος Χριστοῦ ἄμωμος μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ Σταυροῦ, καθὼς ἦτο μὲ τὴν ἀγαθὴν προαίρεσίν του.
Ὁ μὲν λοιπὸν χρυσοχόος ἐφοβεῖτο τῶν Περσῶν τὸν κίνδυνον καὶ ἐμάκραινε τὸν καιρόν, ὁ δὲ νέος ἀνεφλέγετο εἰς τὸν ἔνθεον ἔρωτα καὶ ἀπερχόμενος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν προσηύχετο, καὶ βλέπων διαφόρους Ἁγίους εἰς τὸν τοῖχον ἱστορημένους, ἠρώτα ἐπιμελῶς δι’ αὐτούς, καὶ ἀκούων τοὺς ἀγῶνας αὐτῶν καὶ τὰ παλαίσματα, ἐτρώθη ἡ καρδία του περισσότερον καὶ ἔδραμε πρὸς τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς διψῶσα ἔλαφος, νὰ ἐπιτύχῃ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Εὑρὼν δὲ ἐκεῖ Χριστιανόν τινα τοῦ ὡμολόγησε τὴν ὑπόθεσιν, ἐκεῖνος δὲ τὸν ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὅσιον Ἠλίαν, τὸν Πρεσβύτερον τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως, καὶ αὐτὸς τὸν ἔφερεν εἰς τὸν Πατριάρχην Μόδεστον [3], ὅστις μετὰ χαρᾶς ἀνεγέννησε τὸν νέον διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος, ἐπονομάσας αὐτὸν Ἀναστάσιον, ὁμοῦ δὲ μετ’ αὐτοῦ ἐβαπτίσθη καὶ ἄλλος συμπατριώτης του, ὅστις ὕστερα ἐμαρτύρησε καὶ ἐκεῖνος διὰ τὸν Χριστὸν εἰς τὴν Ἔδεσσαν. Προσμείνας λοιπὸν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Πρεσβυτέρου ὀκτὼ ἡμέρας ὁ μακάριος Ἀναστάσιος κατὰ τὴν τάξιν τῶν νεοφωτίστων, τὸν ἠρώτησεν ὁ θεῖος Ἠλίας ποῦ εἶχε γνώμην νὰ ὑπάγῃ, ὁ δὲ Ἅγιος παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ τὸν κάμῃ Μοναχόν. Ὁ Πρεσβύτερος λοιπὸν ἐδέχθη, ἐπειδὴ ἀντελήφθη τὴν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς του, καὶ ἐγνώρισε ποῖος ἀκριβῶς ἔμελλε νὰ γίνῃ εἰς τὴν ἀρετὴν ὁ θεῖος Ἀναστάσιος.
Ἀφοῦ δὲ ὁ Ὅσιος Ἠλίας ἐτέλεσε τὴν θείαν λειτουργίαν, παραλαβὼν τὸν Ἀναστάσιον ἐπῆγαν ὁμοῦ, εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου [4], ἥτις ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Πόλιν στάδια τέσσαρα. Ἐκεῖ ἦτο Ἡγούμενος εἷς ἐπιφανὴς και ἐνάρετος ἄνθρωπος, Ἰουστῖνος ὀνομαζόμενος, ὅστις μετὰ χαρᾶς ἐδέχθη τὸν εὐλογημένον Ἀναστάσιον, ἦτο δὲ τότε ὁ δέκατος χρόνος τῆς βασιλείας Ἡρακλείου, τοῦ γενναίου καὶ πιστοῦ πρότερον αὐτοκράτορος, ὅστις ὅμως ὑπέπεσεν ἔπειτα εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν