Ἐχαίρετο ὅθεν ὁ Διδάσκαλος βλέπων εἰς τὸν Εὐθύμιον τοσαύτην σύνεσιν καὶ εὐλάβειαν. Ἡ τροφή του ἦτο ἁπλῆ καὶ σύμμετρος· ἡ δὲ τρυφή του τὰ πνευματικὰ λόγια, εἰς τὰ ὁποῖα ἡ ψυχή του ἐτέρπετο μᾶλλον ἢ εἰς τὰ σωματικὰ καὶ φθειρόμενα φαγητά, τὴν δὲ λειτουργίαν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κανόνος ἐτέλει μὲ προσοχὴν διανοίας καὶ συντριβὴν καρδίας καὶ μὲ τόσην σιωπήν, ὥστε ποτὲ δὲν ἐγέλασε, ἀλλὰ μὲ τόσην εὐλάβειαν ἵστατο ὥσπερ νὰ ἔβλεπεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ τὸν Δεσπότην καὶ Βασιλέα τῆς κτίσεως, τὸν δὲ ὑπόλοιπον χρόνον πάλιν κατὰ τὸν ὁποῖον ἔμενε εἰς τὸν οἶκόν του ἐσχόλαζεν εἰς μελέτην τοῦ θείου νόμου ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ ποτέ του δὲν εἶπε λόγον ἀργὸν καὶ μάταιον, ἀλλ’ ὡς εὔκαρπον δένδρον καὶ εὔχρηστον, πεφυτευμένον εἰς τὰ ψαλμικὰ ὕδατα, ἀπέδιδε κατὰ καιρὸν τὸ διάφορον. Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ θυμοῦ καὶ ὀργῆς ἐκαρποφόρει τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πρᾳότητα· ὅταν ἤρχετο καιρὸς τρυφῆς καὶ γαστριμαργίας ἐκαρποφόρει τὴν ἐγκράτειαν· τοὺς λογισμοὺς τῆς κενοδοξίας ἐνίκα μὲ τὴν ταπείνωσιν, τὴν δὲ ἐπιθυμίαν ἀνέτρεπε μὲ τὴν ἑκούσιον πενίαν, καὶ οὕτω μὲ πᾶσαν ἀρετὴν τὰς ἐναντίας κακίας ἐνίκα ὁ πάνσοφος.

Διὰ τὴν ἔνθεον ὅθεν αὐτοῦ πολιτείαν τὸν ἐχειροτόνησε καὶ χωρὶς τὴν θέλησίν του ὁ Διδάσκαλός του Πρεσβύτερον, δίδων εἰς αὐτὸν τὴν φροντίδα ἁπάντων τῶν Μοναστηρίων, ἅτινα ἦσαν εἰς ἐκεῖνα τὰ ὅρια. Ὁ δὲ Ὅσιος ἠγάπα περισσῶς τὴν ἡσυχίαν καὶ ἐπήγαινε πολλάκις εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Πολυεύκτου καὶ τῶν ἐν τῇ πόλει ταύτῃ μαρτυρησάντων Ἁγίων Μαρτύρων καὶ ἐκεῖ τὸν περισσότερον καιρὸν διέτριβεν. Ἀνεχώρει δὲ μίαν φορὰν τὸν χρόνον ἀπὸ τὴν πόλιν μετὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Φώτων, καὶ μετέβαινεν εἰς ἕνα ὄρος ἔρημον, ἐκεῖ δὲ ἔκαμνεν ἕως τὴν Κυριακὴν τῶν Βαΐων, καὶ τότε πάλιν ἐπέστρεφεν.

Ἀλλ’ ἐπειδὴ αἱ φροντίδες τῶν Μοναστηρίων δὲν τοῦ παρεῖχον τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἡσυχάσῃ, καθὼς ἐπόθει ἡ ψυχή του, ἐξῆλθε κρυφίως ἀπὸ τὴν πατρίδα του ὅταν ἦτο χρόνων εἴκοσιν ἐννέα· ἔχων δὲ πόθον νὰ προσκυνήσῃ τὸν Ἅγιον Τάφον καὶ νὰ συνομιλήσῃ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρας διὰ νὰ λάβῃ ἀπ’ ἐκείνους ὑπόδειγμα εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ νὰ τοὺς μιμηθῇ, ἔδραμεν ἐκεῖ τάχιστα ὡς ἀετὸς ὑπόπτερος. Ἀφοῦ ὅθεν ἐπροσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ ἤκουσεν ἑνὸς ἑκάστου τὴν ἔνθεον πολιτείαν, ἐγένετο ζηλωτὴς τῆς ἡσυχίας θερμότατος· εὑρὼν δὲ πλησίον τῆς Λαύρας Φαρὰν ἓνα κελλίον περισσῶς ἥσυχον, ἔμεινεν ἐκεῖ πλέκων βαΐα φοινίκων, ἀπὸ δὲ τὸ κέρδος αὐτῶν ἐπροσπορίζετο τὴν τροφήν του, τὸ δὲ ὑπόλοιπον ἔδιδεν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς δεομένους, διὰ νὰ μὴ τρώγῃ τὸν ξένον κόπον, ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλοι νὰ τρέφωνται ἀπὸ τὸ ἰδικόν του ἐργόχειρον. Εἰς τὸν τόπον τοῦτον ἡσύχαζεν, ἔχων τὴν ψυχὴν ἐλευθέραν ἀπὸ πάσης γηΐνης φροντίδος, μόνον δὲ τὰ μέλλοντα ἀγαθὰ ἐστοχάζετο.