Τί ὅμως ἐπηκολούθησεν; Ἀκούσατε τὴν ἄπειρον δύναμιν τοῦ Θεοῦ πῶς ἐνήργησε τὴν ὥραν ἐκείνην· τοῦ μὲν γραφέως, ὅστις ἐπρόκειτο νὰ γράψῃ τὴν ἐξορίαν τοῦ Ἁγίου, παρέλυσεν ἡ χείρ, τοῦ δὲ βασιλέως ὁ υἱός, παιδίον ὢν, τόσον βαρέως ἠσθένησεν, ὥστε ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ. Τότε ἰδὼν ταῦτα ὁ βασιλεὺς καὶ γνωρίσας, ὅτι δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ ἐξορισθῇ ὁ Ἅγιος, διεμήνυσεν εἰς αὐτὸν νὰ ἔλθῃ νὰ κάμῃ προσευχὴν ἄνωθεν τοῦ παιδίου. Καί, ὢ τοῦ θαύματος! καὶ μόνον ὅτε τὸ εἶδεν ὁ Ἅγιος, παρευθὺς ἐκεῖνο ἰάθη. Ὄχι δὲ μόνον τὸν υἱὸν τοῦ βασιλέως ἰάτρευσεν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔπαρχον Μόδεστον, κινδυνεύοντα καὶ τοῦτον νὰ ἀποθάνῃ, μετ’ ὀλίγον ἰάτρευσεν ἐκ τῆς ἀσθενείας ὁ Μέγας Βασίλειος. Ταῦτα ἰδὼν ὁ βασιλεὺς καὶ θαυμάσας τὴν ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου ἐπέστρεψεν εἰς τὸν θρόνον αὐτοῦ.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἄρχων τις τοῦ βασιλέως, συγκάθεδρος τοῦ ἐπάρχου Μοδέστου, ἐβίαζεν ἀρχόντισσαν τινα χήραν, ἀπὸ τὴν Καισάρειαν, νὰ τὸν ὑπανδρευθῇ. Ἐκείνη δέ, θέλουσα νὰ γίνῃ Μοναχή δὲν ἐδέχετο καθόλου τοὺς λόγους αὐτοῦ· νικώμενος δὲ ὁ ἄρχων ὑπὸ τοῦ ἔρωτος, ἔστειλεν ὑπηρέτας νὰ τὴν φέρουν διὰ τῆς βίας. Τοῦτο μαθοῦσα ἐκείνη κατέφυγεν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Μητροπόλεως καὶ εἰσελθοῦσα εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκράτει τὸ ἅγιον Δισκοπότηρον διὰ νὰ μὴ τὴν σύρῃ τις. Ἀκούσας δὲ ὁ ἔπαρχος Μόδεστος, ὃτι προσέφυγεν ἡ γυνὴ εἰς τὴν Μητρόπολιν καὶ θέλων νὰ κατηγορήσῃ τὸν Ἅγιον, ἔστειλεν ἀνθρώπους νὰ ἐρευνήσουν κάτωθεν τῆς κλίνης αὐτοῦ, δῆθεν νὰ τὴν εὕρουν· ὄχι δὲ μόνον τοῦτο νὰ κάμουν, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἅγιον νὰ φέρωσι δεδεμένον, ὡς τάχα εὑρόντες τὴν γυναῖκα εἰς τὸ κελλίον του. Ταῦτα ὡς ἔμαθον οἱ Χριστιανοί, ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, ὥρμησαν κατὰ τοῦ Μοδέστου νὰ τὸν φονεύσουν ὡς αἱρετικὸν καὶ συκοφάντην τοῦ Ἁγίου· καὶ ἀληθῶς θὰ τὸν ἐφόνευον, ἐὰν ὁ Ἅγιος δὲν κατεπράϋνε τὴν ὀργὴν τοῦ λαοῦ. Αἰσχυνθεὶς λοιπὸν ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης ὁ Μόδεστος, ἀλλὰ καὶ φοβηθεὶς τὴν ὀργὴν τοῦ λαοῦ, ἀφῆκεν ἥσυχον τὸν Ἅγιον.
Ὁ δὲ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας διάβολος, βλέπων τὴν Ὀρθοδοξίαν πληθυνομένην εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῆς Καππαδοκίας, τὴν ὁποίαν ἐκυβέρνα ὁ Ἅγιος, ἰδοὺ τί ἐμηχανεύθη. Ὁ βασιλεὺς Οὐάλης ἠθέλησε νὰ χωρίσῃ τὴν ἐπαρχίαν τῆς Καππαδοκίας εἰς δύο ἐπαρχίας καὶ οὕτω νὰ εἶναι δύο ἔπαρχοι καὶ δύο κριταὶ εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Καὶ ὁ μὲν εἷς νὰ ἔχῃ τὴν ἕδραν του εἰς τὴν Καισάρειαν, ὁ δὲ ἕτερος εἰς τὰ Τύανα. Μαθόντες τοῦτο οἱ Ἐπίσκοποι, ὅσοι ἦσαν εἰς τὸν τόπον τῶν Τυάνων, τινὲς δὲ ἐκ τούτων αἱρετικοὶ ὄντες, ἐφιλονείκουν, συχνάκις μετὰ τοῦ Ἁγίου, διότι ἤθελον νὰ ἀναδείξουν δεύτερον Μητροπολίτην εἰς Τύανα καὶ νὰ χωρίσουν τὴν