Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ Χριστιανοί, ἐβόησαν πάντες ἐν μιᾷ φωνῇ· «Ἐσκέφθημεν νὰ τὰ δώσωμεν εἰς τὸν ἀσεβῆ βασιλέα διὰ τὴν ζωήν μας· τώρα νὰ μὴ τὰ προσφέρωμεν εἰς τὸν Βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅστις μᾶς ἐχάρισε τὴν ζωήν;». Ὁ δὲ Ἅγιος, ἐπαινέσας τὴν προθυμίαν αὐτῶν, ὥρισε νὰ λάβουν τὸ τρίτον ἀπὸ ὅ,τι ἔδωκεν ὁ καθεὶς καὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα νὰ κτίσουν πτωχοτροφεῖα, ξενοδοχεῖα, νοσοκομεῖα, γηροτροφεῖα καὶ ὀρφανοτροφεῖα. Οὕτω λοιπὸν φονευθέντος τοῦ ἀσεβεστάτου βασιλέως Ἰουλιανοῦ εἰς τὴν Περσίαν, ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Μερκουρίου, διὰ προσευχῆς τοῦ Ἁγίου, ἐβασίλευσεν ὁ θεοσεβὴς Ἰοβιανός, ὅστις βασιλεύσας μόνον ἕνα χρόνον ἀπέθανε καὶ παρέλαβε τὴν βασιλείαν Οὐαλεντιανὸς καὶ Οὐάλης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ Οὐάλης ἦτο Ἀρειανός. Ἀρειανοὶ δὲ ἐλέγοντο ὅσοι ἐδέχοντο τὰ δόγματα τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρείου, τὸν ὁποῖον ἀνεθεμάτισεν ἡ Ἁγία Αʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἐπειδὴ ἔλεγεν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι κτίσμα καὶ ποίημα τοῦ Θεοῦ.
Βασιλεύοντος τοῦ Οὐάλη εἰς τὴν Ἀνατολήν, ἠγέρθη μέγας διωγμὸς ἐναντίον πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐξαιρέτως δὲ εἰς τὴν Καισάρειαν, ὡς διδάσκοντος παρρησίᾳ τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν βασιλέα αἱρετικὸν ἀποκαλοῦντος. Τοῦτο ἀκούων ὁ βασιλεὺς ἠθέλησε νὰ μεταβῇ μόνος του εἰς Καισάρειαν· ἀρξάμενος δὲ τῆς ὁδοιπορίας, ἀπέστειλε πρὸ αὐτοῦ τὸν ἀρχιμάγειρον αὐτοῦ Δημοσθένην, ἵνα ἀπειλήσῃ τὸν Ἅγιον. Ἀπελθὼν δὲ ἐκεῖνος καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ μεταλλάξῃ τὴν γνώμην τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ τὸν πείσῃ νὰ συγκοινωνήσῃ εἰς τὸ δόγμα τοῦ Ἀρείου, ἐπέστρεψεν ἄπρακτος. Τότε ὁ βασιλεὺς ἔστειλε δεύτερον, ἕνα μέγαν ἄρχοντα, Μόδεστον λεγόμενον, νὰ ἀπειλήσῃ, τὸν Ἅγιον μὲ τιμωρίας μεγάλας, ἐὰν δὲν ὁμογνωμονήσῃ πρὸς τὸν βασιλέα· ἀλλ’ ἐκεῖνος, μὴ δυνηθεὶς νὰ μεταστρέψῃ τὸν Ἅγιον ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπέστρεψε καὶ εἶπεν εἰς τὸν βασιλέα· «Εὐκολώτερον εἶναι νὰ μαλάξῃ τις τὸν σίδηρον ἢ τὴν γνώμην τοῦ Βασιλείου».
Ἀκούσας ταῦτα ὁ βασιλεὺς καὶ θαυμάσας τὴν ἀνδρείαν τῆς ψυχῆς τοῦ Ἁγίου ἠθέλησε να ὑπάγῃ μόνος του εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, νὰ ἀκούσῃ τὸν Ἅγιον πῶς ἐδίδασκεν. Ἦτο δὲ τότε ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων. Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ ἰδὼν πλῆθος λαοῦ ἀναρίθμητον, καθήμενον μετὰ πάσης εὐταξίας καὶ ἀκροώμενον τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου, αὐτὸν δὲ ἱστάμενον μετὰ πάσης σεμνότητος καὶ διδάσκοντα ὡς ἄλλο Ἀπόστολον, κατενύγη τὴν ψυχήν· καὶ τότε μέν, τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὁμιλήσας μετὰ τοῦ Ἁγίου σώφρονας λόγους, ἀπῆλθε. Μετὰ δὲ ἡμέρας τινάς, προσελθόντες εἰς αὐτὸν οἱ τοῦ ἀρειανοῦ δόγματος ὑπερμαχοῦντες Ἀρχιερεῖς, μετέβαλον τὴν γνώμην τοῦ βασιλέως καὶ ἐπείσθη νὰ ἐξορίσῃ τὸν Ἅγιον· ὅθεν ὥρισε νὰ γράψουν ἐξ ἀποφάσεως τὴν ἐξορίαν αὐτοῦ.