δὲν θὰ διηγηθῶ καὶ ἐγὼ ὅλα τὰ θαύματα ὅσα εὑρίσκονται γεγραμμένα εἰς τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον λέγουσιν, ὅτι συνέγραψεν ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰκονίου. Ἐπειδὴ μερικὰ ἐξ αὐτῶν εἶναι ψευδῆ καὶ δὲν ἔγιναν ὡς ἀναγράφονται, ἀλλὰ κατόπιν τὰ προσέθεσαν οἱ αἱρετικοί. Θὰ διηγηθῶ δὲ ὁμιλῶν πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην μόνον ὅσα εἶναι βεβαιωμένα παρ᾽ ἀξιοπίστων συγγραφέων· καὶ πρῶτον ἀκούσατε διὰ ποίαν αἰτίαν συνέγραψε τὴν θείαν λειτουργίαν, ἥτις ὀνομάζεται τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τὴν ὁποίαν τελοῦσιν οἱ Ἱερεῖς μόνον δέκα φορὰς τὸν χρόνον [3].
Μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ υἱὸς τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, ὁ λεγόμενος Ἀδελφόθεος, Ἀρχιερεὺς γενόμενος τῶν Ἱεροσολύμων, συνέγραψεν εἰς τὴν Ἑβραϊκὴν εὐχάς τινας καὶ ἱκεσίας πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα τὰς λέγουσιν οἱ Ἱερεῖς, ὅταν πρόκειται νὰ τελέσουν τὴν θείαν Μυσταγωγίαν, τὴν ὁποίαν παρέδωκεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τοὺς Ἀποστόλους κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην καθ’ ἣν ἔμελλε νὰ παραδοθῇ. Ταύτας λοιπὸν τὰς εὐχὰς καὶ τὴν ἄλλην Ἀκολουθίαν τῆς θείας Λειτουργίας τὰς μετεγλώττισεν εἰς τὴν Ἑλληνικήν, ὡς εὑρίσκονται σήμερον, ὁ Ἅγιος Κλήμης, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ κατόπιν χρηματίσας Πάπας Ρώμης καὶ ἐνομοθέτησεν ὅπως ἅπαντες οἱ Χριστιανοὶ οὕτως ἐπιτελῶσι τὴν θείαν Μυσταγωγίαν.
Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἐπολιτεύοντο οἱ Χριστιανοὶ περὶ τοὺς τριακοσίους πεντήκοντα περίπου χρόνους· πλήν, ἐπειδὴ ἦσαν μεγάλαι αἱ εὐχαὶ ἐκεῖναι καὶ μακρὰ ἡ Ἀκολουθία, ἠμέλουν οἱ Ἱερεῖς καὶ δὲν ἐλειτούργουν, μάλιστα δὲ καὶ οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν Λειτουργίαν ἐβαρύνοντο καὶ ἐγόγγυζον, ὡς θέλοντες νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὰς κοσμικὰς ἐργασίας. Τοῦτο βλέπων ὁ Ἅγιος καὶ ἐπιθυμῶν νὰ κάμῃ τρόπον πρὸς ἀνακούφισιν τοῦ μεγάλου κόπου τῶν Χριστιανῶν, ἅμα δὲ διὰ νὰ ἔχῃ εὐχέρειαν πρὸς ἐξάπλωσιν τῆς διδαχῆς αὐτοῦ, ἐδέετο καὶ παρεκάλει τὸν Θεὸν νὰ τοῦ δείξῃ σημεῖον διὰ τοῦ ὁποίου νὰ γνωρίσῃ ἐὰν εἶναι θέλημα Αὐτοῦ νὰ τελειώσῃ τὸν σκοπόν του.
Οὕτω λογιζόμενος καὶ δεόμενος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας μετὰ νηστείας καὶ δακρύων, μίαν νύκτα εἶδεν ὀπτασίαν θαυμαστὴν καὶ παράδοξον, τὴν ὁποίαν ἐκεῖνος μὲν ὡς καθαρὸς καὶ Ἅγιος ἠξιώθη νὰ ἴδῃ, ἐγὼ δέ, ὡς ἀνάξιος καὶ γέμων πάσης ἀκαθαρσίας, φρίττω νὰ διηγηθῶ, εὐλογημένοι Χριστιανοί. Ἐφάνη λοιπὸν εἰς αὐτὸν ὡσὰν νὰ κατῆλθεν ὁ Χριστὸς μετὰ τῶν Ἀποστόλων, ὤ τῆς συγκαταβάσεώς σου, Φιλάνθρωπε Κύριε! καὶ κατὰ τὴν ἀρχιερατικὴν τάξιν ἐτέλεσε τὴν θείαν Μυσταγωγίαν μετ’ αὐτῶν· πλὴν δὲν ἔλεγε τὰς εὐχὰς ὁ