Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου.

λέγουσιν, ἔγραψε τὴν ἐξήγησιν τῶν Παροιμιῶν τοῦ Σολομῶντος. Ἀκούσας δέ, ὅτι ο πατὴρ αὐτοῦ ἀσθενεῖ, ἠθέλησε νὰ μεταβῇ εἰς τὴν πατρίδα του, τὴν Καισάρειαν, ἵνα λάβῃ τὴν εὐχὴν τῶν γονέων αὐτοῦ.

Ἀπερχομένου δὲ τοῦ Ἁγίου, Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη πρὸς τὸν Μητροπολίτην τῆς Καισαρείας, ὀνόματι Εὐσέβιον, λέγων· «Ταύτην τὴν ὥραν ἔρχεται ὁ ἄξιος διάδοχος τοῦ θρόνου σου· ὅθεν ἀπόστειλον τοὺς Κληρικούς σου καὶ ἄρχοντας νὰ τὸν προϋπαντήσουν εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως». Πορευθέντες λοιπὸν οἱ Κληρικοὶ καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ ἰδόντες τὸν Ἅγιον ἐρχόμενον, ἐθαύμασαν καὶ ηὐφράνθησαν· ἐθαύμασαν μὲν διὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἀγγέλου, ηὐφράνθησαν δέ, διότι ἠξιώθησαν νὰ ἀποκτήσουν τοιοῦτον ποιμένα καὶ διδάσκαλον περιφανῆ διά τε τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν φήμην, τὴν ὁποίαν εἶχεν. Διατρίψας λοιπὸν ὁ Ἅγιος ἐκεῖ ἡμέρας τινάς, ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος· ἐπειδὴ ὅμως ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ τεθῇ τὸ φῶς ἐπὶ τὴν λυχνίαν, διὰ νὰ μὴ πολυλογῶ, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Εὐσέβιος. Συναχθέντες δὲ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης, ψήφῳ κανονικῇ ἐχειροτόνησαν τὸν Ἅγιον Βασίλειον Ἀρχιερέα καὶ ποιμένα αὐτῶν, μᾶλλον δὲ παντὸς τοῦ κόσμου διδάσκαλον.

Ἀλλὰ τίς νὰ διηγηθῇ τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου καὶ τοὺς κόπους, τοὺς ὁποίους κατέβαλεν, ἀφοῦ ἠξιώθη τῆς ἀρχιερωσύνης; Διότι ἦτο μὲν καὶ πρότερον ἐγκρατὴς καὶ ἐνάρετος, ἀλλὰ τότε ὑπερέβη πάντα νοῦν καὶ λογισμὸν ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ, διότι, τοσαύτης μόνον τροφῆς ἐγεύετο, ὅσον νὰ διατηρῆται ἡ ψυχὴ εἰς τὸ σῶμα, ὕπνου δὲ τοσούτου μετεῖχεν, ὅσον νὰ μὴ συγχύζεται ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγρυπνίαν. Τίς νὰ ἐπαινέσῃ ἀξίως τὴν σωφροσύνην αὐτοῦ, τὴν ἀποχὴν ἀπὸ τῶν ἡδονῶν, τὴν στέρησιν τῶν θελημάτων τῆς σαρκός; Τίς δύναται νὰ ἐξιστορήσῃ τὰς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν γινομένας μελιρρύτους διδασκαλίας αὐτοῦ; Ἄλλος Ἀπόστολος τρισκαιδέκατος ἦτο τὸν καιρὸν ἐκεῖνον, διότι καὶ τούτου ὁ φθόγγος καὶ ἡ διδασκαλία, ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ, εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθε, καθὼς καὶ ἡ τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων· διὰ τοῦτο καὶ χαρίτων μεγάλων ἠξιώθη παρὰ Θεοῦ, ὡς καὶ ἐκεῖνοι καὶ δὲν ἔπαυε θαυματουργῶν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν. Ἐὰν ὅμως θελήσῃ τις νὰ διηγηθῇ ταῦτα λεπτομερῶς, κάμνει ὡς ἐκεῖνον, ὅστις προσπαθεῖ νὰ μετρήσῃ τοὺς ἀστέρας τοῦ οὐρανοῦ ἢ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης. Ἀλλ᾽ ἵνα μὴ ζημιώσωμεν τοὺς ἀγαπῶντας τὴν ἀκρόασιν τῆς διηγήσεως ταύτης, πρέπον εἶναι νὰ διηγηθῶμεν μερικὰ ἐκ τούτων, εἰς εὐφημίαν ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἔπαινον τοῦ Ἁγίου, εἰς δοξολογίαν δὲ καὶ εὐχαριστίαν ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ ἐν Ἁγίοις δοξαζομένου Θεοῦ. Μὴ ὅμως θαυμάσετε καὶ ἀπορήσετε, ὅσοι γνωρίζετε γράμματα, διότι


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου Νύσσης βλέπε ἐν τῷ ἀνὰ χεῖρας τόμῳ Ἰανουαρίου Ιʹ (10).

[2] Τῆς Ὁσίας Μακρίνης τὸν κατὰ πλάτος θαυμάσιον Βίον συγγεγραμμένον ἀπὸ τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς Ἅγιον Γρηγόριον Νύσσης βλέπε εἰς τὴν 19ην Ἰουλίου τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος Ζʹ. Ἐκεῖ βλέπε καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Ναυκρατίου δηλαδὴ καὶ τοῦ Πέτρου.

[3] Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τελεῖται κατὰ τὰς πέντε πρώτας Κυριακὰς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Πέμπτην, τὸ Μέγα Σάββατον, τὴν παραμονὴν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, τὴν παραμονὴν τῶν Φώτων καὶ τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

[4] Ὁ Μέγας Βασίλειος κατέλιπεν ἡμῖν πολλὰ καὶ σπουδαιότατα συγγράμματα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν πολυτιμοτάτην καὶ πλουσιωτάτην πηγὴν δι’ ἐκεῖνον, ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ κατανοήσῃ τὴν οὐσίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ἐνσαρκώσῃ τὸν ἰδανικὸν τύπον τοῦ καλοῦ Χριστιανοῦ. Τὰ ἔργα τοῦ Μεγάλου τούτου Πατρὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου δυνάμεθα νὰ τὰ κατατάξωμεν εἰς δέκα γενικὰς κατηγορίας. Ἤτοι: Αʹ Λειτουργικά. Βʹ Δογματικά. Γʹ Ἑρμηνευτικὰ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν. Δʹ Λόγοι εἰς διαφόρους ἑορτὰς Ἁγίων Μαρτύρων. Εʹ Παιδαγωγικά. Ϛʹ Ἠθικαὶ πρακτικαὶ ὁμιλίαι. Ζʹ Ἀσκητικά. (Πρόκειται, κυρίως περὶ συλλογῆς συγγραμμάτων, ἀναφερομένων εἰς τὸ περιεχόμενον καὶ τὴν ὀργάνωσιν τοῦ Μοναχικοῦ βίου. Εἰς τὴν συλλογὴν ὅμως αὐτήν, κατ’ ἐπέκτασιν, ἐξετάζονται καὶ ζητήματα, σχετιζόμενα μὲ τὴν ἐφαρμογὴν εἰς τὸν βίον τῆς κατὰ Χριστὸν Ἠθικῆς). Ὁ Μ. Βασίλειος διὰ τῶν δύο συγγραμμάτων, («Ὅροι κατὰ πλάτος» καὶ «Ὅροι κατ’ ἐπιτομὴν») ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐξαίρει τὴν ὑπεροχὴν τοῦ Κοινοβιακοῦ συστήματος τοῦ Μοναχικοῦ βίου, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διατυπώνει τὰς βασικὰς ἀρχὰς ὀργανώσεως τῶν Κοινοβίων. Θὰ ἠδύνατο κανεὶς νὰ εἴπῃ ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεμελιωτὴς τοῦ Κοινοβιακοῦ συστήματος, δι’ αὐτὸ καὶ θεωρεῖται ὁ μεγάλος θεωρητικὸς καὶ πρακτικὸς Πατὴρ τοῦ Κοινοβιακοῦ πολιτεύματος. Βαθυτάτη δὲ πρέπει νὰ εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ πρὸς τὸν Μ. Βασίλειον διὰ τὴν ὀργάνωσιν αὐτήν. Ηʹ Ἐπιστολαί. Ὁ Μέγας Βασίλειος συνέγραψε, ὡσαύτως, περὶ τὰς 366 ἐπιστολὰς πρὸς διαφόρους καὶ ἐπὶ διαφόρων ζητημάτων. Αἱ ἐπιστολαὶ αὗται ἀποκαλύπτουν «τὴν λεπτότητα τοῦ πνεύματος, τὴν ἔξοχον πολυμάθειαν καὶ τὴν καταπλήσσουσαν πολυμέρειαν τοῦ ἀνδρὸς» καὶ διακρίνονται «οὐ μόνον ἀπὸ ἀπόψεως περιεχομένου, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν χάριν καὶ τελειότητα τοῦ ὕφους» (Πατρολογία Δ. Μπαλάνου σελ. 301). Θʹ Οἱ Κανόνες τοῦ Μ. Βασιλείου. Ἡ Ἁγία Ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος περιέβαλε μὲ Οἰκουμενικὸν κῦρος καὶ ὡρισμένας διατάξεις τοῦ Μ. Βασιλείου, περιεχομένας εἰς τὰς ἐπιστολάς του κυρίως καὶ ἀναφερομένας εἰς τὸν καταλογισμὸν διαφόρων ἁμαρτημάτων, ὡς καὶ εἰς τὰ ἐπιβαλλόμενα ἐπιτίμια εἰς τοὺς διαπράξαντας αὐτά. Αἱ διατάξεις αὐταὶ ἀποτελοῦν τοὺς 92 Κανόνας τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ περιλαμβάνονται εἰς τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον. Καὶ Ιʹ Φιλοκαλία. Ὁ Μ. Βασίλειος, ὅταν ἐμόναζεν εἰς τὸν Πόντον, μαζὶ μὲ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, ἀνθολόγησαν ὡρισμένας σκέψεις ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Ὠριγένους (τοῦ ὁποίου τὰ συγγράμματα δὲν εἶχον ἀκόμη καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας) καὶ συνέγραψαν τὴν Φιλοκαλίαν.

[5] Βλέπε περὶ τούτου εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἑορταζομένου κατὰ τὴν 25ην τοῦ παρόντος Ἰανουαρίου.

[6] Εἰς τὸν Ἅγιον Βασίλειον 24 Οἴκους ἐποίησεν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.