ἔχω δύο ἄροτρα καὶ τὸ μὲν ἓν ἐργάζομαι ἐγώ, τὸ δὲ ἄλλο ὁ δοῦλός μου. Ἀπὸ δὲ τὸ προϊὸν κρατοῦμεν ὅσον ἀρκεῖ διὰ νὰ ἐξοικονομηθῶμεν εἰς τὸν χρόνον, τὸ δὲ ὑπόλοιπον δίδομεν εἰς τοὺς πτωχούς. Ἔχω δὲ καὶ τὴν σύζυγόν μου καὶ δούλην σου, ἥτις μὲ ὑπηρετεῖ». «Μὴ τὴν λέγῃς σύζυγόν σου, εἶπεν ὁ Ἅγιος, ἀλλὰ κάλεσον αὐτὴν ἀδελφήν σου, καθὼς πράγματι εἶναι, εἰπέ μοι δὲ καὶ τὰς ἄλλας ἀρετάς σου». Ἀπεκρίθη τότε ὁ Ἱερεὺς Ἀναστάσιος· «Καμμίαν ἀρετὴν δὲ ἔχω, Δέσποτά μου, καὶ εἶμαι ἔρημος πάσης ἀγαθοεργίας». Λέγει τότε ὁ Ἅγιος· «Ἐγέρθητι καὶ ἐλθὲ μετ’ ἐμοῦ».

Ὡς λοιπὸν ἔπραξε τοῦτο ὁ Ἱερεύς, ὡδήγησεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος εἰς τὸ κελλίον, ὅπου εἶχε τὸν ἀσθενοῦντα κεκλεισμένον καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἄνοιξον τὴν θύραν ταύτην». Ἀπεκρίθη ὁ πρεσβύτερος· «Μὴ εἰσέλθῃς, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ τόπος εἶναι μεμολυσμένος». «Καὶ ἐγὼ τοιοῦτον τόπον χρειάζομαι», εἶπεν ὁ Ἅγιος. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἱερεὺς δὲν ἠθέλησε νὰ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, ἵνα μὴ γίνῃ φανερὰ ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ, διὰ μόνης τῆς προσευχῆς του ἤνοιξε ταύτην ὁ Ἅγιος καὶ ἀφοῦ εἰσῆλθεν ἐντός, εἶπεν εἰς τὸν Ἀναστάσιον· «Διατί ἀποκρύπτεις ἀπ᾽ ἐμοῦ τὸν θησαυρὸν τοῦτον;». Ἀπήντησεν ὁ πρεσβύτερος· «Εἶναι ὀργίλος καὶ ὀξύθυμος, Δέσποτά μου, καὶ ἐφοβήθην νὰ σᾶς τὸν παρουσιάσω μήπως εἴπῃ λόγον τινὰ βλάσφημον κατὰ σοῦ». Εἶπε τότε ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν πρεσβύτερον· «Καλῶς ἠγωνίσθης διὰ τοῦτον ἐπὶ τόσους χρόνους, ἀλλ’ ἄφες καὶ ἐμὲ κατὰ ταύτην τὴν νύκτα νὰ ὑπηρετήσω αὐτόν». Παρέμεινε λοιπὸν ὁ Ἅγιος ἐντὸς τοῦ κελλίου τοῦ ἀσθενοῦς καθ᾽ ὅλην τὴν νύκτα, προσευχόμενος θερμῶς πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! Τὴν πρωΐαν ἐξήγαγεν αὐτὸν ἐκ τοῦ κελλίου τελείως θερατευθέντα, χωρὶς νὰ ἔχῃ πλέον οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον σημεῖον τῆς λώβης.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος εὑρίσκετο εἰς τὴν ἔρημον ἡσυχάζων. Ἀκούσας δὲ περὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ ἀποκαλύψῃ εἰς αὐτὸν ὁποῖος εἶναι ὁ Ἅγιος. Εἶδε τότε στήλην πυρός, ἥτις ἀνυψοῦτο μέχρι τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν· «Ἐφραίμ, Ἐφραίμ, καθὼς τὴν πυρίνην ταύτην στήλην, τοιοῦτος εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος». Τότε, χωρὶς οὐδόλως νὰ ἀμελήσῃ, παρέλαβε μετ’ αὐτοῦ διερμηνέα, ὅστις, ἐγνώριζε τὴν Ἑλληνικὴν καὶ Συριακὴν γλῶσσαν καὶ μετέβη εἰς τὴν Καισάρειαν. Ἦτο δὲ τότε ἡ ἑορτὴ τῶν Φώτων. Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἰδὼν τὸν Ἅγιον Βασίλειον ἐνδεδυμένον λαμπρὰ καὶ πολύτιμα ἄμφια, μετὰ πολλῆς δὲ παρρησίας τελοῦντα τὴν ἱερὰν Λειτουργίαν, κατηγόρησε τὸν ἑαυτόν του καὶ εἶπε πρὸς τὸν διερμηνέα· «Ματαίως ἐκοπιάσαμεν, ἀδελφέ. Διότι οὗτος, ἂν καὶ εἰς τοιαύτην δόξαν εὑρίσκεται, δὲν