ἰδιόχειρον γράμμα σου;». Ὁ νέος ἀπήντησε· «Ναί, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, τοῦτο εἶναι». Τότε ὁ Ἅγιος ἔσχισεν αὐτὸ εἰς λεπτὰ τεμάχια καὶ συνεπλήρωσε τὴν Λειτουργίαν. Μετὰ δὲ ταῦτα, ἀφοῦ ἐνουθέτησεν αὐτὸν καὶ ἤλειψε διὰ θείου Μύρου, τὸν παρέδωσεν εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ γυναῖκα, καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ δοξάζων καὶ εὐλογῶν τὸν πανοικτίρμονα Θεόν.

Ἠθέλησέ ποτε ὁ Ἅγιος νὰ μεταβῇ εἴς τινα πόλιν τῆς ἐπαρχίας του, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπηρέτει Ἱερεύς τις, Ἀναστάσιος ὀνομαζόμενος, ἄνθρωπος δίκαιος καὶ ἐνάρετος. Ἐκτὸς δὲ τῆς ἐγκρατείας καὶ τῆς νηστείας, τὰς ὁποίας ἀκριβῶς ἐφύλαττεν, εἶχε καὶ σύζυγον, Θεογνωσίαν καλουμένην, τὴν ὁποίαν οὐδόλως ἐγνώρισεν ὡς γυναῖκα ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη, μόνον εἶχεν αὐτὴν ὡς ἀδελφήν. Οἱ δὲ ἄνθρωποι τῆς πόλεως ἐκείνης ἔλεγον, ὅτι εἶναι στεῖρα καὶ δὲν γεννᾷ τέκνα. Ἀκόμη καὶ ἄλλην ἀρετὴν εἶχεν ὁ Ἱερεὺς οὗτος, ὅτι ἐκράτει εἰς τὴν οἰκίαν του ἄνθρωπον ἀσθενοῦντα ἐκ λώβης, τὸν ὁποῖον ἐπεριποιεῖτο καὶ ἐθεράπευεν αὐτὸς καὶ ἡ πρεσβυτέρα αὐτοῦ, χωρὶς οὐδεὶς νὰ γνωρίζῃ τι. Ὅτε δὲ ἐξεκίνησεν ὁ Ἅγιος διὰ τὴν ὁδοιπορίαν αὐτοῦ, ὁ Ἱερεὺς Ἀναστάσιος ἐπληροφορήθη τοῦτο διὰ Πνεύματος Ἁγίου καὶ εἶπεν εἰς τὴν πρεσβυτέραν αὐτοῦ· «Ἀδελφή μου, ἐγὼ θέλω μεταβῆ εἰς τὸν ἀγρόν μας, ἐπειδὴ εἶναι ἀνάγκη. Σήμερον δὲ ἔρχεται ὁ Δεσπότης ἡμῶν καὶ τὴν τάδε ὥραν νὰ ἐξέλθῃς μετὰ θυμιάματος καὶ λαμπάδων, ἵνα τὸν προϋπαντήσῃς». Ὡς δὲ ἐξῆλθεν ἡ Θεογνωσία, κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν ὁποίαν ὥρισεν εἰς αὐτὴν ὁ Ἀναστάσιος, ἰδοὺ ἔφθασε καὶ ὁ Ἅγιος καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν· «Πῶς ἔχεις, κυρία Θεογνωσία;». Αὕτη δὲ ἐκπλαγεῖσα διὰ τὴν κλῆσιν τοῦ ὀνόματος αὐτῆς, ἀπεκρίθη· «Καλῶς, Δέσποτα Ἅγιε». Ἠρώτησε κατόπιν αὐτὴν ὁ Ἅγιος· «Ποῦ εἶναι ὁ κύριος Ἀναστάσιος, ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός σου;». Ἀπεκρίθη ἐκείνη· «Σύζυγός μου εἶναι, Δέσποτα, καὶ ἔχει μεταβῆ εἰς τὸν ἀγρὸν διὰ νὰ ἐργασθῇ». Εἶπε τότε ὁ Ἅγιος· «Οὗτος ἦλθε καὶ εἶναι ἐντὸς τῆς οἰκίας, μὴ στείλῃς λοιπὸν ἀνθρώπους νὰ τὸν καλέσουν».

Ἀκούσασα ἡ Θεογνωσία ταύτας τὰς προφητείας τοῦ Ἁγίου, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μετᾲ δακρύων εἰποῦσα· «Εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ τῆς ἁμαρτωλῆς, Δέσποτα Ἅγιε, διότι βλέπω εἰς σὲ μεγάλα καὶ θαυμαστά». Εὐχηθεὶς δὲ ταύτην ὁ Ἅγιος εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. Προϋπήντησε δὲ αὐτὸν ἔξω τῆς θύρας καὶ ὁ Ἱερεὺς Ἀναστάσιος. Ἀφοῦ δὲ ὁ Ἅγιος ἐκάθησεν, εἶπεν εἰς τὸν Ἱερέα. «Διηγήθητί μας, κύριε Ἀναστάσιε, τὰς ἀρετάς σου, πρὸς ὠφέλειαν τῶν παρισταμένων Χριστιανῶν». Ἀπεκρίθη τότε ὁ Ἀναστάσιος· «Ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος εἶμαι, Δέσποτα Ἅγιε. Ποίαν ἀρετὴν ζητεῖς ἀπ’ ἐμοῦ; Τοῦτο δὲ λέγω εἰς τὴν ἀρχιερωσύνην σου ὅτι