μείνῃ εἰς ἡμᾶς. Ἐὰν δὲ μείνῃ κλειστή, νὰ εἶναι ἰδική σας». Ἡ κρίσις αὕτη τοῦ Ἁγίου ἤρεσεν εἰς ὅλους ὡς δικαία καὶ εὔλογος. Ἀπελθόντες λοιπὸν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Ἀρειανοὶ ἔκλεισαν καὶ ἐσφράγισαν τὰς θύρας τῆς Ἐκκλησίας. Μετὰ δὲ ταῦτα, συναθροισθέντες οἱ Ἀρειανοί, ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἔψαλλον δεήσεις καὶ ἱκεσίας, ἵνα ἀνοιχθῇ ἡ Ἐκκλησία. Ὅμως δὲν εἰσήκουσε τῶν παρακλήσεών των ὁ ὑπ’ αὐτῶν ὑβριζόμενος Χριστός. Εἶπε τότε εἰς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος· «Τώρα, ἂς προσευχηθῶμεν καὶ ἡμεῖς».
Προσκαλέσας τότε ὁ Ἅγιος τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, μετέβη μετ’ αὐτῶν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Διομήδους, ὅστις ἦτο πλησίον τῆς Μητροπολιτικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἐτέλεσεν ἀγρυπνίαν μετὰ παντὸς τοῦ πλήθους, τὴν πρωΐαν μετέβησαν ἅπαντες, ἀκολουθούντων καὶ τῶν Ἀρειανῶν, πρὸ τῶν θυρῶν τῆς Μητροπολιτικῆς Ἐκκλησίας. Ὡς δὲ ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐσφράγισε διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ τρεῖς φορὰς τὰς θύρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶπεν· «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων», εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! Ἐθραύσθησαν οἱ μοχλοὶ καὶ αἱ θύραι ἠνοίχθησαν. Τότε ὁ Ἅγιος εἰσελθὼν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας μετὰ παντὸς τοῦ πλήθους τῶν Χριστιανῶν ἐτέλεσε τὴν θείαν Λειτουργίαν. Κατόπιν δέ, ἀφοῦ ἡγίασε τὸν λαόν, παρέδωκεν αὐτὴν εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἦτο δὲ τότε ἡ δεκάτη ἐνάτη (19η) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου. Ὄχι δὲ μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ηὐφράνθησαν κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, διότι ἐπανέκτησαν τὴν Ἐκκλησίαν των, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἀρειανῶν, ἰδόντες τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, ἀναθεματίσαντες τὴν αἵρεσιν αὐτῶν. Ἀλλ’ ὡς πρὸς τὰ ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τελεσθέντα θαύματα, ἂν καὶ εἶναι καὶ ἄλλα, ἂς ἔχῃ τέλος ἡ διήγησίς των, ἐπειδὴ ἐξετάθη εἰς μῆκος. Ἂς διηγηθῶμεν δὲ ἤδη καὶ τὰ περὶ τῆς ἁγίας αὐτοῦ τελευτῆς, ἵνα περατώσωμεν πᾶσαν τὴν διήγησιν.
Γυνή τις χήρα, ὑπερέχουσα κατὰ τὸν πλοῦτον καὶ τὴν εὐγένειαν τῶν ἄλλων γυναικῶν τῆς Καισαρείας, ὑποδουλώσασα ἑαυτὴν εἰς τὴν γαστριμαργίαν καὶ τὴν ἀσωτίαν καὶ τὴν ἑαυτῆς ψυχὴν διὰ τῶν ἄλλων σαρκικῶν παθῶν καταμολύνασα, κακὴν κακῶς διεσκόρπισε τὴν περιουσίαν της. Κατόπιν δέ, κλονισθεῖσα ἐπειδὴ ἐνεθυμήθη τὴν αἰωνίαν κόλασιν, ἀπεφάσισε νὰ μεταβῇ ἵνα ἐξομολογηθῇ τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου. Ἀλλ’ ὁ ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων διάβολος ἔφερεν εἰς τὸν λογισμὸν αὐτῆς τὴν ἐντροπὴν τῶν ἔργων της καὶ οὕτω ἠμπόδιζε ταύτην νὰ ἔλθῃ εἰς μετάνοιαν, διὰ τῆς ἐξομολογήσεώς της. Τί λοιπὸν ἐσκέφθη ἐκείνη; Ἔγραψεν ἐπὶ χάρτου πάσας τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, τελευταίαν