δὲ πάντων ἔγραψε μίαν θανάσιμον ἁμαρτίαν καὶ κατόπιν ἐσφράγισε τὸ γράμμα καταλλήλως. Ἐνῷ δὲ ὁ Ἅγιος Βασίλειος μετέβαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἔρριψε τοῦτο πρὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, μετὰ δακρύων εἰποῦσα· «Ἐλέησόν με, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ἐμὲ τὴν περισσότερον ἁμαρτωλὴν πάντων τῶν ἀνθρώπων». Σταθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος ἠρώτησεν αὐτήν, τὶς ἡ αἰτία τῶν τόσων δακρύων. Ἐκείνη τότε ἀπήντησε· «Δέσποτα Ἅγιε, ὅλας τὰς ἁμαρτίας ἔγραψα εἰς τὸ γράμμα τοῦτο καὶ παρακαλῶ τὴν ἁγιωσύνην σου νὰ μὴ τὸ ἀνοίξῃς, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς προσευχῆς σου νὰ ἐξαλείψῃς τὰς ἁμαρτίας μου». Ὁ δὲ Ἅγιος, λαβὼν τὸν χάρτην καὶ ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν, προσηυχήθη οὕτω· «Ἰδικόν Σου ἔργον εἶναι, Δέσποτα Κύριε, νὰ συγχωρήσῃς τὰς ἁμαρτίας τῆς δούλης Σου ταύτης, διότι σὺ ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος, ἐβάστασας τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, αὑτὸς ὢν ἀναμάρτητος».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἤρχισε νὰ τελῇ τὴν θείαν Λειτουργίαν κρατῶν το γράμμα. Μετὰ δὲ τὴν ἀπόλυσιν προσεκάλεσε τὴν γυναῖκα ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν παρέδωσε τὸ γράμμα, εἰπών· «Ἤκουσες, γύναι, ὅτι οὐδεὶς δύναται νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας, εἰμὴ μόνον ὁ Θεός;». Ἐκείνη δὲ ἀπήντησεν· «Ἤκουσα, Δέσποτα Ἅγιε, καὶ διὰ τοῦτο σὲ παρεκάλεσα νὰ ἱκετεύσῃς τὸν Θεὸν ὑπὲρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μου». Ταῦτα εἰποῦσα ἡ γυνὴ ἤνοιξε τὸν χάρτην, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὗρεν αὐτὸν ὅλως ἄγραφον, μόνον δὲ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔγραψεν ἡ γυνὴ εἰς τὸ τέλος ἔμεινε γεγραμμένον. Τοῦτο ἰδοῦσα ἡ γυνὴ ὠλιγοψύχησε καὶ τύψασα τὸ στῆθος διὰ τῶν χειρῶν, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου κρατοῦσα τὸ γράμμα καὶ λέγουσα· «Ἐλέησόν με, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, καὶ ὡς διὰ τῶν ἁγίων σου προσευχῶν ἐξηλείφθησαν αἱ ἄλλαι μου ἁμαρτίαι, οὕτω δεήθητι εἰς τὸν Θεὸν νὰ ἐξαλειφθῇ καὶ αὕτη μου ἡ ἀνομία». Ὁ δὲ Ἅγιος, δακρύσας, εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐγέρθητι, ὦ γύναι, διότι καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς εἶμαι καὶ ἔχω καὶ ἐγὼ ἀνάγκην συγχωρήσεως. Ἄπελθε εἰς τὴν ἔρημον καὶ ζήτησον μέγαν τινὰ ἀσκητὴν ὀνομαζόμενον Ἐφραίμ, ἐκεῖνος δέ, ἀφοῦ ἀναπέμψῃ δέησιν πρὸς τὸν Θεόν, θέλει ἐξαλείψει τὴν ἁμαρτίαν σου».

Λαβοῦσα λοιπὸν ἡ γυνὴ ὡς ἀγαθὸν συνοδοιπόρον τὴν εὐχὴν τοῦ Ἁγίου ἔφθασεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ εὗρε τὸν Ὅσιον Ἐφραίμ. Προσπεσοῦσα τότε εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἔρριψε τὸν χάρτην εἰποῦσα· «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας Μέγας Βασίλειος μὲ ἔστειλε πρὸς σέ, ἵνα, ἀφοῦ προσευχηθῇς εἰς τὸν Θεόν, ἐξαλείψῃς τὸ θανάσιμον ἁμάρτημά μου. Μὴ λοιπὸν ὀλιγωρήσῃς, Πάτερ Ἅγιε, νὰ δεηθῇς πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα συγχωρήσῃ καὶ τοῦτο τὸ ἀνόμημά μου». Τοῦτο ἀκούσας ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ, εἶπεν· «Ὄχι, τέκνον, διότι ἐκεῖνος ὅστις παρεκάλεσε