Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΥ τοῦ Γαλλησιώτου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅστις ἐχρημάτισεν ἐν ἔτει ͵ασν’ (1250).

κοπτερώτεροι ἐναντίον τῆς κακοδοξίας· ὅθεν μὲ τὸ νὰ ἔδειξαν μεγαλυτέραν παρρησίαν ἀπὸ τὴν πρώτην, ἤναψαν τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως καὶ προστάσσει νὰ ἐξορισθῶσιν εἰς τὴν Σκῦρον, ἡ ὁποία ἦτο νῆσος ὑποκειμένη εἰς τὴν μητρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν· καὶ ἀπὸ τὴν Σκῦρον στέλλεται εἶτα εἰς τὴν Ρώμην ὁ θεῖος Μελέτιος διὰ νὰ διαλεχθῇ περὶ πίστεως μὲ τοὺς σοφοὺς τοῦ Πάπα· ὁ Πάπας ἔβαλεν εἰς τὴν φυλακὴν αὐτὸν δέσμιον ἑπτὰ (7) ἔτη· ὕστερον δὲ στέλλεται πάλιν εἰς τὴν Σκῦρον κατὰ προσταγὴν τοῦ βασιλέως καὶ κλείεται εἰς μίαν φυλακὴν ὁμοῦ μὲ τὸν καλὸν Γαλακτίωνα.

Τὸ δεσμωτήριον, τὸ ὁποῖον εἶχε τοὺς Ἁγίους, ἦτο πολὺ σκοτεινόν, ὅμοιον μὲ τὴν σκιὰν τοῦ θανάτου ἡ δὲ πεῖνα τὴν ὁποίαν ἐδοκίμαζον εἰς αὐτὸ οἱ Ὅσιοι ἦτο πολυήμερος, διότι μὲ τοῦτον τὸν τρόπον ἀπεφάσισεν ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς Σκύρου νὰ τοὺς θανατώσῃ. Ἀλλὰ οἱ Ὅσιοι, καὶ μάλιστα ὁ θεῖος Μελέτιος, ἐνεθυμήθη τὴν παλαιὰν καὶ συνηθισμένην πολυήμερον νηστείαν του καὶ τὴν βιαίαν βάσανον καὶ τὴν κάμνει θεληματικὸν ἔργον καὶ κλίμακα πρὸς τὸν Θεόν, καὶ μένει νῆστις τεσσαράκοντα ἡμέρας. Τοῦτο βλέπων ὁ δεσμοφύλαξ τόσον πολλὰ ἐθαύμασεν, ὥστε εἶπεν εἰς τὴν γυναῖκά του· «Ἀπωλόλαμεν, ὦ γύναι, Θεὸν πολεμοῦντες· ἐπειδὴ οὗτοι οἱ φυλακισμένοι τόσην ἀρετὴν ἔχουν, ὥστε φαίνονται ὅτι δὲν εἷναι ἄνθρωποι ἀλλὰ Ἄγγελοι». Ἀκολούθως διηγήθη εἰς αὐτὴν τὴν πολυήμερον νηστείαν, τὰς συχνὰς προσευχάς των, τὰς ὁλονυκτίους ἀγρυπνίας των καὶ ἐκ τούτου ἔφερεν εἰς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν τὴν γυναῖκά του καὶ τὸ πρωῒ ἐπῆγεν εἰς τοὺς Ἁγίους ἡ γυνὴ μὲ μίαν θυγατέρα της μονογενῆ, καὶ προσέπεσον εἰς τοὺς πόδας των καὶ ἔλαβον τὴν εὐλογίαν των.

Καὶ οἱ μὲν Ἅγιοι εὑρισκόμενοι εἰς τὰς τοιαύτας κακουχίας ἔχαιρον καὶ καθ’ ἑκάστην ἐδόξαζον τὸν Θεόν· ὁ δὲ βασιλεὺς εἶχε πολλὴν μανίαν εἰς τὸ νὰ πλατύνῃ τὸν Λατινισμόν· ὅθεν καὶ ὅλους ἔσυρεν εἰς ἑαυτόν, ἄλλους μὲ ἀπειλὰς καὶ παιδείας καὶ ἄλλους μὲ ταξίματα καὶ ἀξίας, καὶ μὲ ὅσα ἄλλα κλέπτεται τὸ δίκαιον καὶ ἡ ἀλήθεια, διότι ἦσαν πολλοὶ οἱ ὁποῖοι ἔγιναν φίλοι του τὸν καιρὸν ἐκεῖνον καὶ ἐδέχθησαν τὸν Λατινισμόν· ὅσους δὲ Ὀρθοδόξους δὲν ἠδύνατο νὰ φέρῃ εἰς τὴν γνώμην του, τοὺς ἥρπαζε τὰ ὑπάρχοντά των, τοὺς ἐξώριζε καὶ τοὺς ἐθανάτωνεν· ὅθεν μὲ τοιούτους τυραννικοὺς τρόπους ἐκβάλλων ἐκ τοῦ μέσου ὅσους δὲν εὕρισκε συμφώνους


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδων 254-255.

[2] Τοῦτον τὸν λόγον εἶπεν εἷς Ἀββᾶς, καθὼς φαίνεται εἰς τὸ Γεροντικόν, ὅμοιος δὲ μὲ τοῦτον εἶναι καὶ ὁ λόγος τὸν ὁποῖον λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος· «Τότε καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀγωνιάσει, οὐχ ἵνα κατακριθῇ, ἀλλ’ ἐν ποίᾳ τάξει ταχθῇ».

[3] Οὗτος εἶναι Μιχαὴλ Η’ ὁ Παλαιολόγος, ἱδρυτὴς τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων, βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη 1260-1281.

[4] Οὗτος εἶναι Ἀνδρόνικος ὁ Β’, υἱὸς τοῦ Μιχαὴλ Η’, βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη 1282-1328.