Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΥ τοῦ Γαλλησιώτου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅστις ἐχρημάτισεν ἐν ἔτει ͵ασν’ (1250).

ἔγραφον εἰς τὰς πλάκας τῆς καρδίας των, μερικοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἔγραφον καὶ εἰς χάρτην τοὺς λόγους του δι’ ἐνθύμησιν. Ὅθεν ὁ Μελέτιος ἐλυπεῖτο περισσότερον παρὰ πρότερον, διότι ἠγάπα νὰ ἡσυχάζῃ καὶ νὰ μὴ δοξάζηται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, γνωρίζων ὅτι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου καθαριζόμενος διὰ μέσου τῆς ἡσυχίας ἀπολαμβάνει τὸν Θεόν, διότι κατ’ ἄλλον τρόπον εἶναι δύσκολον νὰ ἐπιτύχῃ ταύτης τῆς θείας χάριτος. Διὰ τοῦτο ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Κων/πολιν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ βουνὸν τὸ καλούμενον τοῦ μεγάλου Αὐξεντίου, καὶ εὑρὼν ἓν ἐξαίρετον σπήλαιον μικρότατον καὶ ἔρημον, ἐμβαίνει εἰς αὐτὸ καὶ ἐκεῖ διαμένει πολὺν καιρὸν ἄοικος, γυμνός, καὶ χωρὶς πῦρ, ἵνα θερμαίνεται· ἔπειτα κατεσκεύασε μικρὰν καλύβην ἐμπρὸς εἰς τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου.

Τόσον δὲ πολλὰ ἠγωνίζετο καὶ τόσην προθυμίαν ἐδείκνυεν εἰς τὴν ἄσκησιν, ὡς νὰ εἶχε κάμει τότε τὴν ἀρχήν. Ἐνήστευεν ἡμέρας πολλάς, ἠγρύπνει ὑπερβολικά, ἔκαμνε γονυκλισίας πολλὰς καὶ ἐταλαιπώρει τὸ σῶμά του μὲ πᾶσαν σκληραγωγίαν, τόσον ὥστε λέγουν, ὅτι εἷς Μοναχός, βλέπων τὸν Ἅγιον ὅτι ἠγωνίζετο τοιουτοτρόπως, εἶπε πρὸς αὐτόν, ὅτι δὲν πρέπει φανερὰ νὰ θανατώνῃ τὸν ἑαυτόν του· ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Δὲν ἤκουσας, τέκνον μου, ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἐκεῖνος ἔχει νὰ μετανοήσῃ, ὅτι δὲν ἠγωνίσθη περισσότερον, ὅταν θὰ ἴδῃ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως τὰ ὑπερβολικὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ;» [2]. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μοναχὸς ἐθαύμασε καὶ εὐλαβηθεὶς, τὴν ἀπόκρισιν τοῦ Ἁγίου ἐσιώπησεν· ἐπῆγεν ὅμως καὶ ἐκήρυττε τὴν θαυμασίαν ζωὴν τοῦ Ὁσίου εἰς ὅλους τοὺς Μοναχοὺς καὶ κοσμικούς. Ἀφοῦ καὶ ἐδῶ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ἔτρεχεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἠνώχλει τὴν ποθουμένην ἡσυχίαν του, ὁ Ὅσιος λυπούμενος παρεκάλει πάλιν τὸν Θεὸν περὶ τούτου καὶ μετὰ τὴν παράκλησιν ἀνοίγει τὸ βιβλίον τῶν Προφητῶν, διὰ νὰ μάθῃ εἰς ποίαν ὁδὸν θέλει τὸν ὁδηγήσει ὁ Θεός· καὶ εὐθὺς εὑρίσκει τὸ ρητὸν τοῦτο: «Εἰς φῶς ἐθνῶν τέθηκά σε»· ὅθεν ἐνόησε τὶ ἐδήλου ὁ λόγος αὐτὸς καὶ διὰ τοῦτο ἔμεινε εἰς τὸν ἴδιον τόπον, δεχόμενος ἐκείνους, οἵτινες ἤρχοντο καὶ ἐθεράπευε τὰς ἀσθενείας καὶ ἀνάγκας αὐτῶν· ἔλυε τὰς ἀπορίας τῶν ἀγνοούντων ἐδίδασκε ψυχωφελεῖς διδασκαλίας καὶ ἐβοήθει παντὶ τρόπῳ τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδων 254-255.

[2] Τοῦτον τὸν λόγον εἶπεν εἷς Ἀββᾶς, καθὼς φαίνεται εἰς τὸ Γεροντικόν, ὅμοιος δὲ μὲ τοῦτον εἶναι καὶ ὁ λόγος τὸν ὁποῖον λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος· «Τότε καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀγωνιάσει, οὐχ ἵνα κατακριθῇ, ἀλλ’ ἐν ποίᾳ τάξει ταχθῇ».

[3] Οὗτος εἶναι Μιχαὴλ Η’ ὁ Παλαιολόγος, ἱδρυτὴς τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων, βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη 1260-1281.

[4] Οὗτος εἶναι Ἀνδρόνικος ὁ Β’, υἱὸς τοῦ Μιχαὴλ Η’, βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη 1282-1328.