ἐνδύματα, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ ἀπέβαλε καὶ τὸ κοσμικὸν ὄνομα μετονομασθεὶς Μελέτιος καὶ ἔγινε Μοναχός, ἐνδυθεὶς τὰ τρίχινα τῶν Μοναχῶν ἱμάτια· μετ’ αὐτῶν ἐνεδύθη καὶ τὴν τραχύτητα καὶ τὴν σκληραγωγίαν τῆς ἀσκήσεως καὶ οὕτως ἠγωνίζετο εἰς κάθε εἶδος ἀρετῆς. Τὴν μὲν ἡμέραν ὑπηρέτει εἰς τὰς χρείας τῆς ἀδελφότητος, τὴν δὲ νύκτα διῆγεν εἰς προσευχὰς καὶ δοξολογίας καὶ εἰς ἀνάγνωσιν τῶν Θείων Γραφῶν καὶ ἄλλοτε μὲν ἐλάμβανεν ὀλίγον ὕπνον, διὰ τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως, ἀκουμβῶν εἰς ἕν σχοινίον, ἄλλοτε δὲ ἔπιπτεν ἐπάνω εἰς τὸ ξηρὸν ἔδαφος τῆς γῆς, διότι δὲν εἶχεν οὔτε κλίνην, οὔτε στρῶμα, οὔτε φόρεμα δεύτερον, καὶ ἄλλοτε διήρχετο τὴν νύκτα τελείως ἄγρυπνος, καὶ ὁλοκλήρους ἑβδομάδας, ἤτοι τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων τοῦ Κυρίου Παθῶν, καὶ εἰς τὰς ἄλλας τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν.

Ἀφοῦ παρῆλθεν ἱκανὸς καιρός, ὁ Ὅσιος ἐν τῷ μέσῳ τῶν θείων ἐκείνων Πατέρων ἀγωνιζόμενος μὲ ἀνδρείαν εἰς τὰς πρακτικὰς ἀρετάς, ἀνεβιβάσθη εἰς τὴν ὑψηλὴν θεωρίαν καὶ ἠξιώθη νὰ λάβῃ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα. Ἐκ τούτου δὲ τὶ συνέβη; ἐθαυμάζετο ὁ Ἅγιος ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐγνώριζον, ἐλαλοῦντο αἱ ἀρεταί του εἰς τοὺς μακρὰν ὄντας καὶ ἐφημίζετο ἀπὸ ὃλους τὸ ὄνομά του. Ὅθεν λυπούμενος δι’ αὐτὰ (διότι ἐφοβεῖτο, μήπως διὰ τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων ὑστερηθῆ παρὰ τοῦ Θεοῦ τοὺς μισθοὺς τῶν ἀγώνων του καὶ ἀνωφελῶς κοπιάζῃ) ἀπεφάσισε ν’ ἀναχωρήσῃ καὶ φεύγει διὰ νυκτὸς ἀπὸ τὸ Μοναστήριον, καὶ πηγαίνει πάλιν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι ἠγάπα νὰ μείνῃ πρὸς καιρὸν εἰς τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ ἀξιωθῇ νὰ ἴδῃ τὸ Θεῖον φῶς, τὸ ὁποῖον ἀναβρύει ἀπὸ τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου, καὶ νὰ πληροφορηθῇ τὸ θαῦμα τοῦτο διὰ τῶν ὀφθαλμῶν του.

Ὅθεν ἀφοῦ, ἠξιώθη νὰ τὸ ἴδῃ, ὡς ἐπόθει, ἐπῆγεν εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπιστρέψας πάλιν εἰς τὴν Συρίαν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Δαμασκόν, μὲ σκοπὸν νὰ συνάξῃ ὡς ἡ φιλόπονος μέλισσα ἀπὸ διαφόρους Πατέρας τὸ μέλι τῆς ἀρετῆς. Ἀναχωρῶν δὲ ἀπὸ τὴν Δαμασκὸν (διότι δὲν ὑπέφερε νὰ ζῇ μὲ τὸ ἐκεῖσε πλῆθος τῶν ἀσεβῶν) ἐπῆγεν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Λάτρου, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμεινε καιρὸν πολύν. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὸ Γαλλήσιον ὄρος, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, ὀλίγον μακρὰν ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ἒφεσον, τὸ ὁποῖον ἔχει ἐπάνω Μοναστήριον μέγα, τὸ ὁποῖον συνέστησεν ὁ μέγας πατὴρ ἡμῶν Λάζαρος ὁ Γαλλησιώτης· ὁ δὲ Θεὸς τὸ ηὔξησε καὶ τὸ ἐδόξασε μεγάλως, στολίζων αὐτὸ μὲ τὸν ἀθάνατον στολισμὸν τῆς ἀρετῆς, διότι ἀπὸ αὐτὸ τὸ Μοναστήριον ἐβλάστησαν Ὅσιοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν ὡς φωστῆρες καὶ ἐφώτισαν τὴν οἰκουμένην.