Πηγαίνων δὲ εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον ὁ Μελέτιος καὶ βλέπων τοὺς ἐν αὐτῷ εὑρισκομένους Πατέρας, ἐθαύμασε τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν των καὶ ποθῶν νὰ συγκατοικήσῃ μὲ αὐτούς, τοὺς παρεκάλει νὰ δεχθῶσιν αὐτόν, καὶ οὕτως ἑνοῦται καὶ αὐτὸς μὲ τὸ κοινὸν σῶμα τῆς ἀδελφότητος, καὶ γίνεται μεγαλόσχημος, παραδίδων ἑαυτὸν εἰς ὑπακοὴν ἑνὸς γέροντος, Μάρκου ὀνομαζομένου, Ἀμισέλλη δὲ ἀποκαλουμένου. Ἀλλὰ τὶς νὰ διηγηθῇ τὴν ὑπερβολικήν σου ταπείνωσιν, ὦ θαυμαστὲ Μελέτιε; τὶς νὰ παραστήσῃ τὴν πρὸς τὰς ὑπηρεσίας προθυμίαν σου; Τὶς νὰ φανερώσῃ τὸ ἄοκνον καὶ καταδεκτικὸν τῆς γνώμης σου; Σὺ ὀλίγα χρόνια εἶχες πολλὰ δὲ ἔργα ἔκαμες· εἰς ὅσα σὲ ἐπρόσταζεν ὁ πνευματικός σου Πατὴρ ὑπήκουες προθύμως, ὑπηρέτεις ἐξαίρετα, διηκόνεις γλυκύτατα, καὶ τὴν συνηθισμένην σου σκληραγωγίαν δὲν ἠμέλεις, διότι καὶ αἱ νύκτες σὲ εἶχον ἄγρυπνον εἰς τὰς προσευχάς, καὶ αἱ ἡμέραι σὲ εἶχον δακρύοντα καὶ σχεδὸν οὐδὲ στιγμὴ ὥρας παρήρχετο κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐμελέτας εἰς τὴν καρδίαν σου καὶ εἰς τὸ στόμα σου τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Μένων ὁ Ὅσιος Μελέτιος μὲ τὸν Γέροντα αὐτοῦ πολὺν καιρόν, καὶ κάμνων ἄκραν ὑπακοὴν εἰς αὐτόν, ὄχι μόνον ἐπηνεῖτο καὶ ἐθαυμάζετο παρ’ αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ παρὰ τῶν ἄλλων, οἵτινες συνανεστρέφοντο μὲ τὸν αὐτοῦ Γέροντα· διότι διηγούμενος ὁ Γέρων τὰς ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου Μελετίου, ἐδείκνυεν αὐτὸν τύπον καὶ παράδειγμα τῆς κατὰ Θεὸν πολιτείας εἰς ὅλους τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους ἀδελφούς. Ἐσυνήθιζε δὲ ὁ θεῖος Μελέτιος νὰ κλείεται ἐντὸς τοῦ κελλίου του καὶ νὰ διέρχεται τεσσαράκοντα ἡμέρας νῆστις, μιμούμενος τὸν Μωϋσῆν καὶ τὸν Ἠλίαν, καὶ μάλιστα τὸν Διδάσκαλον Χριστόν· οἱ δὲ διακονηταὶ ἔκλειον ἐντὸς τοῦ κελλίου του ἓν ἀγγεῖον μεθ’ ὕδατος καὶ μετρημένα ξηρὰ σῦκα καὶ ἀφοῦ παρήρχοντο αἱ ἡμέραι εὕρισκον πάλιν αὐτὰ σῶα καὶ ἀνελλιπῆ, ἐπειδὴ δὲν ἔτρωγεν αὐτὰ ὁ Ὅσιος. Ὅθεν ὅλον τὸ Γαλλήσιον ὄρος ἐθαύμαζε, καὶ ὅλα τὰ περίχωρα τῆς Ἀσίας ἐκ τῆς φήμης ἔτρεχον νὰ ἴδουν τοιοῦτον ἀγωνιστήν.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἠμπόδιζον αὐτὸν εἰς τὴν ἡσυχίαν καὶ τὴν ἄσκησιν, διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἐλυπεῖτο πολὺ ὁ Ὅσιος καὶ ἐσυλλογίζετο τίνα τρόπον νὰ μεταχειρισθῇ, ὅπως φύγῃ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἐπαίνους, παρακαλῶν διὰ τοῦτο ἡμέραν καὶ νύκτα τὸν Θεόν, ἵνα δείξῃ εἰς αὐτὸν τὸ ποθούμενον. Τὸ μεσονύκτιον λοιπόν, ἐν ᾧ ἐδέετο περὶ τούτου εἰς τὸν Θεόν, ἐγέμισε τὸ κελλίον του θείου καὶ οὐρανίου φωτὸς [1]