Ὅταν δὲ ἔκτιζον εἰς τὸ νησίδιον τὸν θεῖον Ναὸν τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου, ὡς προείπομεν, μίαν ἡμέραν εἶπεν εἰς τὸν Ὅσιον ὁ κελλάρης, ὅτι δὲν ἔχει προσφάγιον νὰ δώσῃ εἰς τοὺς κτίστας, ὁ δὲ Ἅγιος λαβὼν τὴν ράβδον του εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἀκολούθει μοι»· καὶ καταβαίνων εἰς τὴν θάλασσαν, τὴν ἐκτύπησεν ἥσυχα λέγων· «Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ δὸς εἰς ἡμᾶς σήμερον τὰ χρειαζόμενα»· καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἐπήδησεν ἔξω εἰς τὴν γῆν ἓν ὀψάριον μέγα καὶ καλόν καὶ πηγαίνων ὁ κελλάρης νὰ τὸ πάρῃ ἐπήδησεν ἔξω τῆς θαλάσσης καὶ ἄλλο ὀψάριον ὄχι κατώτερον τοῦ πρώτου· καὶ παίρνων ὁ κελλάρης τὰ δύο ὀψάρια τὰ ἐμαγείρευσε καὶ μὲ αὐτὰ ἐφίλευσε τοὺς κτίστας τοῦ Ναοῦ.
Κατὰ τὸν καιρὸν τὸν ὁποῖον ἐβασίλευεν ὁ ὀρθοδοξότατος Ἀνδρόνικος, προσεκάλεσε μίαν ἡμέραν εἰς τὰ βασίλεια τὸν μέγαν Μελέτιον διὰ νὰ τὸν συμβουλευθῇ δι’ ὑπόθεσίν του ἐκκλησιαστικὴν καὶ πηγαίνων ὁ Ἅγιος, ὁ βασιλεὺς τὸν ἐδέχθη μετὰ μεγίστης τιμῆς. Εἷς δὲ ἐκ τῶν ἀρχόντων, Συρμουρῖνος ὀνόματι, πρωτοεστιατορίτης τὸ ἀξίωμα, ἐμέμφθη μὲ τὸν λογισμόν του τὸν Ἅγιον, ὅτι δῆθεν ἀγαπᾷ τὴν προσωρινὴν ταύτην δόξαν, καὶ εἶπεν εἰς ἕνα, ὅστις ἐκάθητο πλησίον του· «Οὗτος ὁ Μοναχὸς ἄφησεν, ὡς φαίνεται, τὴν δόξαν, τὴν ὁποίαν ἔπρεπε νὰ ζητῇ καὶ ζῇ τώρα τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, καὶ χαίρεται δι’ αὐτήν». Πηγαίνων δὲ τὸ ἑσπέρας οὗτος εἰς τὸν οἶκόν του καὶ πίπτων εἰς τὸ κρεββάτι του νὰ κοιμηθῇ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του ὅτι εὑρέθη εἰς ἓν ἀνάκτορον βασιλικόν, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο εἶς βασιλεὺς ἐνδεδυμένος στολὴν βασιλικὴν ὁμοῦ καὶ ἀρχιερατικήν, καὶ γύρωθεν ἔστεκον ἀναρίθμητα στρατεύματα· ὁ δὲ βασιλεὺς ἦτο πολὺ παρωργισμένος ἐναντίον τοῦ Συρμουρίνου, διότι ὕβρισε τὸν ἰδικόν του δοῦλον καὶ ἐπρόσταξε τοὺς δορυφόρους του νὰ κάμουν εἰς αὐτὸν τὴν ἐκδίκησιν καὶ ὀλίγον ἔλειψε νὰ τὸν δέσουν χεῖρας καὶ πόδας, καὶ νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης τῶν βλασφήμων, ἂν δὲν ἤθελε προφθάσει ἐκεῖ ὁ μέγας Μελέτιος νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς τὸν βασιλέα, διὰ νὰ τὸν λυτρώσῃ· ὅθεν τρομάζων ὁ Συρμουρῖνος δι’ αὐτὸ τὸ φοβερὸν ὅραμα ἐξύπνησε, καὶ εὐθὺς λίαν πρωῒ ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας του ἐξωμολογήθη εἰς αὐτὸν τὴν κατηγορίαν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔκαμε, φανερώνων καὶ τὸ ὅραμα, ὅπερ εἶδε, καὶ τοῦ ἐζητοῦσε μετὰ θερμῶν δακρύων τὴν συγχώρησιν, τὴν ὁποίαν καὶ ἔλαβεν εὐθὺς ἀπὸ τὸν Ὅσιον· εἶτα χαίρων ἀνεχώρησε διηγούμενος μὲ ἐπαίνους πολλοὺς εἰς τὸ ἑξῆς τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου. Τοιαύτη ἐστάθη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πολιτεία τοῦ Ὁσίου Μελετίου· τοσοῦτος ὑπερβολικὸς ἦτο ὁ ζῆλός του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ τοσαῦτα ἐχρημάτισαν τὰ θαύματά του. Ζήσας δὲ χρόνους ἑβδομήκοντα ἑπτὰ ἄφησε τὰ φαινόμενα ταῦτα καὶ ἀπῆλθε πρὸς τὸν Θεόν, καὶ δι’ ὅλους ἡμᾶς παρακαλεῖ τὴν Παναγίαν Τριάδα, ᾗ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.