καὶ φαίνεται εἰς αὐτὸν ὁ Χριστὸς ἐνδεδυμένος ἔνδυμα θαυμάσιον καὶ ὑπέρλαμπρον καὶ γύρωθεν αὐτοῦ ἵσταντο νέοι ὡραιότατοι, βαστάζοντες εἰς τὰς χεῖρας σκῆπτρα καὶ φοροῦντες στολὰς λευκάς. Καθὼς δὲ εἶδε τὴν θείαν ταύτην ὀπτασίαν ἔμεινεν ἐκστατικὸς καὶ ἔπεσε κατὰ γῆς· τότε εἷς ἐκ τῶν νέων ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τῆς χειρὸς καὶ τὸν ἐσήκωσε λέγων· «Ὁ Δεσπότης Χριστός, Μελέτιε, τὶ φοβεῖσαι;». Λέγει τότε ὁ Κύριος· «Ἐκάλεσάς με καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἦλθον». Ὁ δὲ Ὅσιος, ὢν ἀκόμη τρομαγμένος, ὄχι μόνον δὲν ὡμίλει, ἀλλ’ οὐδὲ νὰ κοιτάξῃ εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Κυρίου ἐτόλμα· ὅθεν τοῦ λέγει πάλιν ὁ Κύριος· «Ὕπαγε εἰς Κωνστατινούπολιν νὰ κηρύξῃς τὴν ἀλήθειαν, διότι πολεμεῖται».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Χριστὸς ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁμοῦ μὲ τοὺς νέους ἐκείνους. Ὁ δὲ θεῖος Μελέτιος, πληρωθεὶς ἀνεκδιηγήτου χαρᾶς, ἐσκέπτετο νὰ κάμῃ τὴν προσταγὴν τοῦ Θεοῦ, πλὴν δὲν ἔκρινε καλὸν νὰ μὴ τὸ φανερώσῃ εἰς τὸν Γέροντά του. Ὅθεν τοῦ ἀναφέρει τὴν βουλήν του ταύτην, ἐκτὸς τῆς ὀπτασίας, τὴν ὁποίαν εἶδεν, καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσῃ ἄδειαν νὰ ἀναχωρήσῃ· ἀλλ’ ὁ Γέρων, γνωρίζων μὲ ποῖον χρήσιμον ἄνδρα συγκατοικεῖ, δὲν ἤθελε νὰ τοῦ δώσῃ ἄδειαν, μάλιστα μὲ παντοίους τρόπους καὶ λόγους ἠμπόδιζεν αὐτόν, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτὸν τὰς πόλεις καὶ τὰ ἄλλα, τὰ ὁποῖα ὅλα εἶναι ἐναντία εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν. Λυπεῖται ὁ Μελέτιος καὶ παρακαλεῖ πάλιν ὑπὲρ τούτου τὸν Θεόν, καὶ εἰσακούεται· διότι τούτου προσευχομένου ἔρχεται φωνὴ θεϊκὴ εἰς τὸν Γέροντα αὐτοῦ λέγουσα· «Μὴ ἐμποδίζῃς, ἀλλ’ ἄφες τὸν δοῦλόν μου νὰ ὑπάγῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν, διότι ἔχει νὰ ὠφελήσῃ πολλὰς ψυχάς». Ἀφοῦ ὁ Γέρων αὐτοῦ ἤκουσε ταύτην τὴν θείαν φωνὴν συντροφεύων τὸν Ὅσιον Μελέτιον μὲ τὰς εὐχάς του, ἀπέστειλεν αὐτόν.

Φθάσας ὁ Ὅσιος εἰς τὴν βασιλεύουσαν ἐφρόντισεν, ὥστε οὐδεὶς νὰ μάθῃ τὴν ἄφιξίν του· ἀλλὰ καὶ μὴ θέλοντος τούτου ἐγένετο γνωστὸν εἰς τοὺς πρώτους τῆς πόλεως, ἤτοι εἰς τὸν βασιλέα, τοὺς ἄρχοντας καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἄλλους· ὅθεν δὲν ἠδυνήθη νὰ κατορθώσῃ τοῦτο. Ἔκτοτε ἅπασα ἡ Κωνσταντινούπολις ἔτρεχε καθημερινῶς πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ ἐλάμβανον ἀπὸ αὐτὸν μεγάλην ὠφέλειαν οἱ προσερχόμενοι, διότι καὶ τὸ ἦθός του ἦτο ταπεινόν, οἱ λόγοι του καρποφόροι, ὁ νοῦς του προσεκτικὸς καὶ ἁπλῶς ὅλα του τὰ σχήματα καὶ κινήματα ἐπροξένουν εἰς τοὺς ὁρῶντας μεγάλην ὠφέλειαν· ἔτρεχον ὅθεν πρὸς αὐτὸν καὶ ἤκουον τῆς διδασκαλίας του καὶ τοὺς λόγους του