Ὅθεν χωρὶς νὰ χάσῃ καιρὸν παραιτεῖ ὅλα, καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ συγγενεῖς και συνομηλίκους καὶ πλοῦτον καὶ ἀκολουθεῖ προθύμως τὸν Θεόν, ὅστις τὸν ἐκάλεσε, σηκώνων εἰς τοὺς ὤμους του τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν θάνατον καὶ ἀποφασίζει νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ διὰ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς Ἁγίους Τόπους, εἰς τοὺς ὁποίους κατέβη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος, καὶ ὑπομείνας σταυρὸν καὶ θάνατον καὶ ταφήν, ἀνέστη τριήμερος καὶ ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς· ὅταν δὲ ἐκίνησε νὰ ὑπάγῃ ἦτο μὴν Ἰανουάριος, ἡ καρδία τοῦ χειμῶνος, καὶ ὁ Ἅγιος περιεπάτει πεζὸς χωρὶς συνοδοιπόρον, χωρὶς σκέπασμα ἢ ἄλλο τι χρησιμεῦον εἰς τὸν δρόμον. Ἐταλαιπωρεῖτο ὁ καρτερόψυχος καὶ ἀπὸ τὰς βροχὰς καὶ ἀπὸ τὰς χιόνας καὶ ἀπὸ τὰς λάσπας καὶ ἀπὸ τὰς πλημμύρας τῶν ποταμῶν, οἵτινες ἦσαν εἰς τὰς ὁδούς· ἀλλ’ ὅμως αὐτὰ ὅλα εἰς οὐδὲν ἐλογίζετο ὁ Ὅσιος διὰ τὸν πολὺν πόθον ὅπου εἶχεν εἰς τὸν Χριστόν.
Ὅταν δὲ ἐπερνοῦσεν ἀπὸ τὴν Λυδίαν, ἐκεῖ ὅπου τρέχει ὁ Πακτωλὸς ποταμός, ὁ ὁποῖος καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ του εἶναι μεγάλος καὶ δυσδιάβατος καὶ τότε ἕνεκα τοῦ χειμῶνος ἔγινε μεγαλύτερος καὶ ἐκυμάτιζεν ὡς θάλασσα, ἐπειδὴ οὔτε ἄνθρωπον ἔβλεπεν, οὔτε πέρασμα εἶχε διὰ νὰ περάσῃ τὸν ποταμόν, τὶ κάμνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ; καταφεύγει εἰς τὸν Θεόν, ὅστις πάντα δύναται, καὶ σηκώνων χεῖρας καὶ ὀφθαλμοὺς καὶ νοῦν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ στενάζων ἐκ βάθους καρδίας παρακαλεῖ μετὰ δακρύων αὐτὸν νὰ τοῦ στείλῃ ἐξ ὕψους βοήθειαν καὶ ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ὑψώθη εἰς τὸν ἀέρα, καὶ εὑρέθη εἰς τὸ ἀπέναντι μέρος τοῦ ποταμοῦ· ὅθεν δοξάζων τὸν Θεόν, ὅστις μὲ τοιοῦτον παράδοξον τρόπον τὸν ἐβοήθησεν, ἔτρεχε μὲ περισσοτέραν προθυμίαν τὸν ὑπόλοιπον δρόμον.
Ὅθεν ἀφοῦ ἔφθασεν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπροσκύνησε μὲ μεγάλην εὐλάβειαν ὅλους τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐπόθησε νὰ συνομιλήσῃ καὶ μὲ τοὺς Ὁσίους Πατέρας, οἵτινες ἠγωνίζοντο εἰς τὰς ἐρήμους ἐκείνας, διὰ νὰ λάβῃ ἀπὸ αὐτοὺς τύπους καὶ κανόνας τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας. Πηγαίνων ὅθεν εἰς τὸ Σίναιον ὄρος, εἶδεν Ὁσίους Πατέρας θαυμαστούς, οἵτινες ἠγωνίζοντο εἰς τὴν ἄσκησιν, ἄλλοι ὑπὲρ τοὺς ὀγδοήκοντα χρόνους καὶ ἄλλοι εἰς ὅλην των τὴν ζωήν, καὶ θαυμάζων τὴν ὑπερφυσικὴν πολιτείαν των, παρεκάλεσεν αὐτοὺς μετὰ δακρύων νὰ δεχθῶσιν αὐτὸν εἰς τὴν συνοδείαν των· καὶ γενόμενος δεκτὸς παρ’ αὐτῶν, ἀπέβαλεν εὐθὺς τὰ κοσμικὰ