Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος μετέβη εἰς τὴν προρρηθεῖσαν Μονὴν καὶ πάντες οἱ ἀδελφοὶ ἐδέχθησαν αὐτὸν μετ’ εὐλαβείας. Ὁ δὲ Ὅσιος ἠρώτησεν εἰς ποῖον κελλίον εὑρίσκετο ὁ Θεόπεμπτος καὶ μεταβὰς εἰς αὐτὸν τὸν ἐξήτασε πνευματικῷ τῷ τρόπῳ πῶς ἐπορεύετο εἰς τὰ ψυχικά. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Καλὰ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, Πάτερ», συσταλεὶς νὰ εἴπῃ εἰς τὸν Ὅσιον τὴν ἀλήθειαν. Ὁ δὲ σοφώτατος Μακάριος, γνωρίζων ὅτι ἠσχύνετο νὰ ὁμολογήσῃ τὴν ἁμαρτίαν αὐτοῦ, ὡς ἰατρὸς πρακτικὸς μὲ τρόπον ἐπιδέξιον τοῦ εἶπεν· «Ἐγὼ ὁ τάλας εὑρίσκομαι τόσα ἔτη εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἔχω τοσοῦτον περίφημον ὄνομα καὶ πάλιν δὲν δύναμαι νὰ φύγω τοὺς αἰσχροὺς καὶ ρυπαροὺς λογισμούς, ἀλλὰ μοὶ δίδουν τόσην ἐνόχλησιν, ὥστε ἐὰν δὲν μοὶ βοηθήσῃ ὁ Κύριος κινδυνεύω νὰ μὲ νικήσωσιν». Ἀπὸ τοὺς λόγους τούτους λαβὼν θάρρος ὁ Θεόπεμπτος ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν, λέγων· «Τὸ ὅμοιον παθαίνω καὶ ἐγώ, Πάτερ τίμιε, καὶ κινδυνεύω εἰς θάνατον». Τότε ὁ ἰατρὸς τοῦ ἑρμηνεύει τί νὰ πράξῃ καὶ πόσον νὰ νηστεύῃ καὶ πῶς νὰ προσεύχηται διὰ νὰ νικᾷ τὸν πειράζοντα καὶ διορθώσας αὐτὸν ὡς ἔπρεπεν, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν κέλλαν αὐτοῦ. Καὶ μεθ’ ἡμέρας τινὰς εἶδε πάλιν τὸν ἄνωθεν δαίμονα ἐπιστρέφοντα ἀπὸ τὴν Μονὴν μὲ τὰ κολοκύνθια, ἐρωτήσας δὲ αὐτὸν πῶς διῆλθε μετὰ τῶν Μοναχῶν, ἀπεκρίνατο λέγων· «Κακὰ καὶ ἀνάποδα, καθότι πάντες μὲ ἀντιμάχονται καὶ μάλιστα ὁ Θεόπεμπτος, τὸν ὁποῖον εἶχον διὰ φίλον μου καὶ δὲν ἠξεύρω τί ἔπαθε καὶ ἔγινε πρός με τῶν ἄλλων σκληρότερος». Οὕτως ἐλύτρωσε τοῦ κινδύνου τὸν Θεόπεμπτον ὁ πολὺς τὴν γνῶσιν καὶ τὴν ἀρετὴν Μακάριος.

Ἐπιστρέφων δέ ποτε ἐξ Αἰγύπτου καὶ ἐρχόμενος εἰς τὸ κελλίον του, εὗρε τοὺς κλέπτας, οἵτινες τοῦ ἐπῆραν ὅ,τι καὶ ἂν εἶχε. Καὶ ὅτε ἔφθασε, τὰ ἐφόρτωναν εἰς τὸν ὄνον, ὁ δὲ Ὅσιος προσεποιήθη ὅτι δὲν ἦσαν ἰδικά του πράγματα. Ὅθεν ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἐκακολόγησεν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐβοήθησε νὰ φορτώσουν λέγων· «Γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι. Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ὑπέμεινε ἀτάραχα τὴν τοῦ πράγματος στέρησιν. Οὐχὶ δὲ μόνον ὅταν τοῦ ἐπῆραν ἐκεῖνο τὸ ὀλίγον, ὅπερ εἶχεν, ἐμακροθύμησεν, ἀλλὰ καὶ πρότερον, ὅταν ἦτο νεώτερος εἰς ἓν Κοινόβιον, ὑπέμεινε μίαν δεινὴν συκοφαντίαν, τὴν ὁποίαν τοῦ εἶπον ψευδῶς καὶ δὲν ἐπροφασίσθη, ἀλλὰ δι’ ἀγάπην Θεοῦ ἐσιώπησε καὶ ὕστερον, ὅταν ἐγνωρίσθη ἡ ἀλήθεια, ἐθαυμαστώθη περισσότερον.