ἀγαλλιώμενος λέγων· «Πολὺς καιρὸς εἶναι ὃπου, ἀκούων τὴν καλήν σου φήμην, εἶχον μέγαν πόθον νὰ σὲ ἴδω καὶ ἂς ἔχῃ δόξαν ὁ Κύριος, ὅστις ἐπλήρωσε τὴν ἐπιθυμίαν μου». Ἀφοῦ λοιπὸν ἠσπάσθησαν ἀλλήλους ἐν Κυρίῳ, ἔθεσε τράπεζαν καὶ ἐφιλεύθησαν, μετὰ δὲ τὴν εὐχαριστίαν ἔλαβε βάϊα καὶ ἔπλεκεν ὁ Ἀντώνιος, διὰ νὰ μὴ κάθηται ἀργός, συνομιλοῦντες πρὸς ψυχικὴν ὠφέλειαν· ὁ δὲ Μακάριος τοῦ ἐζήτησε νὰ κάμῃ καὶ αὐτὸς ὀλίγον ἐργόχειρον. Καὶ βλέπων ὁ Μέγας Ἀντώνιος ὅτι ὁ Μακάριος ἔκαμε τὴν σειρὰν ὡραιοτάτην, ἠσπάσθη τὰς χεῖρας αὐτοῦ λέγων· «Πολλῆς καλωσύνης καὶ ἀρετῆς γέμουσιν αὗται αἱ εὐλογημέναι χεῖρες».
Μετὰ ταῦτα ἐπέστρεψε καὶ πάλιν εἰς τὸ κελλίον αὐτοῦ ὁ Μακάριος καὶ τόσον ἐδίδετο εἰς τὴν θεωρητικήν, ὥστε ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἦσαν περισσότερον καιρὸν εἰς τὸν οὐρανὸν παρὰ εἰς τὴν γῆν. Ὅθεν διὰ νὰ προσέχῃ εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον εἶχε διανοίξει κάτωθεν τοῦ κελλίου αὐτοῦ ὑπόγειον στοὰν μήκους ἡμίσεος σταδίου, μὲ στροφάς, ὡς κοχλίαν, εἰς δὲ τὸ ἄκρον αὐτῆς ἔσκαψε διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἓν σπήλαιον· καὶ ὅτε ἤρχοντο πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ τὸν ἠνώχλουν, διέβαινε κρυφίως ἐκ τῆς στοᾶς καὶ ἐκρύπτετο ἐντὸς τοῦ σπηλαίου· ὅθεν οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ τὸν εὕρῃ. Ἄλλοτε ἐπῆγεν ἑορτήν τινα εἰς τὸ ὄρος τῆς Νιτρίας εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἀββᾶ Παμβώ [3]· οἱ δὲ Μοναχοὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν νὰ διδάξῃ αὐτοὺς πρὸς ψυχικὴν ὠφέλειαν· ὁ δὲ ὡς ταπεινόφρων ἀπεκρίθη λέγων· «Ἐγὼ ἀκόμη δὲν εἶμαι Μοναχός, ὅμως εἶδον ἄλλους τινὰς καὶ δι’ αὐτοὺς νὰ σᾶς εἴπω ὀλίγα τινὰ πρὸς νουθεσίαν». Ἤρχισε δὲ λέγων τὰ ἑξῆς:
«Καθεζόμενός ποτε εἰς τὴν κέλλαν μου, μὲ ἐπολέμει ὁ λογισμὸς λέγων· «Ἔγειραι καὶ ὕπαγε εἰς τὴν ἔρημον». Ἐγὼ δὲ φοβούμενος μήπως καὶ ἦτο λογισμὸς τοῦ δαίμονος διὰ νὰ ταράξῃ τὴν ἡσυχίαν μου, ἀντεπολέμουν τοῦτον ἐπὶ πέντε ἔτη καὶ βλέπων ὅτι ὁ λογισμός μου ἐστερεοῦτο, ἐγνώρισα ὅτι ἦτο ἐκ Θεοῦ καὶ ὑπακούσας περιεπάτησα ὁδὸν πολλὴν εἰς τὴν ἔρημον καὶ εὗρον λίμνην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐρχόμενα τὰ θηρία καὶ ἕτερα ζῷα ἔπινον ὕδωρ. Μεταξὺ δὲ τῶν θηρίων εἶδον καὶ δύο ἄνδρας τριχώδεις καὶ πολλὰ ἐδειλίασα, νομίσας ὅτι ἦσαν δαιμόνια. Οἱ δὲ ἰδόντες με ἔντρομον μοῦ ὡμίλησαν λέγοντες· «Μὴ φοβεῖσαι, διότι καὶ ἡμεῖς ἄνθρωποι εἴμεθα». Ὅθεν ἀναθαρρήσας τοὺς ἐπλησίασα καὶ τοὺς ἠρώτησα πόθεν ἦσαν καὶ πῶς ἐπορεύοντο