Οὗτος ὁ Ὅσιος Μακάριος εἶχε διάφορα κελλία. Ἕνα εἶχεν εἰς τὴν Σκήτην, εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον, δεύτερον κατὰ τον Λίβαν, τρίτον εἰς τὰ λεγόμενα Κελλία καὶ τέταρτον εἰς τὸ ὄρος τῆς Νιτρίας· καὶ τὰ μὲν δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν χωρὶς θύραν, εἰς τὰ ὁποῖα ἐκάθητο σκοτεινὰ τὴν Τεσσαρακοστήν. Τὸ ἄλλο ἦτο στενώτατον τόσον, ὥστε δὲν ἠμποροῦσε νὰ ἁπλώσῃ τοὺς πόδας του. Τὸ δὲ τέταρτον ἦτο πλατύτερον, εἰς τὸ ὁποῖον ἠδύνατο ὅστις ἤθελε νὰ τὸν συναντήσῃ. Ἦτο δὲ κατὰ τὸ ἀνάστημα τοῦ σώματος ὀλίγον κυπτός, ἔχων σῶμα μικρὸν καὶ κολοβόν εἶχεν ὀλίγας τρίχας εἰς τὰ χείλη καὶ εἰς τὸ ἄκρον τοῦ πώγωνος, ἐπειδὴ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῶν ἀσκητικῶν κόπων οὐδὲ τρίχες ἐφύτρωσαν εἰς αὐτόν.
Εἰς τοῦτον τὸν Μέγαν Μακάριον (λέγει ὁ Ἡρακλείδης ὁ συγγραφεὺς τοῦ βίου του) μίαν ἡμέραν ἀνέφερα λέγων· «Εὑρίσκομαι, Ἀββᾶ, εἰς μεγάλην ἀμέλειαν καὶ μὲ συγχύζουν οἱ λογισμοὶ καὶ μοῦ λεγουσι· «Σὺ ἐδῶ δὲν κατορθώνεις κανένα καλόν, τί κάθεσαι; Φεῦγε ἀπὸ τοῦτον τὸν τόπον». Τότε λέγει μοι ὁ Ὅσιος Μακάριος· «Ὅταν σοῦ ἔρχωνται οἱ τοιοῦτοι λογισμοὶ νὰ ἀναχωρήσῃς, λέγε πρὸς αὐτούς, ὅτι «ἐγὼ διὰ τὸν Χριστόν μου μένω καὶ φυλάττω τοὺς τοίχους τούτους». Διηγήθη δὲ καὶ τοῦτο ὁ Μέγας Μακάριος· «Ὅταν ποτὲ ἐλειτούργουν, προσῆλθε διὰ νὰ μεταλάβῃ ὁ Ἀββᾶς Μᾶρκος, Ἄγγελος δὲ Κυρίου τοῦ ἔδιδε τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν καὶ ἐγὼ ἔβλεπον μόνον τὸν ἀστράγαλον τῆς χειρὸς ἐκείνου, ὅστις τὸν ἐκοινωνοῦσεν». Μὲ τοιαύτην λοιπὸν πολιτείαν καὶ θαύματα διαλάμψας καὶ οὗτος ὁ θεῖος Μακάριος ἀνεπαύθη ἐν εἰρήνῃ [7].