Ἔσκαπτε δέ ποτε ὁ Ὅσιος ἓν πηγάδιον καὶ ἐκεῖ τὸν ἐδάγκασεν εἰς τὰς χεῖρας μία ἀσπίς, τῆς ὁποίας τὸ δῆγμα εἶναι θανατηφόρον. Ὁ δὲ Ὅσιος συλλαβὼν αὐτὴν μὲ τὰς δύο του χεῖρας ἀπὸ τὰ χείλη καὶ τὰς σιαγόνας ἔσχισεν αὐτὴν λέγων· «Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν σὲ ἔστειλε, πῶς σὺ ἐτόλμησας νὰ μὲ δαγκάσῃς;». Ἄλλην πάλιν φορὰν ἐκάθητο ὁ Ὅσιος εἰς τὴν αὐλὴν καὶ ἐλάλει εἰς τοὺς παρεστῶτας ἀδελφοὺς τὰ πρὸς ὠφέλειαν· τότε ἔρχεται μία λύκαινα, ἡ ὁποία φέρουσα μαζί της τὸ μικρόν της, τὸ ὁποῖον ἦτο τυφλόν, τὸ ἔρριψεν ἔμπροσθεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ὁ δὲ Ὅσιος πτύσας εἰς τοὺς τυφλοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ζῴου ἔκαμεν αὐτὸ νὰ ἀναβλέψῃ. Ἡ δὲ λύκαινα λαβοῦσα τὸ γέννημά της ἀνεχώρησε καὶ τὸ πρωῒ μετὰ σπουδῆς ἔφερεν εἰς τὸν Ὅσιον μεγάλον δέρμα ἑνὸς προβάτου· ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐγὼ τὰ ἐξ ἀδικίας πράγματα δὲν δέχομαι». Τότε ἡ λύκαινα κλίνασα τὴν κεφαλὴν ἐξῆλθεν ἔξω τῆς αὐλῆς.
Μεταξὺ δὲ τῶν ἄλλων θαυμάτων ἐποίησε καὶ ταῦτα ὁ Ὅσιος· προσῆλθε ποτὲ εἰς αὐτὸν Ἱερεύς τις ἀπὸ τὴν χώραν, ὅστις εἶχε τὴν κεφαλὴν ὅλην φαγωμένην ἀπὸ καρκίνον. Καὶ τόσον ἐφαγώθη, ὥστε ἐφαίνετο μόνον τὸ κόκκαλον τῆς κορυφῆς χωρὶς δέρμα. Διὰ νὰ τὸν ἰατρεύσῃ ὅμως ὁ Ὅσιος δὲν ἤθελε νὰ τὸν δεχθῇ τελείως, εἰμὴ ἀφοῦ πρῶτον ὑποσχεθῆ ὅτι θέλει παραιτηθῆ ἀμέσως ἀπὸ τὴν θείαν Λειτουργίαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, διότι ἥμαρτε καὶ πορνεύσας ἐλειτούργησεν. Ὅθεν διὰ τοῦτο τοῦ ἦλθεν αὕτη ἡ φοβερὰ παίδευσις. Ὁ δὲ Ἱερεὺς ὑπεσχέθη νὰ ἀπέχῃ ἀπὸ τὴν ἱερὰν Λειτουργίαν καὶ τὸν ἐδέχθη ὁ Μακάριος λέγων· «Πιστεύεις ὅτι εἶναι Θεός, τὸν ὁποῖον δὲν λανθάνει κανὲν πρᾶγμα, οὔτε φανερὸν οὔτε κρυπτόν;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἱερεὺς τὸ «ναὶ» μετὰ κατανύξεως· ἔπειτα τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· «Μήπως καὶ ἠδυνήθης νὰ ἐμπαίξῃς τὸν Θεόν;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «οὐχί, κύριέ μου»· καὶ τρίτον τοῦ εἶπεν ὅτι «Ἂν γνωρίζῃς τὴν ἁμαρτίαν σου, διὰ τὴν ὁποίαν παιδεύεσαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, φρόντισε νὰ διορθωθῇς». Ὅθεν ἐξομολογηθεὶς ὑπεσχέθη νὰ φυλάξῃ τὴν παραίτησιν τῆς ἱερωσύνης. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔβαλε τὰς χεῖράς του εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ ἀσθενοῦς Ἱερέως καὶ εὐθὺς ἔπαυσαν οἱ πόνοι, ἤρχισε νὰ δένῃ τὸ δέρμα καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐφύτρωσαν καὶ αἱ τρίχες καὶ ὑγίαινεν ἐξ ὁλοκλήρου δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ὅσιον.
Ἀλλὰ καὶ μίαν εὐγενῆ παρθένον, παράλυτον, ἥτις ἦλθεν εἰς αὐτὸν ἀπὸ τῆς Θεσσαλονίκης, ἐποίησεν ὑγιᾶ ὁ Ἅγιος, ἀλείφων αὐτὴν ἔλαιον ἅγιον καὶ πρὸς εὐχαριστίαν τῆς ἰατρείας της ἔστειλεν εἰς τὸν Ἅγιον πλῆθος καρπῶν γεννήματος. Καὶ ἓν παιδίον, τὸ ὁποῖον ἦτο πρησμένον καὶ ἐξέβαλεν ὕδωρ ἀπὸ τὰ αἰσθητήρια,