στέγην καὶ νὰ κοιμηθῶ, ἀφοῦ παρῆλθον αἱ εἴκοσιν ἡμέραι, ἤθελον γίνει φρενόληπτος. Ὅθεν ὅσον τὸ κατ’ ἐμὲ ἐνίκησα τὸν ὕπνον· καὶ ὅσον πάλιν ἐζήτει ἡ φύσις τὸ ἀπέδωκα. Οὗτος ἐφιλονείκησε καὶ ἠγωνίσθη ποτὲ νὰ μὴ χωρίσῃ τὸν νοῦν αὐτοῦ ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐπὶ πέντε ἡμέρας· καὶ κλείσας τὴν κέλλαν του καὶ ἔξωθεν τὴν αὐλήν, διὰ νὰ μὴ δώσῃ οὐδενὶ οὐδεμίαν ἀπόκρισιν, ἐστάθη ὄρθιος ἀρχίζων ἀπὸ τὴν Δευτέραν τῆς ἑβδομάδος ἡμέραν καὶ λέγων νοερῶς ταῦτα· «Πρόσεχε τὰ ὑψηλὰ καὶ λεῖπε τελείως τὰ ἐπίγεια χαμηλά. Ἔχεις εἰς τὸν οὐρανὸν Ἀγγέλους, Ἀρχαγγέλους, τὰ Χερουβείμ, τὰ Σεραφείμ, πάσας τὰς Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν, ἔχεις τὸ ἄκρον ἐφετόν, τὸ ἄκρον ἐπιθυμητόν, αὐτὸν τὸν Ὕψιστον τῶν ἁπάντων Θεόν». Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον δύο ἡμέραι τοσοῦτον ἐξηρέθισε τὸν διάβολον, ὥστε ἐκεῖνος ἔβαλε πῦρ καὶ κατέκαυσε τὸ ψαθίον ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἵστατο ὁ Ὅσιος· ὁμοίως ἔκαυσε καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχεν εἰς τὸ κελλίον του, ἤθελε δὲ νὰ καύσῃ καὶ τὸν Ἅγιον, ἀλλὰ βλέπων ὁ Ὅσιος ὅτι τὸν ἐκύκλωσεν ἡ φλόξ, ἐφοβήθη κατὰ πολὺ καὶ τοιουτοτρόπως ἔπαυσεν ὁ λογισμός του ἀπὸ τὴν θαυμασίαν ἐκείνην θεωρίαν· ἔλεγε δὲ ὁ Ἅγιος ὅτι, ὡς ἐνόμιζε, τοῦτο ἦτο οἰκονομία Θεοῦ, διὰ νὰ μὴ ὑπερηφανευθῇ.
Μίαν φορὰν ἠνώχλησεν ὁ λογισμὸς τὸν Ὅσιον διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ρώμην, ἵνα ὠφεληθῇ ἐκ τῶν ἐκεῖ εὑρισκομένων καὶ πρὸς θεραπείαν τῶν ἀσθενῶν, ἐπειδὴ ἔλαβε χάριν παρὰ Κυρίου νὰ θεραπεύῃ πᾶσαν ἀσθένειαν καὶ νὰ διώκῃ δαιμόνια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους· αὐτὸς δὲ πεσὼν κατὰ γῆς, ἐξήπλωσε τοὺς πόδας του καὶ ἔλεγε· «Σύρατέ με, σεῖς δαίμονες, διότι ἐγὼ ἑκουσίως μὲ τοὺς πόδας μου εἰς ἄλλο μέρος δὲν ὑπάγω». Ἐπειδὴ δὲ πάλιν ἠνωχλεῖτο ἀπὸ τὸν λογισμόν, ἐφορτώνετο εἰς τὸν ὦμόν του κοφίνιον πλῆρες ἄμμου καὶ μετέβαινεν ἀπὸ ἑνὸς σημείου εἰς ἕτερον καὶ τοιουτοτρόπως ἐνίκησε τὸν ἐνοχλοῦντα λογισμὸν χάριτι τοῦ Χριστοῦ. Μίαν φορὰν ἠνωχλήθη ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὸν δαίμονα τῆς πορνείας· ὅθεν ἐπῆγεν εἰς τὴν πανέρημον, καὶ ἐμβῆκεν εἰς ἕνα βαλτώδη τόπον, ἐκεῖ δὲ ἔμεινε μῆνας ἕξ· καὶ τόσον πολλὰ κατεπλήγωσαν τὸ σῶμά του οἱ ἐκεῖ εὑρισκόμενοι μεγαλώτατοι κώνωπες, ὡς σφῆκες, ὥστε ἐγέμισαν ἀπὸ πρήσματα καὶ ἐξογκώματα ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του. Ὅθεν, ὅτε μετὰ ἓξ μῆνας ἐπέστρεψεν εἰς τὸ κελλίον του, ἀπὸ ἄλλο τι δὲν ἐγνωρίζετο ὅτι εἶναι ὁ Μακάριος εἰμὴ ἀπὸ μόνην τὴν φωνήν, διότι ἠλλοιώθη ὅλον του τὸ πρόσωπον καὶ τὸ σῶμα καὶ παρωμοίαζε μὲ τοὺς λεπρούς.