τοὺς τόπους μας; Εἶσαι ἀναχωρητής; Κάθου εἰς τὴν ἔρημον, αὐτὸς ὁ τόπος εἶναι δι’ ἡμᾶς, σὺ δὲν ἠμπορεῖς νὰ κατοικήσῃς ἐδῶ ποτέ, τί ζητεῖς εἰς τοῦτο τὸ κηποταφεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον, ἀφ’ ὅτου ἔγινεν, ἕως σήμερον, ζωντανὸς ἄνθρωπος δὲν ἐμβῆκεν;». Αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα κραυγαζόντων τῶν δαιμόνων μὲ μεγάλην ταραχήν, λέγει ὁ Ὅσιος Μακάριος· «Θέλω νὰ ἔμβω μόνον νὰ ἴδω καὶ πάλιν ἀναχωρῶ». Ἀπεκρίθησαν οἱ δαίμονες· «Αὐτὸ θέλομεν καὶ ἡμεῖς νὰ μᾶς ὑποσχεθῇς εἰς τὴν συνείδησίν σου». Ὑποσχεθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος Μακάριος, ἔγιναν ἄφαντοι οἱ δαίμονες. Ὅθεν ἐμβαίνων ὁ Ἅγιος εἰς ἐκείνην τὴν θαυμασίαν φυτείαν τῶν δένδρων τὸν ὑπήντησεν ὁ διάβολος μὲ γυμνὸν ξίφος, ὁ δὲ Ἅγιος Μακάριος τοῦ εἶπε· «Σὺ ἔρχεσαι ἐναντίον μου μὲ γυμνὸν ξίφος καὶ ἐγὼ ἔρχομαι, ἐναντίον σου ἐν ὀνόματι Κυρίου Σαββαὼθ καὶ ἐν παρατάξει Θεοῦ Ἰσραήλ».
Εἰσελθὼν τότε ὁ Ἅγιος Μακάριος εἰς τὸ κηποταφεῖον, εἶδε πάντα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα. Εἶδε φρέαρ, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο κάδος ἐκ χαλκοῦ κρεμασμένος μὲ σιδηρᾶν ἅλυσον, ἥτις ἐκ τῆς πολυκαιρίας ἦτο διαβεβρωμένη. Αἱ ροδιαὶ καὶ τὰ ἄλλα δένδρα εἶχον ξηρανθῆ ἀπὸ τὴν θερμότητα τοῦ ἡλίου. Ἐκεῖ εἶδεν ἀφιερώματα πολλὰ ἀπὸ καθαρὸν χρυσίον. Ἀφοῦ δὲ τὰ ἱστόρησεν ὅλα, ἐπέστρεψεν εἰς τὸ κελλίον του, περιπατήσας εἴκοσιν ἡμέρας, ὅμως ἀπὸ τὴν ἔλλειψιν τροφῆς ἐγίνετο ὡς νεκρός, διότι ὅ,τι τροφὰς εἶχε τὰς ἐτελείωσεν· ἐφάνη δὲ εἰς αὐτὸν μία κόρη μὲ καθαρὸν καὶ λευκότατον φόρεμα, ἡ ὁποία ἐκράτει ποτήριον μὲ ὕδωρ ψυχρότατον. Πλὴν ἔμεινε μακρόθεν ἕως ἓν στάδιον· τοῦτο δὲ ἐγίνετο ἕως τρεῖς ἡμέρας· βλέπων δὲ αὐτὴν ὁ Ὅσιος Μακάριος προσκαλοῦσαν αὐτὸν ἐπεριπάτει νὰ τὴν φθάσῃ διὰ νὰ πίῃ, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη καὶ μόνον μὲ τὴν ἐλπίδα πῶς εἶχε νὰ πίῃ, παρῆλθον αἱ τρεῖς ἡμέραι. Τότε δὲ ἐφάνησαν πλῆθος πολὺ βουβάλων, ἐκ τῶν ὁποίων ἐξέκοψε μία βουβάλα μὲ τὸ μοσχάρι της καὶ ἦλθον ἀπέναντι τοῦ Ὁσίου, εἶχε δὲ αὕτη γάλα πολὺ εἰς τοὺς μαστούς της· ἤκουσε δὲ καὶ φωνὴν ἄνωθεν, ἥτις τοῦ ἔλεγε· «Μακάριε, ὕπαγε εἰς τὴν βουβάλαν καὶ θήλασον». Ὁ δὲ Ὅσιος ὑπακούσας, ἐπῆγε καὶ θηλάσας ἐξ αὐτῆς ἀνέλαβε δύναμιν, δεικνύων δὲ ὁ Κύριος τελείαν κηδεμονίαν εἰς τὸν δοῦλόν του, τὸν ἠκολούθησεν ἐκείνη ἡ βουβάλα ἕως ὅτου ἐπῆγεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ τὸ θαυμασιώτερον ὅτι εἰς μὲν τὸν Ὅσιον ἔδιδε τὸν μαστόν της, εἰς δὲ τὸ ἰδικόν της μοσχάρι δὲν τὸν ἔδιδεν.