Ἡμέραν τινὰ ἐφόνευσαν ἄνθρωπόν τινα κρυφίως καὶ μὴ γινώσκοντες τον φονέα, εἶχον ὡς ἔνοχον ἄλλον ἀθῷον, τὸν ὁποῖον θέλοντες νὰ παραδώσουν εἰς τὴν δικαιοσύνην διὰ νὰ τιμωρηθῇ κατέφυγεν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Μακαρίου, διὰ νὰ μὴ τὸν συλλάβουν. Ἀλλ’ οἱ στρατιῶται ἔδραμον καὶ ἐκεῖ καὶ τὸν ἔδεσαν. Ἐκεῖνος δὲ ἐφώναζεν ὀμνύων μετὰ δακρύων ὅτι είναι ἀθῷος. Ὁ δὲ Ὅσιος τὸν ἐλυπήθη καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν τάφον τοῦ φονευθέντος, μεθ’ ὅλων ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐγονάτισεν εἰς προσευχὴν λέγων πρὸς τοὺς παρεστῶτας· «Ἤδη θέλει φανερώσει ἡμῖν ὁ Κύριος, ἐὰν εἶναι ἔνοχος οὗτος ὁ ἄνθρωπος». Ἐφώναξε δὲ τότε τοῦ νεκροῦ μετὰ πίστεως λέγων· «Ὁρκίζω σε εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν, ἵνα εἴπῃς ἡμῖν τὴν ἀλήθειαν, ἐὰν σὲ ἐφόνευσεν οὗτος, τὸν ὁποῖον κατηγόρησαν». Ὁ δὲ νεκρός, ὢ τοῦ θαύματος! ὥσπερ κοιμώμενος ἀπεκρίθη καὶ λέγει αὐτῷ· «Οὐχί, Πάτερ τίμιε, δὲν ἔπταισεν οὗτος, ἀλλ’ ἕτερος μὲ ἐφόνευσε». Ταῦτα οἱ παρεστῶτες ἀκούσαντες ἔφριξαν καὶ παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον νὰ τὸν ἐρωτήσῃ πάλιν, τίς τὸν ἐφόνευσε. Λέγει αὐτοῖς ὁ πάνσοφος· «Φθάνει ὅτι σᾶς ἐβεβαίωσα πῶς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν πρέπει νὰ τιμωρηθῇ ὡς ἀθῷος. Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν εἶμαι κριτὴς νὰ τιμωρήσω τὸν πταίσαντα».

Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Παλλάδιος διὰ τὸν Αἰγύπτιον τοῦτον Μακάριον, ὅτι ἀκόλαστός τις, ζητῶν νὰ ἑλκύσῃ εἰς σατανικὸν ἔρωτα κόρην τινὰ σώφρονα καὶ μὴ δυνηθείς, ἐποίησεν αὐτὴν μὲ διαβολικὰς μαγείας νὰ φαίνεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὡς φορβάς. Οἱ δὲ γονεῖς ἀπελθόντες εἶπον πρὸς τὸν Μακάριον· «Αὕτη ἡ φορβάς, τὴν ὁποίαν προσηγάγομεν εἰς τὴν ἁγιωσύνην σου, ἦτο θυγάτηρ ἡμῶν καὶ μὲ τὰς μαντείας ἀνθρώπου τινὸς μετεμορφώθη εἰς τοιοῦτον σχῆμα. Ὅθεν παρακαλοῦμέν σε νὰ ποιήσῃς πρὸς Κύριον δέησιν, ὅπως τὴν μετατρέψῃ εἰς τὴν προτέραν μορφήν». Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ὅσον δι’ ἐμέ, τὴν βλέπω γυναῖκα καὶ ὄχι φορβάδα, ὡς λέγετε· αὐτὴ δὲ ἡ μετασχημάτισις δὲν εἶναι εἰς τὸ σῶμά της, ἀλλὰ μόνον εἰς τοὺς ὀφθαλμούς σας ἀπὸ συνεργείαν τοῦ δαίμονος». Ταῦτα εἰπών, ἔλαβε τὴν κόρην εἰς τὸ κελλίον του καὶ ποιήσας εὐχήν, τὴν ἔχρισεν ἅγιον ἔλαιον, ἔκτοτε δὲ ἐφαίνετο πάλιν εἰς τοὺς ὁρῶντας ὡς ἦτο γυνὴ κατὰ φύσιν, ἐπειδὴ διὰ τῆς δεήσεως τοῦ Μακαρίου ἠφανίσθη ἡ μαντεία [2]. Ἄλλοτε πάλιν τοῦ ἔφεραν ἑτέραν κόρην, ἥτις εἶχε δεινὴν ἀσθένειαν, ἐκ τῆς ὁποίας εἶχε σαπίσει ὅλη ἡ σὰρξ αὐτῆς καὶ ἐξήρχετο δυσωδία ἀνείκαστος. Ὁ δὲ Μακάριος εἶπεν εἰς αὐτήν· «Ἔχε ὑπομονήν, θύγατερ, καθότι δι’ ὄφελος τῆς ψυχῆς σου ἔδωκεν ὁ Θεὸς τοιαύτην ἀσθένειαν». Προσευχηθεὶς δὲ δι’ αὐτὴν ἡμέρας ἑπτὰ καὶ ἀλείψας καὶ αὐτὴν ἅγιον ἔλαιον, τὴν ἐθεράπευσε τελείως καὶ πάντες ἐξέστησαν.