καὶ μοῦ εἶπον· «Ἡμεῖς, ἀδελφέ, διεμένομεν εἰς ἓν Μοναστήριον καὶ λαβόντες ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον καὶ τοὺς λοιποὺς ἀδελφοὺς συγχώρησιν πρὸς ἀναχώρησιν, ἤλθομεν εἰς ταύτην τὴν ἔρημον καὶ ἔχομεν ἤδη τεσσαράκοντα ἔτη ἡσυχάζοντες. Ὁ εἷς ἐξ ἡμῶν εἶναι ἀπὸ τὴν Λιβύην καὶ ὁ ἕτερος ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, μᾶς ἔκαμε δὲ τὴν χάριν ὁ Κύριος νὰ μὴ ἔχωμεν καῦσιν τὸ θέρος, οὔτε νὰ αἰσθανώμεθα τὸν χειμῶνα ψῦχος». Διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἀδελφοί, σᾶς εἶπον ὅτι δὲν εἶμαι ἀκόμη Μοναχός».

Ἄλλοτε πάλιν, ἐρχόμενος ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὴν Σκήτην, ἐνυκτώθη καθ’ ὁδόν. Ὅθεν εἰσῆλθεν εἰς ἕνα τάφον τῶν εἰδωλολατρῶν νὰ κοιμηθῇ καὶ ἔβαλε κεφαλὴν ἀποθαμένου τινὸς ὡς προσκέφαλον. Οἱ δὲ δαίμονες ἐφθόνησαν, διότι δὲν ἐφοβεῖτο καὶ ἐδοκίμασαν νὰ τὸν κάμουν νὰ δειλιάσῃ· ὅθεν ἔλεγεν ὁ εἷς δῆθεν πρὸς γυναῖκα τινά, ἥτις ἦτο τεθαμμένη εἰς τὸν τάφον· «Ἔγειραι, γύναι, νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ λουτρὸν νὰ ἐργασθῶμεν». Καὶ ὁ ἕτερος δαίμων ἀπεκρίνατο ἐκ τοῦ κρανίου λέγων· «Εἷς ξένος Ἀββᾶς μὲ ἔχει προσκέφαλον καὶ δὲν δύναμαι νὰ ἐξέλθω». Παρ’ ὅλα ταῦτα δὲν ἐφοβήθη ὁ Ὅσιος, ἀλλ’ ἔλεγεν· «Ἐὰν δύνασαι νὰ ἐγερθῇς ὕπαγε». Τότε οἱ δαίμονες καταισχυθέντες ἔφυγαν λέγοντες· «Μᾶς ἐνίκησες, Μακάριε».

Ἦλθέ ποτε αἱρετικός τις εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις ἐφιλονείκει ὅτι δὲν εἶναι ἀνάστασις νεκρῶν· ὅθεν ὁ Μέγας Μακάριος ἀνέστησεν ἓνα νεκρόν [4], διὰ νὰ πείσῃ καὶ πληροφορήσῃ αὐτόν. Ἔλεγε δὲ ὁ Ὅσιος, ὅτι εἶναι δύο τάγματα τῶν δαιμόνων· καὶ τὸ μὲν ἓν τάγμα πολεμεῖ τοὺς ἀνθρώπους εἰς διάφορα πάθη θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας, τὸ δὲ ἕτερον τάγμα, τὸ ὁποῖον ὀνομάζεται ἀρχικόν, πολεμεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ρίπτει εἰς διαφόρους αἱρέσεις, βλασφημίας καὶ πλάνας, τοῦτο δὲ τὸ ἀρχικὸν τάγμα τῶν δαιμόνων ἀποστέλλει ὁ ἀρχηγὸς αὐτῶν σατανᾶς εἰς τοὺς μάγους καὶ εἰς τοὺς αἱρεσιάρχας. Μίαν φορὰν εἶδεν ὁ Ἅγιος οὗτος τὸν διάβολον ἔχοντα τὰς μηχανὰς καὶ τὰ ἐργαλεῖα αὐτοῦ ἐντὸς ληκύθου (ἤτοι δοχείου ἐλαίου)· καὶ ἐκάθητο ἐκεῖ εἰς τὴν ἡσυχίαν, ἔχων σχῆμα ἐνδεδυμένου ἀνθρώπου μὲ ἱμάτιον λινόν, τὸ ὁποῖον εἶχεν ὀπὰς πολλὰς καὶ εἰς ἑκάστην ὀπὴν ἐκρέματο ἓν μικρὸν κολοκύνθιον. Ἠρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος ποῦ πηγαίνει καὶ τὶ κρατεῖ εἰς τὰ δοχεῖα, ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Εἰς τοὺς Μοναχοὺς ὑπάγω τοὺς διαμένοντας εἰς τὸ κάτω λαγκάδι καὶ κρατῶ διάφορα ποτά, ἵνα πίῃ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ὅ,τι ὀρέγεται». Ταῦτα εἰπὼν ὁ δαίμων ἐξηφανίσθη, ὁ δὲ Ὅσιος ἔμεινεν εἰς τὸν τόπον αὐτὸν εὐχόμενος νὰ ἴδῃ τὸ ἀποβησόμενον· ὅταν δὲ ἐκεῖνος ἐπέστρεφε, τὸν ἠρώτησε τί ἔκαμεν εἰς τὸ Μοναστήριον, ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν, ὃτι ἕνα μόνον ἐνίκησεν, οἱ δὲ ἐπίλοιποι τὸν ἐπολέμησαν ἀνδρείως· λέγει αὐτῷ ὁ Ὅσιος· «Ὁρκίζω σε εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν, νὰ μοῦ εἴπῃς τὸ ὄνομα τοῦ Μοναχοῦ, τὸν ὁποῖον κατέλαβες». Καὶ ὁ δαίμων εἶπε· «Θεόπεμπτος ὀνομάζεται».