Ἡμέραν τινὰ μετέβησαν εἰς τὸ θέρος ὁ Ἀββᾶς Σισώης καὶ ὁ Μακάριος μεθ’ ἑτέρων πέντε Μοναχῶν καὶ ἐθέριζον τὸ πρωῒ μὲ τὴν δρόσον, γυνὴ δέ τις ἀκολουθοῦσα συνήθροιζε τοὺς ἐναπομένοντας στάχεις. Ἔκλαιε δὲ αὓτη πικρῶς στενάζουσα. Ὁ δὲ Ὅσιος ἠρώτησε τὸν κύριον τοῦ ἀγροῦ, τὶ εἶχεν ἐκείνη καὶ ἐθλίβετο, ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν, ὃτι ἦτο χήρα καὶ ἔδωκεν εἷς ἄνθρωπος εἰς τὸν ἄνδρα της, ὅτε ἔζη, μίαν παρακαταθήκην πολύτιμον νὰ τοῦ τὴν φυλάξῃ· ἀποθανὼν ὅμως ὁ ἀνὴρ αὐτῆς αἰφνιδίως δὲν εἶπεν εἰς αὐτὴν τίποτε περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης. Ὅθεν ἐκεῖνος τὴν ἐνεκάλεσεν εἰς τὸ δικαστήριον καὶ ἐπειδὴ ἦτο πτωχὴ ἐζήτει νὰ πάρῃ αἰχμάλωτον αὐτὴν καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μακάριος συνεπόνεσε τὴν τάλαιναν χήραν καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸν τάφον τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς, ἠρώτησεν αὐτὸν ποῦ ἔκρυψε τὴν παρακαταθήκην καὶ ἐκεῖνος, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἀπεκρίθη ὅτι κάτωθεν τῶν προσποδίων τοῦ στρώματος ἔσκαψε καὶ τὴν ἔκρυψεν. Ὁ δὲ Ὅσιος τὸ εἶπεν εἰς τὴν γυναῖκα, ἥτις εὑροῦσα τὴν παρακαταθήκην, τὴν ἔδωκε τοῦ δικαιούχου καὶ ἔμεινεν ἀνενόχλητος.
Ἦτο δὲ εἰς τὴν νηστείαν καὶ ἐγκράτειαν τόσον ὑπομονητικὸς ὁ Ὅσιος, ὥστε ἔκαμεν εἴκοσιν ἔτη, κατὰ τὰ ὁποῖα οὔτε ἄρτον, οὔτε ὓδωρ, οὐδὲ τὸν ὕπνον ἐνεπλήσθη. Ἀλλ’ ἤσθιε μὲ τὸ ζύγιον τὸν ἄρτον εἰς ὡρισμένας οὐγγίας καθ’ ἡμέραν, τὸ δὲ ὕδωρ τρία ποτήρια. Καὶ ἀκουμβῶν εἰς τὸν τοῖχον ἐλάμβανεν ὕπνον ὀλίγον διὰ νὰ μὴ βλάπτῃ τὸν νοῦν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγρυπνίαν καὶ ὑπέρμετρον κακοπάθειαν. Ὅταν δὲ ἤρχοντο οἱ ἀδελφοὶ νὰ ἴδουν αὐτόν, ἐκάθητο μετ’ αὐτῶν εἰς τὴν τράπεζαν, ἐσθίων καὶ πίνων, ἵνα φύγῃ τὴν ὑπόκρισιν, ὅταν δὲ ἐκεῖνοι ἀνεχώρουν ἔκαμνε τόσας ἡμέρας νὰ πίῃ ὕδωρ ὅσα ποτήρια ἔπιε μετὰ τῶν ξένων ὕδωρ ἢ οἶνον, διὰ νὰ παιδεύῃ τὴν σάρκα αὐτοῦ, καθότι καὶ αὕτη μόνη ἡ θεωρία τοῦ σώματός του ἐμαρτύρει τὴν ἄκραν ἐγκράτειαν, τὴν ὁποίαν μετεχειρίζετο.
Ἡμέραν τινὰ μετέβη ὁ Ὅσιος Μακάριος πρὸς ἐπίσκεψιν τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καὶ κρούσας τὴν θύραν, ἠρώτησεν αὐτὸν ἔσωθεν ὁ Ἀντώνιος τίς ἦτο καὶ τί ἐζήτει. Ὁ δὲ εἶπεν, ὅτι ἦτο ὁ πατριώτης αὐτοῦ Μακάριος καὶ ἦλθε νὰ ὁμιλήσωσι· θέλων δὲ ὁ Μέγας Ἀντώνιος νὰ δοκιμάσῃ τὴν ὑπομονήν του, ἔκλεισε τὴν θύραν καλλίτερον, αὐτὸς ὅμως δὲν ἐσκανδαλίσθη, ἀλλ’ ἔστεκεν ὑπομένων ὥραν πολλὴν μὲ πρᾳότητα. Ὅθεν ἰδὼν τὴν θαυμασίαν ὑπομονὴν αὐτοῦ, ἤνοιξε τὴν θύραν καὶ τὸν ὑπεδέχθη