Τὰ ἐν τῇ Φλωρεντινῇ ψευδοσυνόδῳ κατὰ Λατίνων ὑπερφυᾶ κατορθώματα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΡΚΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Ἐν ὅσῳ λοιπὸν τὸ κακὸν τοῦτο διεδίδετο ἔξω τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης, ἐσκανδάλιζε μὲν καὶ ἐτάραττε τοὺς Ἀνατολικούς, ἀλλ’ αἱ Ἐκκλησίαι ἔμενον ἡνωμέναι, διότι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἀπεῖχε τῆς σκανδαλώδους ἐκείνης ρήσεως. Ἄλλωστε καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία πάντοτε ἐδείκνυεν ἀδελφικὴν συμπάθειαν πρὸ τὴν Δυτικήν. Ὅταν ὅμως ἡ αἵρεσις αὐτὴ διεδόθη καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Ρώμην, ὅπου εὗρε πολλοὺς ὀπαδοὺς καὶ μάλιστα τοὺς Ἐπισκόπους αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ φιλοδοξίαν καὶ φιλαρχίαν ἠσπάσθησαν αὐτήν, ἂν καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχαι πολλάκις τοὺς συνεβούλευσαν καὶ τοὺς ἤλεγξαν διὰ τὴν κακὴν ταύτην καινοτομίαν, τότε ἀπήλειψαν τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ ἀνεθεμάτισαν αὐτοὺς διὰ τὴν ἐν τῷ Συμβόλῳ προσθήκην.

 

Τὸ σχίσμα.

Ὅταν ἐβασίλευον εἰς Κωνσταντινούπολιν Βασίλειος Β’ καὶ Κωνσταντῖνος Η’ οἱ Πορφυρογέννητοι (976-1028), ἦτο δὲ Πατριάρχης ὁ Σέργιος Β’, ἐκ τοῦ γένους τοῦ Φωτίου καταγόμενος, ὁ Πάπας Σέργιος Δ’ τολμηρῶς καὶ ἀσυστόλως εἰσήγαγεν εἰς τὸ Ἅγιον Σύμβολον τὴν γνωστὴν προσθήκην, καταφρονήσας ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ ἔπεμψε τὴν αἱρετικὴν ταύτην ὁμολογίαν εἰς τοὺς λοιποὺς Πατριάρχας. Τότε συνεκροτήθη εἰς Κωνσταντινούπολιν Σύνοδος, ἥτις ἐξήλειψεν ἀπὸ τὰ δίπτυχα τὸ ὄνομα τοῦ Πάπα Σεργίου Δ’ ὡς αἱρετικοῦ καὶ οὕτω αἱ δύο Ἐκκλησίαι σχισθεῖσαι ἀπ’ ἀλλήλων ἔμενον εἰς ἄκραν ἀντιπάθειαν πρὸς ἀλλήλας.

 

Αἱ πρὸς ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν προσπάθειαι τοῦ Αὐτοκράτορος.

Ἀλλ’ ἂς ἐπανέλθωμεν εἰς τὸ κύριον θέμα μας. Ὅτε, βασιλεύων ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ Ἰωάννης Η’ Παλαιολόγος, ἔμαθεν, ὅτι οἱ ἡγεμόνες τῆς Δύσεως ἐσκέπτοντο νὰ ἀντισταθοῦν κατὰ τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων εἰς τὴν Οὐγγαρίαν καὶ Πολωνίαν, νὰ ἐγκαταλείψουν δὲ τὴν Ἑλληνικὴν Αὐτοκρατορίαν, λησμονήσας τὰ τόσα ἐκ τῆς ἱστορίας διδάγματα, ἐσκέφθη νὰ ἐπαναλάβῃ τὰς μετὰ τοῦ Πάπα διαπραγματεύσεις περὶ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἵνα τῇ συμπράξει τοῦ Πάπα Εὐγενίου λάβῃ βοήθειαν ὑπὲρ τοῦ Γένους ἡμῶν. Διεξήχθη τότε ἀλληλογραφία μεταξὺ τοῦ αὐτοκράτορος Ἰωάννου καὶ τοῦ Πάπα Εὐγενίου περὶ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, διότι διὰ μέσου αὐτῆς ἐφαντάζετο ὁ Ἰωάννης ὅτι ἦτο δυνατὸν νὰ λάβῃ παρὰ τῶν Δυτικῶν βοήθειαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τῆς Ἁγίας ταύτης Συνόδου καὶ τῶν προοιμίων τοῦ σχίσματος γενικώτερον βλέπε ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τῇ ϛ’ (6ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, ἐν τόμῳ Β’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Βλέπε περὶ τῶν γεγονότων τούτων εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ἐπισκόπου Ἀχρίδος, τῇ κβ’ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἐν τόμῳ ΙΑ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης, εἰς τὰ Προλεγόμενα, σελ. η’.

[4] Νεκτάριος Ἱεροσολύμων, σελ. 55.

[5] Ἀρχιμ. Ἀνδρόνικος Κ. Δημητρακόπουλος, σελ. 109, ἔκδοσις Λειψίας.

[6] Δωδεκάβιβλος Δοσιθέου, σελ. 903.

[7] Λίβελλος σημαίνει ὑπόμνημα, ἔγγραφον εἰς τὸ ὁποῖον ἀναπτύσσονται αἱ ἀπόψεις διὰ κάποιον σπουδαῖον ζήτημα.

[8] Τρεῖς ἀπαντήσεις τοῦ Ἁγίου Μάρκου πρὸς τοὺς παρὰ Λατίνων εἰρημένους λόγους περὶ τοῦ καθαρτηρίου πυρὸς ἀπόκεινται ἐν τῇ βιβλιοθήκῃ τῆς Μόσχας ὑπ’ ἀριθ. 268 καὶ 394. Αἱ δύο τῶν ἀπαντήσεων τούτων εὑρίσκονται καὶ ἐν τῇ Βιβιοθήκῃ τῶν Παρισίων, αἵτινες ἐσφαλμένως ἐπιγράφονται εἰς τὸ ὄνομα Γεωργίου τοῦ Σχολαρίου (Συρόπ. σελ. 135).

[9] Διηγεῖται τοῦτο καὶ ὁ μέγας Ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος ὁ Συρόπουλος, λέγων ὅτι οἱ Ἀνατολικοὶ ἀκούσαντες τοῦτο ἐγέλασαν μεγάλως, ὅθεν παντελῶς δὲν ἀνέφερον αὐτὸ πλέον οἱ Λατῖνοι, εἰς καμμίαν διάλεξιν.

[10] Εἰς ταύτην τὴν ὁμολογίαν πρόσεχε καλῶς, ἀναγνῶστα, διότι εἶναι ἀκριβεστάτη καὶ ἀρκεῖ ἀντὶ πάντων κατὰ τῶν κακοδόξων παπιστῶν.

[11] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 597.

[12] Συρόπουλος, σελ. 211.

[13] Καβάσιλας Νεῖλος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἀκμάσας περὶ τὸ 1360. Εἶναι ἐπίσημος διὰ τὸν πόλεμον κατὰ τῶν Λατίνων, συγγράψας τὸ περὶ «Ἀρχῆς τοῦ Πάπα» σύγγραμμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἔγραψε περὶ τῆς διαιρέσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, περὶ καθαρτηρίου πυρὸς καὶ περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

[14] Συρόπουλος, σελ. 343.

[15] Συρόπουλ. σελ. 304.

[16] Νεκτάριος Ἱεροσολύμων, σελ. 236 καὶ 237.

[17] Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης, σελ. 581.

[18] Κόθορνος· ὑπόδημα ἐφαρμοζόμενον εἰς ἀμφοτέρους τοὺς πόδας· ἀκολούθως ἄνθρωπος διπρόσωπος καὶ εὐμετάβολος.

[19] Ἡ ἔκθεσις αὕτη τῆς πίστεως εὑρέθη μεταγενεστέρως ἐν Κωνσταντινουπόλει σεσαθρωμένη καὶ μόλις ἀναγνωσθεῖσα, ἥτις μετεγράφη παρὰ τοῦ μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Νεκταρίου ἐν τῷ Συνταγματίῳ αὑτοῦ, σελ. 231.