Τὰ ἐν τῇ Φλωρεντινῇ ψευδοσυνόδῳ κατὰ Λατίνων ὑπερφυᾶ κατορθώματα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΡΚΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Τόση δὲ ἦτο ἡ ὑπόληψις καὶ τοσαύτη ἡ φήμη τοῦ Μάρκου καὶ πρὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης αὐτοῦ, ὥστε μὲ κανονικὴν μὲν ψῆφον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, κατ’ ἐπίμονον δὲ ἀξίωσιν καὶ ἐπιταγὴν τοῦ βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Παλαιολόγου ἀνεβιβάσθη εἰς τὴν ὑψηλὴν καθέδραν τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἐφεσίων, ὡς λύχνος ἀρετῆς καὶ σοφίας φωτίζων τὴν Οἰκουμένην ὁλόκληρον. Ἀπὸ τοῦ σημείου δὲ τούτου θέλομεν παρακολουθήσει ἐνταῦθα λεπτομερέστερον τὴν δρᾶσιν τοῦ θείου Μάρκου, διότι ἐντεῦθεν ἄρχονται καὶ οἱ μεγάλοι ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνες αὐτοῦ.

Ὁ ρηθεὶς βασιλεὺς Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος, μωρανθείς, τὸν μὲν Θεόν, ὅστις ἔκαμεν αὐτὸν βασιλέα, ἐγκατέλειψε, συνέλαβε δὲ τὴν ὀλεθρίαν σκέψιν νὰ μεταβῇ μετὰ τῆς Ἀνατολικῆς Συνόδου εἰς τὴν Ἰταλίαν πρὸς τὸν ἀντίθεον Πάπαν, ἵνα μετὰ τῶν Λατίνων συγκροτήσῃ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, σκοπὸν ἔχουσαν τὰς μὲν ἀπὸ μακροῦ ἐσχισμένας Ἐκκλησίας νὰ ἑνώσῃ, ὁ δὲ Πάπας, μετὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν, νὰ παρακινήσῃ τοὺς ὑπ’ αὐτὸν βασιλεῖς νὰ παράσχωσιν εἰς τὸν βασιλέα Ἰωάννην στρατιωτικὴν βοήθειαν, ἵνα ἀποκρούσῃ τοὺς βαρβάρους Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἠπείλουν ἤδη νὰ ὑποδουλώσουν καὶ αὐτὴν τὴν Κωνσταντινούπολιν.

 

Τὰ προοίμια τοῦ σχίσματος.

Ἵνα γίνωσιν εἰς τοὺς ἀναγνώστας σαφέστερα τὰ ἐν συνεχείᾳ ἐκτιθέμενα, νομίζομεν ὅτι καλὸν εἶναι νὰ ἀνατρέξωμεν ὀλίγους αἰῶνας προηγουμένως. Τὸ ἔθνος τῶν Λατίνων, ἤτοι οἱ κοινῶς λεγόμενοι Φράγκοι, δὲν ἦτο χωρισμένον ἀνέκαθεν ἀφ’ ἡμῶν οὐδὲ ὑπῆρχον δύο Ἐκκλησίαι ἀντιστρατευόμεναι, ἡ Ἀνατολικὴ καὶ ἡ Δυτική, ὅπως μετὰ τὸ σχίσμα. Μία Ἐκκλησία ὑπῆρχε, περιλαμβάνουσα εἰς τοὺς κόλπους της ὅλας τὰς ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ Δύσει τοπικὰς Ἐκκλησίας, ὡς μία νύμφη ἐκλεκτή, ἔχουσα νυμφίον οὐράνιον καὶ κεφαλὴν ἀθάνατον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ ἑνότης δὲ αὕτη τῆς Ἐκκλησίας διετηρήθη μέχρι τοῦ ἔτους ὀκτακόσια ἀπὸ Χριστοῦ καὶ πέραν αὐτοῦ.

Ἐπὶ τῶν αὐτοκρατόρων ὅμως Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρας, οἱ Πάπαι τῆς Ρώμης, κινούμενοι ἀπὸ φιλαρχίαν, ἀφώρισαν τοὺς ἡμετέρους Ἀνατολικοὺς καὶ προέβησαν εἰς καθαιρέσεις Πατριαρχῶν. Ἀλλ’ οἱ ἡμέτεροι δὲν ἔλαβον σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν τοὺς κεραυνοὺς τῶν Παπῶν. Ἐν τούτοις οὗτοι ἠγωνίζοντο διὰ παντὸς τρόπου νὰ ὑποτάξουν τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ οἱ Ἀνατολικοί, μὴ ἀναγνωρίζοντες ὑπερτέραν


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τῆς Ἁγίας ταύτης Συνόδου καὶ τῶν προοιμίων τοῦ σχίσματος γενικώτερον βλέπε ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τῇ ϛ’ (6ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, ἐν τόμῳ Β’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Βλέπε περὶ τῶν γεγονότων τούτων εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ἐπισκόπου Ἀχρίδος, τῇ κβ’ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἐν τόμῳ ΙΑ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης, εἰς τὰ Προλεγόμενα, σελ. η’.

[4] Νεκτάριος Ἱεροσολύμων, σελ. 55.

[5] Ἀρχιμ. Ἀνδρόνικος Κ. Δημητρακόπουλος, σελ. 109, ἔκδοσις Λειψίας.

[6] Δωδεκάβιβλος Δοσιθέου, σελ. 903.

[7] Λίβελλος σημαίνει ὑπόμνημα, ἔγγραφον εἰς τὸ ὁποῖον ἀναπτύσσονται αἱ ἀπόψεις διὰ κάποιον σπουδαῖον ζήτημα.

[8] Τρεῖς ἀπαντήσεις τοῦ Ἁγίου Μάρκου πρὸς τοὺς παρὰ Λατίνων εἰρημένους λόγους περὶ τοῦ καθαρτηρίου πυρὸς ἀπόκεινται ἐν τῇ βιβλιοθήκῃ τῆς Μόσχας ὑπ’ ἀριθ. 268 καὶ 394. Αἱ δύο τῶν ἀπαντήσεων τούτων εὑρίσκονται καὶ ἐν τῇ Βιβιοθήκῃ τῶν Παρισίων, αἵτινες ἐσφαλμένως ἐπιγράφονται εἰς τὸ ὄνομα Γεωργίου τοῦ Σχολαρίου (Συρόπ. σελ. 135).

[9] Διηγεῖται τοῦτο καὶ ὁ μέγας Ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος ὁ Συρόπουλος, λέγων ὅτι οἱ Ἀνατολικοὶ ἀκούσαντες τοῦτο ἐγέλασαν μεγάλως, ὅθεν παντελῶς δὲν ἀνέφερον αὐτὸ πλέον οἱ Λατῖνοι, εἰς καμμίαν διάλεξιν.

[10] Εἰς ταύτην τὴν ὁμολογίαν πρόσεχε καλῶς, ἀναγνῶστα, διότι εἶναι ἀκριβεστάτη καὶ ἀρκεῖ ἀντὶ πάντων κατὰ τῶν κακοδόξων παπιστῶν.

[11] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 597.

[12] Συρόπουλος, σελ. 211.

[13] Καβάσιλας Νεῖλος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἀκμάσας περὶ τὸ 1360. Εἶναι ἐπίσημος διὰ τὸν πόλεμον κατὰ τῶν Λατίνων, συγγράψας τὸ περὶ «Ἀρχῆς τοῦ Πάπα» σύγγραμμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἔγραψε περὶ τῆς διαιρέσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, περὶ καθαρτηρίου πυρὸς καὶ περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

[14] Συρόπουλος, σελ. 343.

[15] Συρόπουλ. σελ. 304.

[16] Νεκτάριος Ἱεροσολύμων, σελ. 236 καὶ 237.

[17] Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης, σελ. 581.

[18] Κόθορνος· ὑπόδημα ἐφαρμοζόμενον εἰς ἀμφοτέρους τοὺς πόδας· ἀκολούθως ἄνθρωπος διπρόσωπος καὶ εὐμετάβολος.

[19] Ἡ ἔκθεσις αὕτη τῆς πίστεως εὑρέθη μεταγενεστέρως ἐν Κωνσταντινουπόλει σεσαθρωμένη καὶ μόλις ἀναγνωσθεῖσα, ἥτις μετεγράφη παρὰ τοῦ μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Νεκταρίου ἐν τῷ Συνταγματίῳ αὑτοῦ, σελ. 231.