τῶν Χριστιανῶν τὰ συνομήλικα εἰς τὴν παραθαλασσίαν, ἐπειδὴ τὸ τεῖχος τῆς Ἀλεξανδρείας προσήγγιζεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἤρχισαν μὲν οἱ παῖδες, ὡς ἐφαίνοντο, νὰ παίζουν, πλὴν τὸ παιγνίδιον ἦτο ὅλως διόλου προφητεία τῶν μελλόντων· διότι οἱ παῖδες ἐκεῖνοι, μιμησάμενοι τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλοι μὲν ἔγιναν Ἀναγνῶσται, ἄλλοι Διάκονοι καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι· τὸν δὲ Ἅγιον ἐχειροτόνησαν Πατριάρχην· ἔπειτα ἔφερον ἔμπροσθεν τοῦ Ἀθανασίου ὅσα παιδία ἦσαν ἀκόμη ἀβάπτιστα καὶ τὰ ἐβάπτιζεν ἐν τῷ ὕδατι τῆς θαλάσσης.
Τούτων οὕτω γινομένων, ὁ τότε Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος ἵστατο εἰς το ἀνώγειον τοῦ Πατριαρχείου καὶ βλέπων πρὸς τὴν θάλασσαν, ὡς εἶδε τοὺς παῖδας ὅτι ἔπαιζον τοιουτοτρόπως, ἀποστείλας ὑπηρέτας ἔφερεν αὐτοὺς ἐνώπιον αὐτοῦ. Καὶ τὰ μὲν παιδία, ὅσα ἐβάπτισεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν θάλασσαν, τελειώσας αὐτὰ εἰς τὸ θεῖον Βάπτισμα καὶ σφραγισάμενος αὐτὰ διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἀφῆκε. Προσκαλεσάμενος δὲ τοὺς γονεῖς τοῦ παιδίου καὶ προειπὼν εἰς αὐτοὺς ὅτι μέλλει νὰ γίνῃ μέγας καὶ θαυμαστός, παρήγγειλε νὰ τὸν βάλουν εἰς διδασκαλεῖον, νὰ μάθῃ τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ ὅταν γίνῃ δέκα ὀκτὼ ἐτῶν νὰ τὸν ὁδηγήσουν ἔμπροσθέν του. Ὅτε δὲ ἐπληρώθησαν τὰ δεκαοκτὼ ἔτη, τὸν ἐπῆγαν καὶ ἐκεῖνος, προϊδὼν τὴν ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου, μετὰ πάσης χαρᾶς δεξάμενος αὐτόν, ἐχειροτόνησεν Ἀναγνώστην, εἶτα δὲ καὶ Ὑποδιάκονον καὶ μετὰ ταῦτα Διάκονον, ἤδη τὸ εἰκοστὸν πέμπτον ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ διανύοντα. Πολλὰ δὲ καὶ θαυμαστὰ εἶναι τοῦ Ἁγίου τὰ ἀνδραγαθήματα· πολλοὶ εἶναι οἱ κόποι αὐτοῦ καὶ οἱ πειρασμοί, τοὺς ὁποίους ἔπαθεν ὑπὸ τῶν Ἀρειανῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τοὺς ὁποίους ἀκούσατε μετὰ προσοχῆς.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτό τις πρωθιερεὺς τῆς Ἀλεξανδρείας, Ἄρειος λεγόμενος, ὁ ὁποῖος οὐχὶ ὅτι ἦτο τοσοῦτον μαθηματικός, ὅσον ἦτο πονηρότατος καὶ σκεῦος τοῦ διαβόλου ἐπιτήδειον νὰ ὑποκινῇ σκάνδαλα. Οὗτος ἤρχισε νὰ διδάσκῃ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, πρῶτον μὲν κρυφίως, ὕστερον δὲ καὶ εἰς τὸ φανερόν, ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα, ὅτι ἦτο καιρός, κατὰ τὸν ὁποῖον δὲν ἦτο, ὅτι ἄλλης μὲν φύσεως εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Πατήρ, ἄλλης δὲ ὁ Υἱός· ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἄνθρωπος θεοφόρος, καὶ οὐχὶ Θεὸς σαρκοφόρος καὶ ἄλλα τοιαῦτα βλάσφημα λόγια, τὰ ὁποῖα ἐτάραττον τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ ἐγίνετο σύγχυσις καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν, διότι πολλοὶ τῶν Ἀρχιερέων καὶ Ἱερέων καὶ μεγάλων ἀρχόντων συγκατετίθεντο εἰς τὰ ὑπ’ αὐτοῦ δογματιζόμενα.