ἀκούσαντες τοῦτο ἔγραψαν πρὸς αὐτόν, ὅτι, ὅστις ὑπάγῃ ἐκεῖ, πλὴν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, θὰ τὸν φονεύσουν. Τότε διέταξεν, ὅτι, ἐὰν ὁ Ἀθανάσιος ζῇ, νὰ λάβῃ πάλιν τὸν θρόνον του· τοῦτο δὲ ἐποίησε φοβούμενος τοὺς Ἀλεξανδρειανοὺς καὶ πάντας τοὺς Αἰγυπτίους, νὰ μὴ ἐπαναστατήσουν καὶ ποιήσουν ἐμφύλιον πόλεμον, διότι τότε ἦτο πολὺ τεταπεινωμένος ὁ βασιλεύς, μὴ ἔχων ἐπιτηδείους συμβούλους νὰ διακρατῶσι τὴν βασιλείαν καὶ πάντες τὸν ἐμίσουν διὰ τὴν κακὴν αὐτοῦ διοίκησιν τοῦ βασιλείου. Ὡς ἔμαθε ταῦτα ὁ Ἀθανάσιος, ἐξελθὼν ἐκ τῆς κρύπτης του ἐκάθισεν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ὡς ἀστὴρ φαεινὸς μὲν ἀλλ’ ἑσπέριος καὶ τῇ λαμπρότητι τῶν λόγων αὐτοῦ καταφωτίσας τὸν Ὀρθόδοξον λαόν, οὐχὶ μόνον διὰ λόγων καὶ παραινέσεων, ἀλλὰ καὶ μὲ συγγραφὰς βιβλίων ἐπὶ μακρὸν χρόνον.
Οὕτω λοιπὸν τὴν τοῦ Χριστοῦ ποίμνην καλῶς διακυβερνῶν καὶ πᾶσαν μὲν αἵρεσιν ἀπελέγχων, τὴν δὲ Ὀρθόδοξον καὶ εὐσεβῆ πίστιν ἀνακηρύττων, ἔφθασεν εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου αὐτοῦ καὶ ἀνεπαύθη ὁ πολύτλας Ἀθανάσιος ἀπὸ τῶν μακρῶν αὐτοῦ πόνων τῷ τογ’ (373) ἔτει, ἑβδομηκοστὸν ἔτος ἄγων τῆς ἡλικίας του, ἐξ ὧν τὰ τεσσαράκοντα ἓξ ἐποίησεν ἐν τῇ ἀρχιερωσύνῃ καὶ εἰς τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας διωγμούς. Καὶ ἡ μὲν ἁγία αὐτοῦ ψυχὴ ἀπῆλθεν εἰς τὰς Αἰωνίους Μονάς, συγχορεύουσα μετὰ τῶν Ἀποστόλων, ὧν τὰ ἔργα καὶ τοὺς τρόπους ἐμιμήσατο, τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ πολύαθλον σῶμα, μετὰ πολλῶν τιμῶν κηδεύσαντες οἱ Ὀρθόδοξοι, κατέθεντο ἐν ἐπισήμῳ τόπῳ δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν.