παρευθὺς ἔστειλεν ἕνα στρατηγὸν μὲ διακοσίους στρατιώτας εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἵνα φονεύσωσι τὸν Ἀθανάσιον. Ὅτε δὲ ἔφθασαν ἐκεῖ καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναὸν διὰ νὰ συλλάβουν τὸν Ἀθανάσιον, οὗτος, ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ φυλαττόμενος εἰς πολλῶν Χριστιανῶν ὠφέλειαν, ἔφυγεν ἐκ μέσου τῶν χειρῶν αὐτῶν καὶ παντελῶς δὲν τὸν εἶδον· ἔπειτα κατῆλθεν εἰς τὸν ποταμὸν Νεῖλον, ὅστις διαβαίνει διὰ μέσου τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐκεῖ εὑρὼν πλοῖον ἓτοιμον τὸ ἐναύλωσε καὶ ἐπέβη αὐτοῦ διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Θηβαΐδα, ἥτις ἦτο ποτὲ πόλις μεγάλη καὶ πολυάνθρωπος, ἔχουσα ἑκατὸν πύλας τὴν ὁποίαν ἐκρήμνισεν ἐκ θεμελίων ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος.
Μαθὼν ὁ στρατηγός, ὅτι ὁ Ἀθανάσιος φεύγει μὲ πλοῖον διὰ τὴν Θηβαΐδα, ἐπέβη καὶ οὗτος ἑτέρου πλοίου διὰ νὰ φθάσῃ αὐτόν. Βιαζόμενος δὲ ὁ στρατηγός, ἔφθασε τὸ πλοῖον ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἦτο ὁ Ἀθανάσιος· ἰδὼν δὲ ὁ Ἅγιος ἀπὸ μακρόθεν τὸ πλοῖον τοῦ στρατηγοῦ, ἐγνώρισε παρευθὺς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὅτι αὐτὸν διώκουσι καὶ λέγει εἰς τὸν πλοίαρχον νὰ στρέψῃ τὸ πλοῖον εἰς τὰ ὀπίσω διὰ νὰ φανῇ ὅτι ὑπάγουσιν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Ὁ δὲ πλοίαρχος ἐθαύμασε μὲν εἰς τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου· ἐπειδὴ ὅμως ἦτο μεμισθωμένος, ἐξετέλεσε τὸ πρόσταγμά του. Ἐπιστρέφοντες λοιπὸν συνήντησαν τὸ πλοῖον τὸ ὁποῖον εἶχε τὸν στρατηγόν καὶ ὅταν ἐπλησίασαν, ἠρώτησεν ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸ πλοῖον τοὺς στρατιώτας λέγων· «Τίνα ζητεῖτε καὶ τρέχετε οὓτως;». Οἱ δὲ εἶπον· «Τὸν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Ἀθανάσιον». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν αὐτοῖς· «Ἔμπροσθέν σας ὑπάγει, μόνον ταχύνετε νὰ τὸν φθάσητε». Οἱ δὲ στρατιῶται, μὴ γνωρίσαντες ὅτι αὐτὸς ἦτο ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ἐζητοῦσαν, ἐβιάζοντο διὰ νὰ τὸν φθάσουν. Μὲ τοιοῦτον τρόπον ὁ Ἅγιος διαφυγών, Θεοῦ εὐδοκίᾳ τὸν θάνατον, εἰσῆλθε καὶ πάλιν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ παρέμεινεν ἐκεῖ κεκρυμμένος εἴς τινος Χριστιανοῦ τὴν οἰκίαν ἐπὶ ἓν ἔτος καὶ μῆνας ὀκτώ, ἓως οὗ ἐφονεύθη ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὴν Περσίαν παρὰ τοῦ Ἁγίου Μερκουρίου, διὰ προσευχῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου [7].
Μετὰ τὸν θανάτον τοῦ Παραβάτου Ἰουλιανοῦ ὁ εἰς Περσίαν εὑρισκόμενος στρατὸς ἀνεκήρυξε βασιλέα τὸν ποτὲ στρατηγόν του Ἰωβιανόν, εὐσεβῆ Χριστιανὸν Ὀρθόδοξον, ὅστις εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Ἰουλιανοῦ, ὅτε ἦτο στρατηγός, ἀπέρριψε τὴν ζώνην τοῦ ἀξιώματος οἰκειοθελῶς διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔμενεν ἰδιώτης. Τοσοῦτον δὲ ἦτο ἀνδρεῖος καὶ ὑψηλοῦ ἀναστήματος, ὥστε ὅταν ἔμελλον νὰ τὸν ἐνδύσουν τὸ βασιλικὸν ἱμάτιον, δὲν εὑρέθη οὐδὲν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον νὰ εἶναι εἰς τὸ