ἠρώτησεν αὐτούς, ποίαν κατηγορίαν εὑρῆκαν κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν καθήρεσαν εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Τύρου. Ἐκεῖνοι δέ, ἐπειδὴ ὅλος ὁ σκοπός των ἦτο νὰ ἐξορίσουν τὸν Ἅγιον, καὶ οὔτε φόβον Θεοῦ εἶχον εἰς τὴν ψυχήν των, οὔτε κόλασιν ἐφοβοῦντο, ἀπεκρίθησαν μετὰ μεγάλης ὑποκρίσεως. «Τὰ μὲν ἄλλα, βασιλεῦ, ἐγκλήματα τοῦ Ἀθανασίου πολὺ εἶναι νὰ τὰ διηγῆταί τις· τοῦτο δὲ μᾶς πικραίνει καὶ καίει τὴν καρδίαν μας, ὅτι ἐτόλμησεν ὁ ἀσυνείδητος καὶ προσέταξεν Ἱερέα τινά, Μακάριον ὀνόματι, νὰ χύσῃ τὸ τίμιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ γῆς καὶ νὰ τὸ καταπατήσῃ καὶ ὅτι ἀπειλεῖ νὰ ἀφορίσῃ τοὺς ἐμπόρους νὰ μὴ φέρωσι πλέον ἐδῶ σῖτον ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρειαν, διὰ νὰ λιμοκτονήσωμεν. Αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μᾶς πικραίνουσι καὶ διὰ τοῦτο τὸν καθηρέσαμεν· ὅτι δὲ ἀλήθειαν λέγομεν, ἰδοὺ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Μάρτυρες, ὁ Ἀδαμαντίνιος, ὁ Ἀνούβιος, ὁ Ἀρβεθίων καὶ ὁ Πέτρος, οἵτινες μαρτυροῦσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι ἀληθῶς ἐποίησε ταῦτα ὁ Ἀθανάσιος».

Τότε ὁ βασιλεὺς Μέγας Κωνσταντῖνος, πιστεύσας εἰς τὰς διαβολὰς τῶν μιαρῶν ἀρχιερέων, εὐθὺς διέταξε νὰ ἐξορίσουν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Γαλλίαν. Λέγουσι δέ τινες ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, διὰ νὰ παύσουν τὰ σκάνδαλα, οἰκονομικῶς πρὸς καιρὸν ἐξώρισε τὸν Ἅγιον, διὰ νὰ ἑνωθῶσιν αἱ Ἐκκλησίαι· διότι ἐκινδύνευον ἀπὸ τὰ σχίσματα τῶν Ἀρχιερέων νὰ ἐπιστρέψουν οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν. Ἀλλ’ ὁ μὲν βασιλεὺς ταῦτα ποιήσας κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ εἰς ἡλικίαν ἑξήκοντα πέντε ἐτῶν, ἐξ ὦν ἐβασίλευσεν ἔτη τριάκοντα ἕνα [2]. Ἄφησε δὲ διὰ διαθήκης τὴν βασιλείαν του εἰς τοὺς τρεῖς υἱούς του, Κωνσταντῖνον, Κωνστάντιον και Κώνσταντα, ὥριζε δὲ ὅπως ὁ μὲν Κωνσταντῖνος βασιλεύσῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐπὶ πασῶν τῶν ἐπαρχιῶν αὐτῆς, ὁ δὲ Κωνστάντιος εἰς τὴν Ἱσπανίαν καὶ ὁ Κώνστας εἰς τὴν Ρώμην. Ταύτην δὲ τὴν διαθήκην τὴν ἔδωσεν εἰς χεῖρας πνευματικοῦ τινος νὰ τὴν δώσῃ εἰς τὸν μεγαλύτερον υἱὸν αὐτοῦ Κωνσταντῖνον. Ἐκεῖνος δὲ ὁ μιαρός, ὡς ἔχων τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου καὶ ζητῶν κατάλληλον εὐκαιρίαν διὰ νὰ πραγματοποιήσῃ τὰ φρονήματά του καὶ νὰ βοηθήσῃ τὸν Ἄρειον, δὲν τὴν ἔδωκε τοῦ Κωνσταντίνου, ἀλλὰ γνωρίζων τὸν Κωνστάντιον ἐλαφρὸν εἰς τὴν γνῶσιν καὶ εὐκολόπιστον εἰς πάντα λόγον, ἔδωκε τὴν διαθήκην εἰς αὐτὸν ζητῶν ὡς ἀντάλλαγμα ὅπως στερεώσῃ μὲν τὰ δόγματα τοῦ Ἀρείου, βεβαιώσῃ δὲ καὶ τὴν ἐξορίαν τοῦ Ἁγίου, ὡς δικαίως καὶ νομίμως γενομένην ὑπερεμάχει δὲ εἰς τοῦτο καὶ ὁ ἀσεβὴς Εὐσέβιος.