καὶ ὀλίγον ἔλαιον διὰ τὸ γῆράς του. Πόσους δὲ πολέμους νὰ ἔκαμε καὶ ἐκεῖ μὲ τοὺς δαίμονας, περιττὸν εἶναι νὰ γράψωμεν. Πολλάκις ἤκουον ἐκεῖνοι, οἵτινες μετέβαινον πρὸς αὐτὸν χάριν εὐλαβείας, φωνὰς πολλάς, θορύβους, κτύπους ἁρμάτων καὶ ὃλον τὸ ὄρος ἐφαίνετο πλῆρες ἐξ αὐτῶν, τὸν δὲ Ὅσιον ἔβλεπον μαχόμενον καὶ κατ’ αὐτῶν προσευχόμενον. Κατὰ ἀλήθειαν δέ, θαύματος ἄξιον ἦτο νὰ κατοικῇ μοναχός του εἰς τοιαύτην ἄβατον ἔρημον, νὰ μὴ φοβῆται τὴν πληθὺν τῶν θηρίων καὶ τὴν ἀγριότητα αὐτῶν, οὔτε τῶν δαιμόνων τὴν μισανθρωπίαν καὶ χαλεπότητα, ἀλλ’ ἦτο ὡς ὄρος Σιών, πεποιθὼς εἰς τὸν Κύριον, ἀσάλευτον ἔχων τὸν νοῦν καὶ τόσον ἀτάραχον, ὥστε οἱ δαίμονες τὸν ἐφοβοῦντο μᾶλλον καὶ ἔφευγον, τὰ δὲ θηρία εἰς αὐτὸν ἡμερώνοντο.

Ὁ φθονερὸς διάβολος ἔτριζε κατ’ αὐτοῦ τοὺς ὀδόντας καὶ καθὼς ἠγρύπνει μίαν νύκτα, συνήθροισε τοὺς λέοντας ὅλους τῆς ἐρήμου ἐκείνης καὶ περιεκύκλωσαν τὸν Ὅσιον χάσκοντες, ὀρυόμενοι καὶ ἀπειλοῦντες νὰ τὸν φάγωσιν. Ὁ δέ, γνωρίσας τὴν τέχνην τοῦ ἐχθροῦ, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐὰν ἐλάβετε ἀπὸ τὸν θεὸν ἐξουσίαν κατ’ ἐμοῦ, ἕτοιμος εἶμαι καὶ φάγετέ με· εἰ δὲ οἱ δαίμονες σᾶς ἠνάγκασαν, ταχέως ἀναχωρήσατε, καθότι δοῦλος εἶμαι Χριστοῦ τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως». Μόλις ὁ Ὅσιος εἶπε ταῦτα, ἔφυγον οἱ λέοντες ὥσπερ ὑπὸ μάστιγος διωκόμενοι. Εἰς ὀλίγας ἡμέρας πάλιν, ἐνῷ ἔκαμνε τὸ ἐργόχειρον, καθὼς εἶχε συνήθειαν νὰ κάμῃ σπυρίδας καὶ τὰς ἔδιδεν εἰς ἐκεῖνον, ὅστις τοῦ ἔφερε τὰ πρὸς τὴν χρείαν, διὰ νὰ μὴ τρώγῃ τὸν ἄρτον δωρεάν, ἔσυρέ τις τὸ σειρίδιον τῆς θύρας ἔξωθεν καὶ ἐγερθεὶς εἶδε τινὰ ἔχοντα ἀπὸ τὴν κοιλίαν καὶ ἄνω σχῆμα ἀνθρώπου, τὰ δὲ σκέλη καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ἐφαίνοντο ὡς ὀναρίου. Ὁ δὲ Ἅγιος ἰδὼν αὐτὸν εἶπε· «Χριστοῦ δοῦλος εἶμαι καὶ ἂν σὲ ἔστειλε νὰ μοῦ κάμῃς κακόν, ὡς θέλεις ποίησον». Ὁ δὲ φανεὶς καὶ ὃλοι οἱ σὺν αὐτῷ δαίμονες εὐθὺς ἐξηφανίσθησαν, ὅλη δὲ ἡ σπουδὴ αὐτῶν ἦτο νὰ διώξωσιν ἐκεῖθεν τὸν Ὅσιον, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτοῦ νικηθέντες δὲν ἠδυνήθησαν.

Μοναχοὶ δέ τινες ἀπὸ τὰ ἔξωθεν Μοναστήρια ἦλθον παρακαλοῦντες αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν τόπον των διὰ νὰ τὸν ἀπολαύσουν καὶ ἐκεῖνοι ὀλίγας ἡμέρας καὶ νὰ ὠφεληθῶσιν ἐκ τῆς παρουσίας του. Ὁ δὲ ἰδὼν τὴν εὐλάβειαν αὐτῶν ἀπῆλθε διὰ ψυχικὴν ὠφέλειαν. Εἶχον λοιπὸν εἰς μίαν κάμηλον φορτωμένα τὰ χρειαζόμενα καὶ πρὶν τελειώσουν τὸν δρόμον των, ἐτελείωσε τὸ ὕδωρ, ὅπερ ἐβάσταζον, καὶ εἰς οὐδὲν μέρος εὓρισκον, καθότι ἡ ἔρημος ἐκείνη εἶναι πανταχοῦ ἄνυδρος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ρηθὲν