Μοναχὸς εἰς τὸ δικαστήριον, οὔτε νὰ φανῇ ποσῶς τοιοῦτος εἰς ὅλην τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Ὅθεν ἐκρύβησαν ἅπαντες ἔμφοβοι. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔπλυνε καὶ τὸν μανδύαν αὐτοῦ, καὶ ἵστατο εἰς ὑψηλὸν τόπον λαμπροφορεμένος καὶ ἄφοβος, δεικνύων τὴν προθυμίαν τῶν Χριστιανῶν καὶ εὐχόμενος μυστικὰ νὰ ἀξιωθῇ τῆς ἀθλήσεως. Ἀλλ’ ὁ Κύριος τὸν ἐφύλαξεν εἰς πολλῶν ὠφέλειαν. Ἔμεινε λοιπὸν συγκοπιῶν μὲ τοὺς Ὁμολογητὰς καὶ ὑπηρετῶν αὐτούς, ἓως οὗ ἔπαυσεν ὁ διωγμός, καὶ τότε ἔστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριον, γενόμενος εἰς τὴν προαίρεσιν Μάρτυς. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ εἰς τὸ κελλίον του καθ’ ἑκάστην ἐπέρνα μαρτύριον μὲ τὴν τοσαύτην σκληραγωγίαν καὶ κακοπάθειαν, φορῶν ἔνδοθεν ἓν χονδρὸν τρίχινον ἱμάτιον, ἔξωθεν δὲ ἓν δερμάτινον, τὸ ὁποῖον διετήρησεν εἰς ὅλην του τὴν ζωήν. Ποτὲ δὲν ἔπλυνε τὴν σάρκα, οὔτε τὴν κεφαλήν, οὔτε τοὺς πόδας του, οὔτε κἄν εἶδεν αὐτόν τις γυμνόν, ἐκτὸς μόνον ἐκείνου τοῦ Μοναχοῦ, ὃστις τὸν ἔπλυνεν ὅταν πλέον ἐκοιμήθη.

Ἐν ᾧ λοιπὸν οὕτως ἡσύχαζεν εἰς τὸ κελλίον του χρόνον πολύν, ἦλθέ τις ἄρχων στρατιωτῶν, Μαρτινιανὸς ὀνόματι, ἔχων θυγατέρα ἐνοχλουμένην ὑπὸ τοῦ δαίμονος καὶ κρούων τὴν θύραν ὥραν πολλήν, τὸν παρεκάλει νὰ δεηθῇ τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτήν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο ἔσωθεν· «Ἄνθρωπε, τὶ μὲ φωνάζεις; ἁμαρτωλὸς εἶμαι καὶ ἐγὼ ὡς τοῦ λόγου σου ἀλλὰ ἐὰν πιστεύῃς εἰς τὸν Χριστόν, ὕπαγε, κάμε προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ κατὰ τὴν πίστιν σου γίνεται». Ἐκεῖνος δὲ πιστεύσας καὶ ἐπικαλεσάμενος τὸν Χριστὸν εὐθὺς ἐθεραπεύθη τὸ κοράσιόν του. Πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα θαυμάσια ἐτέλεσε διὰ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ὁ Κύριος, καθὼς ἐν τῷ ἱερῷ αὐτοῦ Εὐαγγελίῳ λέγει· «Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Ὅθεν πολλοὶ ἀσθενεῖς ἐρχόμενοι ἐκάθηντο ἔξωθεν τοῦ Μοναστηρίου καὶ εὐχόμενοι μὲ πίστιν, ἐθεραπεύοντο.

Βλέπων δὲ ὁ Ὅσιος ὅτι ἤρχοντο πολλοὶ καὶ δὲν εἶχεν ἡσυχίαν καθὼς ἐπεθύμει, ἠθέλησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἄνω Θηβαΐδα, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν τὸν ἐγνώριζον. Διότι ἐφοβεῖτο μήπως καὶ ὑπερηφανευθῇ ἐκ τῶν θαυμάτων, τὰ ὁποῖα ἐποίει δι’ αὐτοῦ ὁ Κύριος, νὰ φύγῃ δὲ καὶ τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον. Λαβὼν λοιπὸν ἄρτους ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς, ἐκάθητο εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ποταμοῦ, ἀναμένων τὴν τυχὸν διέλευσιν ἐκεῖθεν λέμβου διὰ νὰ περάσῃ ἀντίπερα. Ἐκεῖ δὲ εὑρισκόμενος ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν· «Ποῦ ὑπάγεις, Ἀντώνιε;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οἱ ὄχλοι μὲ πειράζουσι καὶ μοῦ ζητοῦσιν ὑπὲρ τὴν δύναμίν μου θαυμάσια λοιπὸν ἀπέρχομαι εἰς τὴν ἄνω Θηβαΐδα νὰ