Ὦ χάρις! ὦ δόξα! ὦ εὐεργεσία τοῦ Ἀντωνίου! ὦ προτερήματα! ὦ τρισόλβιοι ἐκεῖνοι οἱ ὀφθαλμοί, οἵτινες εἶδον τὴν ἀθέατον ἐκείνην ἀκτῖνα τοῦ φωτός! ὦ μακάρια ἐκεῖνα τὰ ὦτα, τὰ ὁποῖα ἤκουσαν: «Ἀντώνιε, ὧδε ἤμην!». Καὶ εἰς τί κατωτέρα αὕτη ἡ φωνὴ ἀπ’ ἐκείνην, ἣν ἤκουσαν οἱ Ἀπόστολοι, «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας;». Εἰς τί ὑπερβαίνει ταύτην τὴν ἀκτῖνα τοῦ φωτός, ἣν εἶδεν ὁ Ἀντώνιος, ἐκείνη τῆς φωτεινῆς νεφέλης, ἣν εἶδον οἱ κορυφαῖοι τῶν Ἀποστόλων εἰς τὸ Θαβώριον ὄρος; Μάλιστα αὕτη ἡ ὀπτασία τοῦ Ἀντωνίου, αὕτη ἡ μακαρία φωνὴ ὑπερβαίνει ἐκείνας τὰς ὀπτασίας τῶν Προφητῶν καὶ ὄχι μόνον τῶν ἄλλων, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ θεόπτου Μωϋσέως· ἐκεῖνος τὰ ὀπίσθια μόνον εἶδε καὶ ἐκεῖνα κεκρυμμένος, σκεπασμένος μέσα εἰς ὀπὴν πέτρας.

Εἰς δὲ τὸν Ἀντώνιον ἠνοίχθη ἡ στέγη τοῦ μνήματος, ἡ ἀκτὶς ἐκείνη ἡ θεία ὄχι μόνον ἐφάνη ἐμπρὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του, ἀλλὰ καὶ ἦλθεν ἐπ’ αὐτόν, λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἀλλὰ καὶ ἡ φωνή, τὴν ὁποίαν ἤκουσε, δὲν ἦτο μία, ἀλλὰ πολλαὶ καὶ μεγάλαι· «Ὧδε εἰμί», ἰδοὺ μία φωνή· «Ἔσομαί σοι ἀεὶ βοηθός», ἰδοὺ καὶ ἄλλη φωνὴ καὶ θαυμαστὴ καὶ ἀξιέπαινος καὶ ἀξιόχρεως διὰ νὰ φανερώσῃ τὸν Ἀντώνιον ὑπέρτερον τῶν Προφητῶν ἁπάντων, ἰσχυρότερον καὶ καρτερικώτερον ἀπὸ ὅλους τοὺς Μάρτυρας· «Ἔσομαί σοι ἀεὶ βοηθός», τοῦ λέγει ὁ Παντοδύναμος. Καὶ τίς, ἢ ποῖος ᾅδης, ποῖος τύραννος νὰ νικήσῃ πλέον ἐκεῖνον, ὅστις ἔχει ἀεὶ βοηθὸν τὸν Θεόν; «Καὶ ποιήσω σε θαυμαστὸν πανταχοῦ γενέσθαι». Ἰδοὺ καὶ τρίτη φωνή ἐξήγησέ την κατὰ περίοδον, ἀπὸ μίαν καὶ μίαν λέξιν, διὰ νὰ ἲδῃς πόσα ἐγκώμια ἀναβλύζουσι τοῦ Ἀντωνίου ἀπὸ ταύτην τὴν φωνὴν, πόσην ὑπεροχὴν ἀναμεταξὺ εἰς τοὺς ἄλλους Ἁγίους φανερώνει αὕτη ἡ φωνὴ εἰς τὸν Ἀντώνιον «Ποιήσω σε», λέγει, «ἐγὼ ὅστις ἐποίησα οὐρανὸν καὶ γῆν, ἐγὼ ὃστις εἶπα καὶ ἐγένοντο ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τὰ ἄστρα, τὸ φῶς, ἡ γῆ, τὰ φυτά, ἐγὼ ὁ παντοδύναμος ποιήσω σε τί; βασιλέα; οὐχί· πλούσιον; οὐχί· ἄλλο τοιοῦτον κοσμικόν; οὐχί· καθότι ταῦτα πάντα σκιὰ καὶ ὄνειρον καὶ ἀπὸ τὸ παραμικρὸν αἴτιον φθείρονται, χάνονται· ἀλλὰ ποιήσω σε θαυμαστόν».

Θαῦμα λέγεται ἐκεῖνο ὅπερ εἶναι ἔξω ἀπὸ τοὺς ὅρους τῆς φύσεως, ἐκεῖνο ὅπερ γίνεται ἔξω ἀπὸ ἀνθρωπίνην δύναμιν· τοιοῦτον θαυμαστὸν ποιήσω σε, λέγει ὁ Θεός· νὰ βλέπῃς τὰ μέλλοντα, νὰ ἀνιστᾷς νεκρούς, νὰ διώκῃς δαίμονας καὶ ἀσθενείας νὰ θεραπεύῃς· ποιήσω σε θαυμαστὸν πανταχοῦ καὶ εἰς τὴν γῆν, πρῶτον διδάσκαλον τῆς μοναδικῆς ζωῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς καταφρονήσεως τοῦ κόσμου,