Εἰς δὲ τὸ μεσονύκτιον συνελθὼν ὀλίγον ὁ Ἀντώνιος καὶ βλέπων γύρωθεν τοὺς συγγενεῖς, οἵτινες ἐκοιμῶντο, καὶ τὸν φίλον του μόνον ἔξυπνον, αὐτὸν παρακαλεῖ νὰ τὸν βαστάσῃ καὶ νὰ τὸν φέρῃ πάλιν εἰς τὰ μνήματα· γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Ἀντωνίου καὶ πάλιν ἦλθε μέσα εἰς τὸ μνῆμα, κλείει τὴν θύραν, νὰ σταθῇ δὲν ἠδύνατο διὰ τὰς πολλὰς πληγὰς τῶν δαιμόνων. Λοιπὸν καὶ κατάκοιτος προσηύχετο καὶ μεγαλοφώνως περιπαίζων τοὺς δαίμονας ἔλεγεν· «Ὧδε εἰμὶ ἐγὼ ὁ Ἀντώνιος, οὐ φεύγω τὰς παρ’ ὑμῶν πληγάς, οὐδὲν μὲ χωρίσει τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μου» καὶ πάλιν ἔψαλλεν· «Ἐὰν παρατάξηται ἐπ’ ἐμὲ παρεμβολή, οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου» (Ψαλμ. 26, 3).

Ταῦτα δὲν ὑπέμειναν οἱ δαίμονες, ἀλλὰ μετασχηματίζονται εἰς τόσα θηρία καὶ ἑρπετά, καὶ παρευθὺς ἐγέμισεν ἐκεῖνος ὁ τόπος ἀπὸ λέοντας, ἄρκτους, ταύρους, ὄφεις, ἀσπίδας, σκορπίους καὶ ἄλλα θηρία καὶ καθ’ ἓν κατὰ τὸ ἰδίωμά του ἔτρεχε κατ’ ἐπάνω τοῦ Ἀντωνίου· ὁ λέων ἔτριζε τοὺς ὀδόντας, ὁ ταῦρος ὥρμα μετὰ τῶν κεράτων, οἱ ὄφεις καὶ αἱ ἀσπίδες μὲ τὸ δηλητήριον ἐφαίνοντο πῶς δαγκάνουσι τὸν Ἀντώνιον, ἀλλ’ ἐκεῖνος ἐμπαίζων αὐτὰ ἔλεγεν· «Ἂν εἴχετε δύναμιν, ἓν μόνον ἀπὸ σᾶς ἦτο ἀρκετὸν νὰ μὲ θανατώσῃ, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔκοψε τὰ νεῦρά σας ὁ Θεός, διὰ τοῦτο μὲ τὸ πλῆθος δοκιμάζετε νὰ μὲ φοβήσητε· ἀλλὰ ματαιοπονεῖτε, ἐπειδὴ μὲ τὸ σχῆμα αὐτῶν τῶν ἀλόγων ζῴων φανερώνετε τὴν ἀδυναμίαν σας». Λοιπὸν ἐκεῖνοι οἱ μεταμορφωμένοι δαίμονες, ἐπειδὴ μετεχειρίσθησαν πολλὰ καὶ νὰ φοβήσωσι τὸν Ἀντώνιον δὲν ἠδυνήθησαν, ἔτριζον μόνον τοὺς ὀδόντας· ἀλλ’ ὁ Κύριος οὐδὲ ἐν τούτῳ ἐπελάθετο τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἀντωνίου, ἀλλ’ εἰς ἀντίληψιν αὐτοῦ παραγέγονε; λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Καὶ ἐδῶ πρόσεχε νὰ ἀκούσῃς πῶς καὶ φωνῆς θείας καὶ ὀπτασίας θείας καὶ ἤκουσε καὶ εἶδεν ὁ Ἀντώνιος.

Διότι ὓστερον, ἀφοῦ ἐφάνησαν ἐκεῖνοι οἱ θηριόμορφοι δαίμονες, ὕστερον ἀφοῦ ἐνεπαίχθησαν καὶ κατεφρονήθησαν ἀπὸ τὸν Ἀντώνιον, εἶδε τὴν στέγην ὥσπερ διανοιγομένην καὶ ἀκτῖνα φωτεινήν, ἣτις ἦλθεν εἰς αὐτόν, καὶ παρευθὺς οἱ δαίμονες ἔγιναν ἄφαντοι. Οἱ πόνοι τοῦ σώματος ἔπαυσαν, ὁ δὲ Ἀντώνιος, ἀφοῦ ἠννόησε τὴν θείαν βοήθειαν καὶ τὴν ἐλευθερίαν τῶν πόνων του, ἤρχισε νὰ παρακαλῇ τὴν θείαν ἐκείνην ὀπτασίαν καὶ νὰ λέγῃ· «Ποῦ ἦς (ποῦ ἤσουν), Κύριέ μου, πρότερον; διατί δὲν ἐφάνης εἰς τὴν ἀρχὴν νὰ παύσῃς τοὺς πόνους μου;». Καὶ φωνὴ γέγονε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· «Ὧδε ἤμην, ἀλλὰ περιέμενον ἰδεῖν τὸ σὸν ἀγώνισμα· ἐπεὶ οὖν ὑπέμεινας καὶ οὐχ ἡττήθης, ἔσομαί σοι ἀεὶ βοηθὸς καὶ ποιήσω σε θαυμαστὸν πανταχοῦ γενέσθαι».