Ὁ Ἀλέξανδρος ἔκλαυσεν, ἐλυπήθη διὰ τὰς πολλὰς νίκας τοῦ πατρός του καὶ σὺ δὲν λυπεῖσαι, δὲν κλαίεις, πῶς δὲν ἠδυνήθης νὰ τελειώσῃς ἕως τῆς σήμερον κἂν μίαν ἀρετὴν ἀπὸ τὰς τόσας πολλὰς ὅπου ἔκαμεν ὁ Ἀντώνιος; Ἀλλ’ ἴσως μοὶ εἴπῃς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπον οἱ φίλοι εἰς τὸν Ἀλέξανδρον· «Ταῦτά σοι κτᾶται». Αὐτὰς τὰς πολλὰς ἀρετὰς ὁ Ἀντώνιος δὲν τὰς ἔχει μόνον διὰ δόξαν ἰδικήν του, ἀλλὰ καὶ διὰ κοινὴν ὠφέλειαν τῶν Χριστιανῶν. Ναί, τὸ ὁμολογῶ καὶ ἐγώ, πρεσβεύει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν ὁ Ἀντώνιος, προσφέρει εἰς τὸν Θεόν, ὡς τόσοι πρέσβεις, τὰ ἔργα του δι’ ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἀλλ’ ἐνθυμήσου τί ἀπεκρίθη ὁ Ἀλέξανδρος εἰς ἐκείνους, οἵτινες τῷ εἶπον, ὅτι διὰ δὲ κάμνει τὰς τόσας νίκας ὁ πατήρ· «Τί δ’ ὄφελος ἐὰν ἔχω μὲν πολλά, πράξω δὲ οὐδέν;». Τὸ ἴδιον λέγω καὶ ἐγὼ εἰς σὲ τὸν ἀμετανόητον ἁμαρτωλόν· Τί ὄφελος ἀνίσως ἔχῃς πολλοὺς πρέσβεις εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ δὲν πράττῃς ἄξια ἔργα διὰ νὰ γίνῃς δεκτὸς τοῦ ἐλέους ἐκείνης τῆς πρεσβείας; διὰ τοῦτο κλαῦσον, μετανόησον, μίσησον τὰ πρῶτά σου πονηρὰ ἔργα, διὰ νὰ ἀξιωθῇς καὶ τῆς πρεσβείας τοῦ Ἀντωνίου καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ· οὗ γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.