Οὓτω λοιπὸν, μετεκομίσθη εἰς ἡμᾶς αὕτη ἡ θαυμασία Ἅλυσις, ἥτις εἶναι θησαυρὸς τῶν ψυχῶν ἄσυλος· πορισμὸς ἰαμάτων ἀκένωτος· ποταμὸς τεραστίων ἀείρροος καὶ κάθε ἄλλο δῶρον κάλλιστον εἰς τοὺς εὐσεβεῖς καὶ τιμιώτατον. Καὶ εἰς μὲν τὴν πόλιν εἶναι Ἅλυσις συνοχῆς καὶ στερεώσεως, ἥτις περισφίγγει καὶ περιφυλάττει αὐτήν. Εἰς δὲ τοὺς ἀλλοφύλους Ἅλυσις ἀγχόνης, ἥτις συνθλίβει καὶ καταδαμάζει αὐτούς. Εἰς δὲ τὰς ἰδικάς μας ψυχὰς Ἅλυσις ὑψώσεως πρὸς οὐρανόν, εἰς τὸν ὁποῖον τὰς συνδέει μὲ τὸν ἑαυτόν της, μὲ τὸν θεῖον Πέτρον καὶ μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστόν.
Ἀλλ’ ὦ Κορυφαῖε Ἀπόστολε, Σὺ ὅστις ἀπεκαλύφθης ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἄναρχον Πατέρα καὶ ἐθεολόγησας τὸν μονογενῆ Υἱον. Σὺ ὅστις ὅσα ἂν λύσῃς καὶ δέσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, εἷναι λελυμένα καὶ δεδεμένα καὶ ἐν οὐρανοῖς. Σὺ ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας· ὁ κλειδοκράτωρ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Σύ, εἰς τὸν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς τὸν Παράδεισον, ὄχι διὰ νὰ φυλάττῃς τὴν θύραν αὐτοῦ ὡς τὰ Χερουβίμ, καὶ νὰ ἐμποδίζῃς ἐκείνους οἵτινες ζητοῦν νὰ εἰσέλθουν μέσα εἰς αὐτόν, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀνοίγῃς καὶ νὰ κάμνῃς εὔκολον τὴν εἴσοδον εἰς τοὺς θέλοντας σωθῆναι. Σὺ ὅστις εἶσαι τὸ θάμβος τῶν ἐπουρανίων· τὸ ἀγαλλίαμα τῶν ἐπιγείων· ὁ φόβος τῶν ὑποχθονίων· Σύ, λέγω, μέγιστε Πέτρε, παρακαλοῦμεν, ἐπίσκεπτε ἡμᾶς ἄνωθεν μὲ ἱλαρὸν ὄμμα καὶ στερέωνε τὴν Ἐκκλησἴαν, ἡ ὁποία κλονεῖται ἀπὸ τὰ μηχανήματα τοῦ ἐχθροῦ, τὴν Ἐκκλησίαν, λέγω, τὴν ὁποίαν ὁ ἰδικός σου Διδάσκαλος ἐξηγόρασε μὲ τὸ ἴδιον αἷμά του, καὶ τὴν ᾠκοδόμησεν ἐπάνω εἰς ἐσὲ τὴν ἀσάλευτον πέτραν. Καὶ τὴν μὲν πολιτείαν ταύτην περίσφιγγε καὶ συγκράτει μὲ τὴν συνεκτικὴν Ἅλυσιν τῆς εἰρήνης, εἰς δὲ τοὺς θεοσεβεῖς βασιλεῖς ἡμῶν ἐμφάνηθι σύμμαχος καὶ βοηθός, γενόμενος εἰς αὐτοὺς μὲν πέτρα στερεώματος καὶ ἐπιτήδειος πρὸς ἐκσφενδονισμὸν καὶ ἀποδίωξιν τῶν ἐχθρῶν, εἰς δὲ τοὺς ἀλλοφύλους πέτρα σκανδάλου καὶ λίθος προσκόμματος.
Πρὸς τούτοις, παρακαλοῦμέν Σε, θειότατε Ἀπόστολε, εἰς μὲν τὸν εὐλαβῆ Χριστιανόν, τὸν παρακινήσαντά με εἰς τοῦτο τὸ ἐπιχείρημα τοῦ λόγου νὰ ἀνταποδώσῃς πλουσίας τὰς ἀνταμοιβὰς τοῦ διαπύρου πόθου, ὅν ἔχει πρὸς Σέ, ἐμὲ δὲ νὰ ἀποδεχθῇς μὲ εὐγένειαν εἰς ὅσα δὲν ἐνεκωμίασα, καθὼς ἔπρεπε, τὰ ὑπερφυσικά σου μεγαλουργήματα, διὰ ἀσθένειαν τῆς γλώσσης μου, καὶ ὄχι ἀπὸ ψυχρότητα τῆς γνώμης μου, καὶ ἐφάνην ἐλλιπὴς εἰς ἐκεῖνα ὁποῦ πρέπουσιν εἰς Σέ. Καὶ ἐδῶ μὲν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν παρακαλοῦμέν Σε νὰ ἐξομαλύνῃς τὰς τοῦ κόσμου ἀνωμαλίας καὶ νὰ θεραπεύσῃς τὰς ἀσθενείας τοῦ σώματος· ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν νὰ προσθέσῃς τὸ βάρος τῆς πρεσβείας σου εἰς τὴν δεξιὰν πλάστιγγα τῆς ζυγαριᾶς καὶ οὓτω νὰ ἐξιλεώσῃς εἰς ἡμᾶς τὸν κριτὴν καὶ Θεὸν ἡμῶν· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.