«Οὕτω λοιπὸν πολιτευομένων, ἦλθον ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Αἰθιοπίας τρεῖς ἄνθρωποι καὶ μᾶς εἶπον, ὅτι ἦλθον οἱ Βλέμμυες εἰς ἕνα λιμένα, καὶ νὰ φυλαχθῶμεν ὀλίγας ἡμέρας νὰ μὴ μᾶς κακοποιήσωσιν· ἡμεῖς λοιπὸν ἐβάλαμεν ἀνθρώπους νὰ προσέχουν πρὸς τὴν θάλασσαν. Καὶ τὴν δευτέραν νύκτα εἴδομεν τὸ πλοῖον ὅπερ ἤρχετο· ὅθεν οἱ μὲν λαϊκοί, οἵτινες κατοικοῦσιν εἰς τὴν Φαρὰν καὶ Ραϊθῶ ἡτοιμάσθησαν πρὸς πόλεμον, ἀφήνοντες εἰς ἕνα τόπον τὰς γυναῖκας, τὰ παιδία των καὶ τὰς καμήλους. Ἡμεῖς δὲ ἤλθομεν εἰς τὸν Ναόν, καὶ ἐδεόμεθα τοῦ Θεοῦ νὰ κάμῃ τὸ συμφερώτερον εἰς τὰς ψυχάς μας. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὸν λιμένα πλησίον τοῦ ὄρους οἱ βάρβαροι, ἔμειναν ἐκεῖ τὴν νύκτα· καὶ τὸ πρωῒ ἔβγαλαν ὅλους τοὺς ναύτας ἀπὸ τὸ πλοῖον, οἱ ὁποῖοι ἦσαν Χριστιανοὶ καὶ τοὺς ἔδεσαν χεῖρας καὶ πόδας διὰ νὰ μὴ φύγωσιν, εἰς δὲ τὸ πλοῖον ἄφησαν μόνον ἕνα ναύτην καὶ ἕνα σύντροφόν των διὰ φύλαξιν· καὶ ἀνεβαίνοντες οἱ βάρβαροι εἰς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, εὗρον ἐκεῖ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἔκαμαν πόλεμον. Πλὴν ἐπειδὴ οἱ ἰδικοί μας ἦσαν μόνον διακόσιοι, καὶ οἱ βάρβαροι τριακόσιοι καὶ πρακτικώτεροι εἰς τὸν πόλεμον, ἐνίκησαν αὐτοὺς καὶ ἐφόνευσαν ἑκατὸν τεσσαράκοντα ἑπτὰ καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἔφυγον ἢ ἐκρύβησαν ἄλλοι εἰς τὸ ὄρος καὶ ἕτεροι εἰς τοὺς φοίνικας· οἱ δὲ βάρβαροι ἔλαβον τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδία, καὶ ἀφήνοντες αὐτοὺς εἰς τὰς πηγάς, ἦλθον πρὸς ἡμᾶς τρέχοντες ὡς θηρία ἀνήμερα, νομίζοντες ὅτι θέλουν εὕρει πλοῦτον ἄμετρον. Κυκλώσαντες λοιπὸν τὸν Ναόν, ἐφώναζον ἄτακτα καὶ ἄγρια· ἡμεῖς δὲ ἀκούοντες τὰς φοβερὰς ἐκείνας φωνὰς ἱστάμεθα ἔντρομοι, ἔχοντες τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑψωμένους πρὸς τὸν Θεόν, μὲ πολλὴν θλῖψιν καὶ θρῆνον εὐχόμενοι· ἓτεροι δὲ δὲν ἐφοβήθησαν, ἀλλὰ ἵσταντο ἀγαλλόμενοι· ἄλλοι πάλιν ἔκλαιον τρέμοντες· καὶ ἁπλῶς ὅλοι ἐκράζομεν τὸ «Κύριε ἐλέησον».
«Ὁ δὲ Προεστώς μας ἦτο ἀπὸ τὰς Πάτρας, Παῦλος ὀνόματι, καὶ σταθεὶς εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ εἶπε ταῦτα πρὸς ἡμᾶς μὲ φαιδρὸν καὶ πασίχαρον πρόσωπον· «Ἠξεύρετε καλά, Πατέρες μου Ἅγιοι, ὅτι διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ ἐφύγαμεν ἀπὸ τὸν κόσμον τὸν φθαρτὸν καὶ μάταιον καὶ ἤλθομεν εἰς τὴν σκληρὰν ταύτην καὶ δύσβατον ἔρημον, διὰ νὰ σηκώσωμεν τὸν ζυγὸν αὐτοῦ τὸν ἐλαφρὸν καὶ γλυκύτατον, μὲ πεῖναν καὶ δίψαν καὶ ἄλλας πολλὰς στενοχωρίας, καταφρονοῦντες ὅλα τὰ σαρκικὰ θελήματα, διὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ τῆς βασιλείας του. Λοιπόν, ἐὰν εἶναι ὁρισμός Του νὰ μᾶς λυτρώσῃ