«Κατ’ αὐτὴν τὴν Ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν ἐδαιμονίσθη ὁ ἀρχηγὸς τῶν Ἰσμαηλιτῶν, Ὀβεδιανὸς ὀνόματι, τον ὁποῖον ἔφεραν ἀπὸ τὴν Φαρὰν πρὸς τὸν Ὅσιον διὰ νὰ τὸν ἰατρεύσῃ, καθὼς ἐδίωξεν ἐν εὐκολίᾳ καὶ ἄλλα δαιμόνια. Καὶ ὅταν ἦτο ἀκόμη μακρὰν ἀπὸ τὸ κελλίον του ἕνα στάδιον, τὸν ἐτάραξε δυνατὰ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐφώναζε λέγον· «Ὦ βία, οὐδὲ κἂν ὀλίγην ὥραν ἠδυνήθην νὰ ἐμποδίσω τοῦτον τὸν κακόγηρον ἀπὸ τὸν κανόνα του». Ταῦτα εἰπών, ἐξῆλθεν εὐθὺς ὁ μισάνθρωπος, ὁ δὲ Ὀβεδιανὸς λυτρωθεὶς ἐκ τοῦ δαίμονος ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ μὲ ἄλλους πολλοὺς ἐβαπτίσθησαν. Ἔχω καὶ ἄλλα πολλὰ δι’ αὐτόν, ἀλλὰ σιωπῶ ὅτι δὲν εἶναι καιρὸς διὰ πολυλογίαν. Αὐτοῦ τοῦ μακαρίου Μωϋσέως ἔγινε μαθητὴς ἕνας ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Θηβαΐδος, Ψώης ὀνόματι, ὅστις ἐκάθητο εἰς ἄλλο κελλίον παραπάνω ἀπὸ τὸ τοῦ Γέροντος, καὶ τόσον ἐμιμεῖτο τὸν διδάσκαλον, ὥστε ἐπῆρεν ὅλας του τὰς ἀρετὰς καθὼς παίρνει ὁ κηρὸς τὸν τύπον τῆς σφραγῖδος πληρέστατα. Μετ’ αὐτοῦ ἔκαμα καὶ ἐγὼ ἀρκετὸν καιρὸν ὁ ἀνάξιος· ἔπειτα μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομένω τὴν πολλὴν σκληραγωγίαν τῆς πολιτείας αὐτοῦ ἀνεχώρησα. Τοῦτον τὸν θαυμάσιον ἔσφαξαν μὲ τοὺς ἄλλους οἱ βάρβαροι, τῶν ὁποίων Ὁσίων τὰς ἀρετὰς δὲν ἔχω χρόνον διὰ νὰ σᾶς διηγηθῶ. Μόνον ἓνα ἔργον ἑνὸς Ἁγίου ἀνδρὸς θὰ σᾶς διηγηθῶ ἐν συντομίᾳ, διότι ἁμαρτίαν θεωρῶ νὰ τὸ σιωπήσω τοιοῦτον φοβερὸν καὶ παράδοξον θέαμα».
«Οὗτος ὠνομάζετο Ἰωσήφ, τὸ γένος Αἰλήσιος, ἔμενε μακρὰν ἀπὸ τὴν πηγὴν δύο μίλια εἰς τὴν πεδιάδα, ἄνθρωπος πολλὰ διακριτικός, Ἅγιος καὶ τέλειος εἰς ὃλα καὶ πεπληρωμένος θείας χάριτος, ἔχων εἰς αὐτὸν τὸν τόπον χρόνους τριάκοντα. Ἔκτισε μοναχός του τὴν κέλλαν του, εἶχε δὲ καὶ μαθητὴν ὁ ὁποῖος κατοικοῦσεν εἰς ἄλλον κελλίον πλησίον του. Πρὸς τοῦτον τὸν Ἅγιον Ἰωσὴφ ἦλθέ τις ἀδελφὸς νὰ τὸν ἐρωτήσῃ λόγον τινά, καὶ κρούσας τὴν θύραν δὲν ἀπεκρίθη. Ὅθεν παρακύψας ἀπὸ μίαν ὀπὴν εἶδεν αὐτὸν προσευχόμενον, καὶ ἦτο ὅλος ἀπὸ τὴν κεφαλὴν ἓως τοὺς πόδας ὡς φλόγα πυρός. Ταῦτα βλέπων ἔμεινεν ἀπὸ τὸν φόβον του ὅλος ἔντρομος καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐκείτετο μίαν ὥραν ἀκίνητος ὡς παράλυτος. Ἔπειτα παλιν ἐγερθεὶς ἐκάθισεν εἰς τὸ πρόθυρον, ὁ δὲ Ἅγιος ἐσχόλαζεν εἰς τὴν θεωρίαν καὶ δὲν ἐγνώρισε τὰ γενόμενα. Ὅταν δὲ ἐπέρασαν πέντε ὧραι τοῦ ἐφάνη πάλιν ὁ Ἅγιος ὡς ἄνθρωπος, καὶ ἀνοίξας τὴν θύραν ἐπῆρε μέσα τὸν ἀδελφόν, καὶ καθίσαντες ἠρώτησεν αὐτὸν πότε ἦλθεν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· ἔχω πολλὴν ὣραν ὁποῦ ἦλθον, ἀλλὰ δὲν ἐκτύπησα, διὰ νὰ μὴ σοῦ δώσω ἐνόχλησιν. Ἀντελήφθη ὁ Ἅγιος ὅτι ἐγνώρισεν ὁ ἀδελφὸς τὴν ὑπόθεσιν, ἀλλὰ δὲν τοῦ εἶπε τίποτε, μόνον εἰς ὅσα τὸν ἠρώτησε τοῦ ἀπεκρίθη πληρέστατα,