τώρα ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τὰ βάσανα καὶ ἀπὸ τὴν ματαίαν αὐτὴν ζωήν, νὰ μᾶς ἀναπαύσῃ αἰώνια, δὲν πρέπει νὰ λυπηθῶμεν ἢ νὰ σκυθρωπιάσωμεν τελείως, ἀλλὰ μάλιστα νὰ εὐφρανθῶμεν ἀγαλλόμενοι, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἄλλο γλυκύτερον καὶ ποθεινότερον ἀπὸ τοῦ νὰ βλέπωμεν τὸ θεῖον αὐτοῦ καὶ ὡραιότατον πρόσωπον· ἐνθυμεῖσθε πολλὰς φοράς, ὅταν ἠθέλομεν ἀκούσει κανένα Βίον Ὁσίου ἢ Μάρτυρος, πῶς ἐποθούσαμεν νὰ γίνωμεν συμμέτοχοι αὐτῶν εἰς τὰς θλίψεις καὶ εἰς τὴν δόξαν τὴν οὐράνιον. Ἰδοὺ λοιπὸν ἦλθεν ἡ ὥρα κατὰ τὸν πόθον μας νὰ συνδοξασθῶμεν μετὰ τῶν Ἁγίων αἰώνια. Λοιπὸν οὐδεὶς μὴ δειλιάσῃ διὰ τὸν Κύριον, ἀλλὰ ἂς ὑπομείνωμεν ἀνδρείως τὸν θάνατον, ἐπειδὴ τὰ βάσανα εἶναι ὡς ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ καὶ εἰς μίαν στιγμὴν παρέρχονται. Ἡ δὲ ἀνταπόδοσις καὶ ἀπόλαυσις παντοτεινὴ καὶ αἰώνιος, συναγαλλόμενοι μετὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ εὐφραινόμενοι αἰωνίως εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν». Τότε ἀπεκρίθησαν ὅλοι λέγοντες ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος· «Ναί, Πάτερ τίμιε, καθὼς ὣρισες οὕτω νὰ κάμωμεν νὰ πίωμεν ἀγαλλόμενοι τὸ σωτήριον ποτήριον τοῦ μαρτυρίου, εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον».
«Στραφεὶς λοιπὸν κατὰ ἀνατολὰς ὁ Ἁγιώτατος ἐκεῖνος Παῦλος καὶ τοῦ Παύλου συνόμιλος, καθὸ καὶ συνώνυμος, οὕτω προσηύξατο. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ μόνος ἀγαθὸς καὶ παντοδύναμος, ἡ ἐλπὶς καὶ βοήθεια πάντων ἡμῶν, μὴ παρίδῃς τῶν δούλων σου. Γινώσκεις τὴν πτωχείαν μας καὶ βοήθησον ἡμᾶς ταύτην τὴν ὥραν τοῦ κινδύνου, καὶ πρόσδεξαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν εἰς ὀσμὴν εὐωδίας, ὡς θυσίαν εὐάρεστον· ὅτι σοὶ μόνῳ πρέπει τιμὴ καὶ δόξα, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Λέγοντες δὲ ἡμεῖς τὸ «Ἀμήν», ἠκούσθη φωνὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Βῆμα λέγουσα· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ταύτην τὴν φωνὴν ἀκούσαντες ἐτρομάξαμεν, καὶ αἱ καρδίαι ὅλων καὶ τὰ γόνατα παρέλυσαν, ὅτι «τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενὴς» ὡς εἷπεν ὁ Κύριος· καὶ ἀπελπισθέντες τῆς ζωῆς ταύτης ἐστρέψαμεν πρὸς οὐρανὸν τὰ πρόσωπα. Οἱ δὲ βάρβαροι, μὴ ἔχοντές τινα ἀντιμαχόμενον, ἔβαλον ξύλα μακρὰ καὶ ἀνέβησάν τινες εἰς τὸ τεῖχος, καὶ εἰσελθόντες ἤνοιξαν τὰς θύρας καὶ εἰσῆλθον ὃλοι ὡς θηρία ἄγρια, κρατοῦντες εἰς τὰς χεῖρας γυμνὰ τὰ ξίφη των. Καὶ πρῶτον ἀπὸ ὅλους συνέλαβον ἕνα Μοναχὸν Ἱερεμίαν καλούμενον καὶ λέγουσιν εἰς αὐτὸν μὲ τὸν διερμηνέα των· «Δεῖξον μας τὸν προεστῶτά σας!». Ἐκεῖνος δὲ ὁ ἀείμνηστος δὲν ἐδειλίασε ποσῶς,