«Ἦσαν δὲ οἱ τελειωθέντες τριάκοντα ἐννέα, διότι ὁ Δόμνος (ὅστις ἦτο ἀπὸ τὴν Ρώμην) ἔζη ἀκόμη ἕως τὴν ἑσπέραν καὶ τότε ἐνεταφιάσαμεν καὶ αὐτὸν τὸν μακάριον ἰδιαιτέρως ἀπὸ τοὺς ἄλλους, διὰ νὰ μὴ ἀνοίξωμεν πάλιν τὸν τάφον των. Ἐτελειώθησαν δὲ οἱ Ὅσιοι τῇ ιδ’ (14ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου καὶ ἔγινε σωστὸς ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν τεσσαράκοντα. Καὶ ὁ μὲν Ἀνδρέας καὶ ὁ Ὠρίων ἔμειναν προσωρινῶς πάλιν ἐκεῖ, πλὴν εἶχον ἀμφιβολίαν νὰ προσμείνουν ἕως τέλους ἢ νὰ φύγουν. Ἐγὼ δὲ μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομείνω τὴν ἐρημίαν καὶ μόνωσιν, ἦλθον πρὸς ἡμᾶς διὰ μικρὰν παρηγορίαν καὶ ἄνεσιν. Πολλὰ μὲ παρεκάλεσεν ὁ φιλόχριστος Ὀβεδιανὸς νὰ μείνω ἐκεῖ καὶ μοῦ ἔτασσε νὰ μοῦ φέρῃ τὰ πρὸς τὴν χρείαν προθύμως, καὶ διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας δὲν τοῦ ὑπήκουσα. Ἰδοὺ ἠκούσατε, ἀδελφοί, τὰ ἀναγκαιότερα καὶ ἄλλην φορὰν νὰ σᾶς διηγηθῶ τὰ ἐπίλοιπα. Λοιπὸν εἴπατέ μου καὶ σεῖς ὅσα ἐδῶ ἐσυνέβησαν».
Τότε καὶ ἡμεῖς εἴπομεν εἰς αὐτὸν ὅσα ἀνωτέρω ἐγράφησαν καὶ ἐθαυμάσαμεν τοῦ Θεοῦ τὰ παράδοξα, ὅτι τὴν ἰδίαν ἡμέραν ἐτελειώθησαν εἰς τὴν Ραϊθῶ καὶ ἐδῶ οἱ Πανόσιοι μὲ ὅμοιον τρόπον, καὶ εἰς τὸν ἀριθμὸν ἐκεῖ καὶ ἐδῶ τεσσαράκοντα. Τότε ἀναστὰς ὁ ἀββᾶς Λουλᾶς ἐνουθέτησε τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς λέγων οὕτω· «Ἐκεῖνοι μέν, ἀγαπητοί, ὡς ἐκλεκτοὶ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄξιοι ἠξιώθησαν τῆς Βασιλείας καὶ μακαριότητος αὐτοῦ οἱ ὄντως μακάριοι καὶ καλότυχοι· ἐπειδὴ μετὰ τοσούτους ἀγῶνας καὶ θλίψεις καὶ πειρασμοὺς ὕστερον ἀπὸ ὅλα ἐπῆραν καὶ τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως, καὶ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τοὺς οὐρανοὺς τιμὴν καὶ δόξαν μεγάλην ὡς Μάρτυρες. Ἡμεῖς δὲ ἂς φυλάττωμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου ἐπιμελέστατα, καὶ αὐτοὺς μὲν ἂς παρακαλέσωμεν νὰ δέωνται τοῦ Κύρίου δι’ ἡμᾶς, ὅπως μᾶς συναριθμήσῃ μετ’ αὐτῶν εἰς τὴν Βασιλείαν του. Αὐτὸν δὲ τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἂς εὐχαριστήσωμεν, διότι μᾶς ἐσκέπασε καὶ μᾶς ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀνοσίων θαυμασιώτατα». Ταῦτα λέγων ὁ Ὅσιος ἐνουθέτησε τοὺς Πατέρας μὲ λόγους ψυχωφελεῖς καὶ ἔμειναν εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον.
Ἐγὼ δὲ ὁ ταπεινὸς Ἀμμώνιος ἐπέστρεψα εἰς τὴν Αἴγυπτον, καὶ ἔγραψα ταῦτα εἰς χάρτην διὰ νὰ μὴ λησμονηθῇ ἡ τοιαύτη κατανυκτικὴ διήγησις, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀναγινώσκουν οἱ μεταγενέστεροι, νὰ γίνωνται εἰς τὴν ἀρετὴν προθυμότεροι, καὶ εἰς τὰς θλίψεις καρτερικώτεροι, εὐχαριστοῦντες καὶ δοξάζοντες τὸν Κύριον εἰς ὅλα τὰ ἐπερχόμενα. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας ἅπαντας. Ἀμήν.