ἀνεχώρησαν. Φθάσαντες δὲ εἰς τὴν θάλασσαν εὗρον τὸ πλοῖον κατεστραμμένον, διότι ἐκεῖνος ὁ Χριστιανός, ὅστις ἔμεινε μέσα, ἦτο φιλόχριστος καὶ ἐφόνευσε μὲ ἐπιδέξιον τρόπον τὸν βάρβαρον, ἔπειτα ἔκοψε τὰ σχοινία καὶ συνέτριψεν εἰς τοὺς βράχους τὸ πλοῖον, αὐτὸς δὲ ἐξῆλθε κολυμβῶν καὶ ἔφυγε. Μὴ ἔχοντες λοιπὸν οἱ βάρβαροι πῶς νὰ ὑπάγουν εἰς τὸν τόπον των ἐθυμώθησαν. Καὶ πρῶτον μὲν ἔσφαξαν ὅλους τοὺς αἰχμαλώτους, ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας καὶ παιδία, πλῆθος ἀρκετόν, ἔπειτα ἤναψαν πῦρ εἰς τοὺς φοίνικας καὶ τοὺς ἔκαιον ὅλους. Τότε ἦλθον Ἰσμαηλῖται καὶ Φαρανῖται ἄνδρες ἐκλεκτοὶ εἰς τὸν πόλεμον ἑξακόσιοι καὶ τὴν πρωΐαν συνῆψαν μάχην μὲ τοὺς βαρβάρους, οἵτινες, μὴ ἔχοντες ἐλπίδα νὰ φύγωσιν, ἐπολεμοῦσαν ἀνδρείως ὅσον ἠδύναντο καὶ οὐδεὶς ἐπέστρεψεν εἰς τὰ ὀπίσω, ἕως ὅτου ἐφονεύθησαν ἅπαντες καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπέμεινε, ἀπὸ δὲ τοὺς Φαρανίτας ἐφονεύθησαν ὀγδοήκοντα τέσσαρες καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐπληγώθησαν».
«Τότε ἐξελθὼν καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὰ βαΐα ἠρεύνησα ὃλα τὰ σώματα τῶν Ὁσίων καὶ ἦσαν ἤδη νεκροὶ ἐκτὸς ἀπὸ τρεῖς, Δόμνον, Ἀνδρέαν καὶ Ὠρίωνα καλουμένους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ μὲν Δόμνος ἐκείτετο δεινῶς ὀδυνώμενος καὶ βασανιζόμενος, ἔχων εἰς τὴν πλευρὰν πληγὴν θανάσιμον· ὁ δὲ Ἀνδρέας εἶχε πολλὰς πληγάς, ἀλλὰ δὲν ἦτο καμμία πρὸς κίνδυνον, δι’ αὐτὸ καὶ ἔζησεν. Ὁ δὲ Ὠρίων δὲν εἶχε καμμίαν πληγήν, διότι ὁ φονεὺς τὸν ἐκτύπησεν εἰς τὴν δεξιὰν πλευρὰν μὲ τὴν μάχαιραν ἐγγίσας ἓως τὸ δέρμα καὶ μόνον αἱματώθη ἡ μάχαιρα. Ὅθεν ὁ βάρβαρος, νομίζων αὐτὸν τεθνηκότα, ἔδραμεν εἰς ἄλλον, καὶ ὁ Ὠρίων πίπτων εἰς τὴν γῆν ἐκείτετο ὡς τεθνηκὼς ἀκίνητος, καὶ ἠγέρθη τότε μετ’ ἐμοῦ, καὶ ψηλαφῶντες τὰ λείψανα τῶν Ὁσίων ἐκλαίομεν. Ἀφοῦ δὲ ἐφόνευσαν τοὺς βαρβάρους οἱ Φαρανῖται, αὐτῶν μὲν τὰ σώματα ἀφῆκαν εἰς τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης νὰ τὰ φάγουν τὰ πετεινὰ καὶ θηρία, καθὼς τοὺς ἔπρεπε· τῶν δὲ συντρόφων καὶ συγγενῶν αὐτῶν τὰ συνήθροισαν, δηλαδὴ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν κατὰ τὴν πρώτην ἡμέραν, καὶ μεγάλως θρηνήσαντες ἔθαψαν αὐτοὺς εἰς διάφορα σπήλαια τοῦ ὄρους. Ἔπειτα ἦλθον πρὸς ἡμᾶς καὶ βλέποντες τοὺς Ὁσίους ἔκλαυσαν πάλιν ἀπαρηγόρητα μαζί μας, βλέποντες τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν ἐρριμμένα ὡς ἀπὸ τοὺς λύκους σπαραγμένα καὶ ξεσχισμένα. Ὁ μὲν λοιπὸν φιλόχριστος Ὀβεδιανὸς καὶ οἱ λοιποὶ πρῶτοι τῆς Φαρὰν ἔφεραν πολύτιμα καὶ λαμπρὰ ἱμάτια εἰς τιμὴν αὐτῶν μὲ τὰ ὁποῖα ἐνδύσαντες ἐνεταφίασαν τοὔς Ὁσίους ὁσίως καὶ εὐλαβέστατα ὡς ἔπρεπε».