καὶ ἰατρεύσας τὸν λογισμὸν αὐτοῦ τὸν ἀπέλυσεν. Ἔπειτα ἀνεχώρησεν ἀπ’ ἐκεῖ διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον καὶ τὴν πρόσκαιρον δόξαν. Ἐλθὼν μετὰ ταῦτα ὁ μαθητής του, τὴν κλῆσιν Γελάσιος, καὶ ἀναζητῶν αὐτὸν εἰς διαφόρους τόπους ἐπιμελῶς, δὲν τὸν εὑρῆκεν· ὅθεν ἔμεινεν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Γέροντος. Καὶ μετὰ χρόνους ἕξ ἐκτύπησέ τις τὴν θύραν καὶ ἀνοίξας ὁ Γελάσιος βλέπει τὸν ἀββᾶν αὐτοῦ ἱστάμενον, καὶ ἐφοβήθη νομίζων ὅτι ἦτο δαιμόνιον· ὅμως διὰ νὰ βεβαιωθῇ τὴν ἀλήθειαν, τοῦ εἶπε νὰ κάμῃ προσευχήν, καὶ ὅταν ἔκαμε τὸν σταυρόν του τὸν ἐδέχθη χαίρων».
«Ἀσπασθέντες λοιπὸν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, εἶπεν ὁ Γέρων· «Καλῶς ἔκαμες, τέκνον, νὰ ζητήσῃς εὐχήν, ὅτι πολλαὶ εἶναι αἱ παγίδες τοῦ δαίμονος». Λέγει εἰς τὸν Ὅσιον ὁ Γελάσιος· «Διατὶ μὲ ἄφησες ὀρφανόν, πάτερ τίμιε, καὶ εἶχα θλῖψιν ἀνείκαστον;». Λέγει ὁ Γέρων· «Τὸ μὲν αἴτιον ὅτι δὲν ἐφαινόμην ἠξεύρει ὁ Κύριος, ὃμως δὲν ἔλειψα ἀπὸ τοῦτον τὸν τόπον ἓως τὴν σήμερον, οὔτε ἐπέρασε καμμία Κυριακὴ νὰ μὴ εἶμαι καὶ ἐγὼ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἐκοινώσουν τὰ θεῖα Μυστήρια». Ἐθαύμασεν ὁ Γελάσιος πῶς εἰσερχόμενος ὁ Γέρων καὶ ἐξερχόμενος ἔμενεν ἀόρατος, καὶ οὐδεὶς τὸν ἔβλεπεν. Λέγει τότε πάλιν ὁ μαθητής· «Καὶ τώρα διατὶ ἐφάνης πρὸς τὸν δοῦλόν σου;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐπειδή, τέκνον, σήμερον χωρίζομαι ἐκ τοῦ σώματος καὶ ὑπάγω πρὸς τὸν Δεσπότην μου, ἦλθα νὰ σοῦ ἀφήσω τὸ λείψανόν μου, νὰ τὸ ἐνταφιάσῃς ὡς βούλεσαι». Πολλὰ λοιπὸν ὠφελήσας τὸν μαθητὴν καὶ ὁμιλήσας περὶ ψυχῆς καὶ αἰωνίου μακαριότητος, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τῷ Θεῷ τὴν ψυχήν του ὁ θαυμάσιος. Ὁ δὲ Γελάσιος ἐσύναξεν ὅλους τοὺς Ἀσκητάς, καὶ τὸν ἐφέραμεν εἰς τὸ Κυριακὸν μὲ ψαλμῳδίας καὶ θυμιάματα, ἔλαμψε δὲ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ τότε τὸν ἐνεταφιάσαμεν μὲ τοὺς ἄλλους Ὁσίους Πατέρας. Εἶχα νὰ σᾶς εἴπω καὶ διὰ τοὺς ἄλλους διάφορα διηγήματα, ἀλλὰ διότι σᾶς βλέπω ὅτι ἔχετε πόθον νὰ ἀκούσετε διὰ τὴν σφαγὴν αὐτῶν, συντέμνω τὸν λόγον, καὶ ἂς ἔχω συγχώρησιν. Τοιοῦτοι λοιπὸν ἦσαν οἱ Ὅσιοι, θαυμάσιοι Πατέρες καὶ πάρα πολὺ ἐνάρετοι, ὑπομένοντες ἀνδρείως πᾶσαν στενοχωρίαν τῆς ἐρήμου καὶ κακουχίαν τοῦ σώματος καὶ σχολάζοντες καθ’ ἑκάστην εἰς τὴν δούλευσιν τοῦ Κυρίου μὲ τὴν προσευχὴν καὶ μὲ τὴν δέησιν, ἦσαν δὲ τὸν ἀριθμὸν τεσσαράκοντα τρεῖς οἱ τρισόλβιοι, τῶν ὁποίων τοὺς ἀγῶνας καὶ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἄσκησιν καὶ τὰ παλαίσματα καὶ τρόπαια κατὰ τῶν δαιμόνων μόνον ὁ κρυφιογνώστης Θεὸς τὰ ἠξεύρει, ὅστις δίδει καθ’ ἑνὸς πλουσίας τὰς ἀνταμοιβὰς τῶν ἐνθέων ἀγώνων του».