Ἔπειτα ἔφθασαν καὶ μέχρις ἡμῶν, οἵτινες εἴμεθα εἰς τὸ ὄρος καὶ παρ’ ὀλίγον θὰ μᾶς ἐφόνευον, ἐὰν δὲν ἤθελε γίνει μέγα σημεῖον καὶ θαυμάσιον, ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς βοηθεῖ ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται ἐξ ὅλης τῆς διανοίας των. Ἐπρόσταξεν ὅθεν καὶ ἐφάνη φλὸξ μεγάλη ἐπάνω εἰς τὴν Ἁγίαν Κορυφὴν τοῦ Σινᾶ, καὶ ἐβλέπομεν ὅλον τὸ ὄρος καπνιζόμενον, καὶ τὸ πῦρ ἕως τοῦ οὐρανοῦ σχεδὸν ἀνερχόμενον. Ὅθεν ὅλοι μας κατὰ πολλὰ ἐφοβήθημεν, καὶ πεσόντες ἐπὶ γῆς παρεκαλούσαμεν τὸν Κύριον νὰ μᾶς βοηθήσῃ· ἰδόντες δὲ καὶ οἱ βάρβαροι τοιοῦτον θαῦμα παράδοξον, ἔφυγον εὐθύς, ἀφήνοντες τὰς καμήλους καὶ τὰ ἄρματα· λοιπόν, ὡς τοὺς εἴδομεν πῶς ἔφευγον, ἐδοξάσαμεν τὸν πανάγαθον Κύριον, εὐχαριστοῦντες τὴν εὐσπλαγχνίαν του· καταβάντες δὲ ἀπὸ τὸν πύργον ἐξητάσαμεν ἐπιμελῶς πόσοι πατέρες ἐσφάγησαν, καὶ εὑρέθησαν τελειωμένοι ὀκτὼ καὶ τριάκοντα, οἵτινες εἶχον διαφόρους πληγὰς εἰς τὰ σώματα, ἀλλὰ τὸν τρόπον τοῦ θανάτου αὐτῶν δὲν τὸν ἐμάθομεν, ὃτι δὲν εἶδέ τις τὰ γενόμενα· ἀπὸ τοὺς ὁποίους Ὁσίους εὕρομεν εἰς τὴν Θραμβὴν μόνον δώδεκα, καὶ οἱ ἐπίλοιποι ἦσαν ἀπὸ ἄλλους τόπους καὶ κελλία διάφορα· εὕρομεν δὲ καὶ δύο, οἵτινες ἦσαν ἔτι ζῶντες, Ἠσαΐας καὶ Σάββας ὀνομαζόμενοι. Ἐνεταφιάσαμεν ὅθεν τοὺς σφαγέντας μὲ θρῆνον ἄμετρον, ὅτι δὲν ἦτο τις τόσον σκληρὸς καὶ ἄσπλαγχνος, ὥστε νὰ μὴ δακρύσῃ βλέπων Ὁσίους καὶ ἱεροπρεπεῖς γέροντας ἐλεεινῶς ἐρριμμένους ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ ἔχωσι διαφόρους σφαγὰς καὶ πληγὰς εἰς τὰ ἅγια αὐτῶν σώματα καὶ ὁ μὲν εἶχε τὴν κεφαλὴν κρεμαμένην ἔμπροσθεν εἰς τὸ στῆθός του, ἄλλος ὀπίσω εἰς τὴν ράχιν, καὶ ἐκράτει μόνον τὸ δέρμα, ἄλλος ἦτο ἀπὸ τὴν μέσην χωρισμένος εἰς δύο τμήματα, ἄλλος χωρὶς χεῖρας καὶ πόδας ἐκείτετο, καὶ ἄλλος ἐσφαγμένος, καὶ τοῦ εἶχον τὴν κοιλίαν ἐσχισμένην, καὶ ἐρριμμένα ἔξω τὰ σπλάγχνα οἱ ἄσπλαγχνοι· καὶ τί νὰ πολυλογῶμεν; δὲν δύναται λόγος νὰ ἑρμηνεύσῃ ἐπακριβῶς ὅσα εἴδομεν.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἐνεταφιάσαμεν ἐκεῖνα τὰ ἅγια μαρτυρικὰ σώματα, ἐπεμελήθημεν τοὺς δύο πληγωμένους ὅσον ἠδυνάμεθα. Καὶ ὁ μὲν Ἠσαΐας ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ τὴν ἑσπέραν τῆς δευτέρας ἡμέρας, ὁ δὲ Σάββας παρέμεινεν εἰσέτι ζῶν, καὶ εἴχομεν ἐλπίδας σωτηρίας δι’ αὐτόν, διότι δὲν εἶχε τὴν πληγὴν πολὺ ἐπικίνδυνον· ὅστις ηὐχαρίστει μὲν τὸν Θεὸν διὰ τὰς θλίψεις, τὰς ὁποίας τοῦ ἔστειλεν, πάλιν ὅμως ἐλυπεῖτο, διότι δὲν ἠξιώθη καὶ αὐτὸς νὰ λάβῃ μὲ τοὺς ἄλλους τὸν στέφανον.